Overstekende olifanten en mokoro's: Botswana
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
28 December 2001 | Botswana, Maun
Dumelang,
Zoals reeds gemeld zijn we dus via de Caprivistrook Botswana binnen gekomen waar ons eerste doel de Okavango Delta is, een nationaal park met erg veel water. Dit is normaal gesproken alleen weggelegd voor de wat rijkere toeristen die het er voor over hebben om hier zo'n duizend piek per dag te besteden. Er is echter ook een stichting opgericht in het belang van de polers ("roeiers") en hun achterban die normaal gesproken weinig van al dat geld krijgen terwijl zij het eigenlijke werk doen. Deze stichting doet haar werk in het enigszins afgelegen Seronga aan de noordkant van de delta. en daar willen wij dus heen, want klinkt als een goede win-win situatie.
Je kan er vanaf de grens op twee manieren heen, of honderd kilometer rijden en overvaren met de pont waardoor we de auto onbeschermd achter moeten laten of over een onverharde weg diezelfde honderd kilometer heen en terug rijden waardoor we wel de auto op een veilige plek achter kunnen laten. Die onverharde weg stond echter zo slecht bekend dat we eerst even bellen of ie momenteel wel begaanbaar is met een gewone auto. Natuurlijk, geen probleem zegt men aan de andere kant van de lijn dus we wagen het erop.
We nemen een soort Moordrecht - Gouderak pontje voordat we op een aardige weg komen met heel veel leuke dorpjes en zwaaiende mensen. Maar terwijl wij druk Alex en Maxima zitten te spelen wordt de weg wel steeds slechter. Dit gaat van kwaad tot erger tot het echt rally rijden in een soort Parijs-Dakar wordt met aanzienlijke hoogte verschillen en diepe(?) plassen. We zijn echter al bijna halverwege dus teruggaan is ook weer zowat. Ik krijg er redelijk de zenuwen van en doe regelmatig mijn handen voor m'n ogen als we wegslippen, de bodem over de grond schuurt of het water door de ramen naar binnen spat. Michel vindt het natuurlijk hartstikke leuk zolang het goed gaat... en dat ging het. Alleen, we moeten ook nog terug en als het hier begint te regenen dan zitten we pas echt in de modderpuree.
“Wat nou goed begaanbare weg”? Lichtelijk pissig komen we dus aan bij de stichting waar we een deltatrip boeken, we zijn er nu toch. Onze gids, Double Action genaamd (echt waar, zijn vader heet John Action!), blijkt een groot aanhanger van Osama Bin Laden, Sadam Hussein en Robert Mugabe en het scheelt echt heel weinig of we zien er alsnog vanaf. Hij is gelukkig wel een zeer bekwaam gids met heel veel kennis van vogels en ach, weet die jongen veel... Het waterschap in de Delta is echt prachtig en we worden er in een soort boomkano (mokoro genaamd) doorheen gevoerd.
Ontelbaar hoeveelheden lelies en meters hoog papyrusgras. Wat de beestjes betreft, heel veel vogels, enorme nijlpaarden (tot tweeduizend kilo) die we op gepaste afstand passeren want zij veroorzaken jaarlijks de meeste doden in Afrika!, wrattenzwijnen, olifanten (tot zeseneenhalf duizend kilo) en wederom diverse soorten antilopen. De nacht in de delta zullen we niet snel vergeten, bij zonsondergang worden we aangevallen door tientallen muggen, nog nooit zoiets meegemaakt. We waren wel gewaarschuwd en gebruiken ons sterkste muggenspul (met honderd procent deet, vreet alles aan, inclusief huid en kleding). Maar ze hebben er maling aan en bij dertig graden moeten we meer kleren aan, ook dat helpt niet want dan steken ze gewoon in je oren, ogen en lippen. Half acht gaat de zon onder, kwart voor acht liggen we in onze tent op bed, zwetend met dikke lippen en ogen, buiten horen we het indrukwekkende geluid van blaffende bavianen en "proestende" nijlpaarden en natuurlijk het gezoem van al die muggen. Toch slapen we lekker, want hoe vaak ben je nu in de Botwanese wildernis?
De terugweg richting grens verloopt wonder boven wonder zonder problemen en vanaf het veerbootje kunnen we weer gebruik maken van asfalt, althans, iets wat erop lijkt. Op weg naar Maun een paar honderd kilometer verderop neem ik, ondanks het gebrek aan internationaal rijbewijs, ook een flink aantal kilometers voor mijn rekening. Echter, ik zit nog geen tien minuten achter het stuur en ja hoor, we worden aangehouden wegens speeding, ofwel ik rij te hard en moet daarvoor een boete betalen van maar liefst zeventig Pula. Dit woord betekent regen en de centjes, Thebe, betekenen druppels, met andere woorden altijd een groot tekort aan in dit droge land. Dit alles natuurlijk tot grote hilariteit van Michel, die al tig keer is aangehouden zonder probleem (in NL was het vaak andersom). We hebben trouwens nog geluk dat ze niet vragen naar het internationaal rijbewijs, want het gebrek daaraan kost minstens honderd vijftig Pula maar de Hollandse glimlach en mijn engelengeduld (en enige dollars tussen het paspoort) helpt in dit geval.
Kerst vieren we in Maun aan de zuidkant van de delta waar we kamperen voor het mega bedrag van een dollar per persoon. Voor dat geld kunnen we ook nog gebruik maken van een groot zwembad met prima restaurant (lekkerder gegeten dan de cola met pizza in Pushkar vorig jaar dus). Kerst vieren in zonnig buitenland bevalt ons trouwens toch erg goed! Van hier gaan we op weg naar de zoutpannen, weer een paar honderd kilometertjes verder, alsof het nix is. Na het nodige gezoek kunnen we onze tent opzetten bij een nieuw bungalowcomplex, voordat we dit doen gaan we eerst even kijken bij de zoutvlaktes.
Die vallen heel eerlijk gezegd een klein beetje tegen als we ze vergelijken met die in Bolivia maar dat kon ook haast niet anders. Ook de flamingo's zitten best wel heel ver. Er staan de nodige bandensporen op de vlakte en we besluiten het erop te wagen in ons Toyotaatje. Aanvankelijk gaat dit goed maar al snel beginnen we door de harde bovenlaag heen te zakken, dus snel terug. Langs de kant lijkt het wel verantwoord dus we doen nog een klein stukje. Alles gaat goed, nog even een fotootje en dan slaat het noodlot toe.
We zitten vast en wat we ook proberen (gras, brandhout onder de wielen, duwen) het mag niet baten. De hele voorkant zit onder de moddershit, net als wij, dus we moeten terug gaan lopen en dat op het heetst van de dag. Bij ons bungalowcomplex hebben we alleen maar een paar zeer tengere jonge dames gezien dus daar hoeven we ook niet echt op te rekenen. Wanneer we daar hevig zwetend arriveren, blijken slanke jonge dames ook hier niet lang zonder aandacht te zijn. Inmiddels zijn er zes bijzonder sterk uitziende jongemannen gearriveerd die ons, ondanks hun nette pakjes en glimmende schoenen (het is per slot van rekening tweede kerstdag), uit de modder helpen. Many thanks guys!
De volgende dag, nadat we bezoek krijgen van een echte kameleon bij de koffie, gaan we op weg naar Chobe, een ander bekend nationaal park alhier, alwaar we onze tent opzetten op een mooi stuk natuur, midden tussen de waarschuwingsbordjes voor nijlpaarden, krokodillen en olifanten. De eerste twee zien we daar ook daadwerkelijk net als apen, mangoesten (goed Nederlands?), wrattenzwijnen en talloze leuke vogeltjes. De volgende ochtend gaan we op gamedrive, slechts een paar leeuwen en wat antiloopjes, het valt een beetje tegen of doen we weer verwend (ja dus!)? 's Middags besluiten we nog met een boot door het park te gaan en dan komen we ogen en films te kort vanwege de vele nijlpaarden op enkele meters afstand. We varen langzaam een stukje verder, tevreden van een biertje nippend, toch niet voor niets naar dit park gegaan. Dan zien we in de verte langzaam naderbij komend, echt tientallen olifanten. Even verder enorm veel buffels en daar achter staat weer een lading antilopen. Dan wordt er een leeuw gesignaleerd, de spanning stijgt. De leeuw ligt in de beschutting van de struiken te loeren naar de beesten die hem duidelijk gezien hebben en op hun hoede zijn. De sterkste olifanten en buffels staan tussen de leeuw en de kuddes, de antilopen achteraan.
De algehele mening op de boot is dat meneer leeuw wel voor zo'n bokje zal gaan. Dan zien we nog drie leeuwen, het wordt stil op de boot, iedereen houdt zijn adem in, wat zal er gaan gebeuren.. De diverse kuddes beesten worden onrustig, de olifanten houden het al snel voor gezien en taaien langzaam af, de sterkste mannetjes tussen hun kudde en de leeuwen, moeders om de jonge dombootjes heen. Dreigend lopen de enorme bullen richting leeuwen die wijselijk baan maken, niemand verwacht dan ook dat ze voor de olifanten zullen gaan hetgeen ook niet gebeurt.
Dan is het de beurt aan de buffels en ook zij ruimen langzaam het veld, op de boot wordt instemmend gemompeld, zie je wel ze gaan voor de antiloopjes. Ze kiezen natuurlijk voor de makkelijkste weg, vertel ons toeristen wat.. Ineens rumoer, er komen meer leeuwen ze zijn nu met zeven, nee acht of wel negen. De buffels zien het ook en beginnen te rennen en tot onze grote verbazing blijken de leeuwen te kiezen voor zo'n enorme buffel (820 kilo), de laatste is de klos en moet afremmen er zitten zeker vijf leeuwen (tot zo’n 200 kilo per stuk) op zijn rug. Dan komt er hulp van zijn buffelmaatjes.
Haast niet te geloven dat ik dit 'live' mag aanschouwen (veilig op de boot), wat een film! Drie van die enorme buffelkolossen komen met hun gigantische horens als speren vooruit gestoken op de leeuwen af en wonder boven wonder, ze nemen respectvol afstand. Gejoel op de boot, we kiezen duidelijk partij voor de underdog, wat een samenwerking. De buffels zetten het weer op een drafje en dat blijkt niet zo slim want dan zijn ze kwetsbaar en de leeuwen ruiken inmiddels het door henzelf veroorzaakte bloed. De gewonde buffel kan het tempo niet bijbenen en is weer de klos, de leeuwen slaan weer toe ditmaal lijkt de aanval fataal......
Helaas, het 'live aspect' zorgt ervoor dat de beesten zomaar uit beeld kunnen verdwijnen, zo de bosjes in, we zullen de 'uitslag' nooit weten... Iedereen is best onder de indruk en het is bijzonder stil op de weg terug.
Het mag duidelijk zijn, we vonden Chobe fantastisch en Botswana was al weer een leuk land, al zijn we er erg kort geweest. In Kasane (Afrikaans vierlandenpunt) leveren we met pijn in ons hart de auto in. Bijna tien duizend kilometer op de teller, voor degene die daar geen voorstelling bij hebben, dat is twintig keer naar Parijs. De auto zag er natuurlijk niet meer zo blinkend uit als bij ontvangst maar dat vinden we toch echt hun probleem. We zitten inmiddels in Zambia, naar men zegt begint daar het echte Afrika, kan het nog leuker dan... ?
Zij die reizen groeten u bij een graadje of 32,
TOEDELOE
Twee safari-gangers
Zoals reeds gemeld zijn we dus via de Caprivistrook Botswana binnen gekomen waar ons eerste doel de Okavango Delta is, een nationaal park met erg veel water. Dit is normaal gesproken alleen weggelegd voor de wat rijkere toeristen die het er voor over hebben om hier zo'n duizend piek per dag te besteden. Er is echter ook een stichting opgericht in het belang van de polers ("roeiers") en hun achterban die normaal gesproken weinig van al dat geld krijgen terwijl zij het eigenlijke werk doen. Deze stichting doet haar werk in het enigszins afgelegen Seronga aan de noordkant van de delta. en daar willen wij dus heen, want klinkt als een goede win-win situatie.
Je kan er vanaf de grens op twee manieren heen, of honderd kilometer rijden en overvaren met de pont waardoor we de auto onbeschermd achter moeten laten of over een onverharde weg diezelfde honderd kilometer heen en terug rijden waardoor we wel de auto op een veilige plek achter kunnen laten. Die onverharde weg stond echter zo slecht bekend dat we eerst even bellen of ie momenteel wel begaanbaar is met een gewone auto. Natuurlijk, geen probleem zegt men aan de andere kant van de lijn dus we wagen het erop.
We nemen een soort Moordrecht - Gouderak pontje voordat we op een aardige weg komen met heel veel leuke dorpjes en zwaaiende mensen. Maar terwijl wij druk Alex en Maxima zitten te spelen wordt de weg wel steeds slechter. Dit gaat van kwaad tot erger tot het echt rally rijden in een soort Parijs-Dakar wordt met aanzienlijke hoogte verschillen en diepe(?) plassen. We zijn echter al bijna halverwege dus teruggaan is ook weer zowat. Ik krijg er redelijk de zenuwen van en doe regelmatig mijn handen voor m'n ogen als we wegslippen, de bodem over de grond schuurt of het water door de ramen naar binnen spat. Michel vindt het natuurlijk hartstikke leuk zolang het goed gaat... en dat ging het. Alleen, we moeten ook nog terug en als het hier begint te regenen dan zitten we pas echt in de modderpuree.
“Wat nou goed begaanbare weg”? Lichtelijk pissig komen we dus aan bij de stichting waar we een deltatrip boeken, we zijn er nu toch. Onze gids, Double Action genaamd (echt waar, zijn vader heet John Action!), blijkt een groot aanhanger van Osama Bin Laden, Sadam Hussein en Robert Mugabe en het scheelt echt heel weinig of we zien er alsnog vanaf. Hij is gelukkig wel een zeer bekwaam gids met heel veel kennis van vogels en ach, weet die jongen veel... Het waterschap in de Delta is echt prachtig en we worden er in een soort boomkano (mokoro genaamd) doorheen gevoerd.
Ontelbaar hoeveelheden lelies en meters hoog papyrusgras. Wat de beestjes betreft, heel veel vogels, enorme nijlpaarden (tot tweeduizend kilo) die we op gepaste afstand passeren want zij veroorzaken jaarlijks de meeste doden in Afrika!, wrattenzwijnen, olifanten (tot zeseneenhalf duizend kilo) en wederom diverse soorten antilopen. De nacht in de delta zullen we niet snel vergeten, bij zonsondergang worden we aangevallen door tientallen muggen, nog nooit zoiets meegemaakt. We waren wel gewaarschuwd en gebruiken ons sterkste muggenspul (met honderd procent deet, vreet alles aan, inclusief huid en kleding). Maar ze hebben er maling aan en bij dertig graden moeten we meer kleren aan, ook dat helpt niet want dan steken ze gewoon in je oren, ogen en lippen. Half acht gaat de zon onder, kwart voor acht liggen we in onze tent op bed, zwetend met dikke lippen en ogen, buiten horen we het indrukwekkende geluid van blaffende bavianen en "proestende" nijlpaarden en natuurlijk het gezoem van al die muggen. Toch slapen we lekker, want hoe vaak ben je nu in de Botwanese wildernis?
De terugweg richting grens verloopt wonder boven wonder zonder problemen en vanaf het veerbootje kunnen we weer gebruik maken van asfalt, althans, iets wat erop lijkt. Op weg naar Maun een paar honderd kilometer verderop neem ik, ondanks het gebrek aan internationaal rijbewijs, ook een flink aantal kilometers voor mijn rekening. Echter, ik zit nog geen tien minuten achter het stuur en ja hoor, we worden aangehouden wegens speeding, ofwel ik rij te hard en moet daarvoor een boete betalen van maar liefst zeventig Pula. Dit woord betekent regen en de centjes, Thebe, betekenen druppels, met andere woorden altijd een groot tekort aan in dit droge land. Dit alles natuurlijk tot grote hilariteit van Michel, die al tig keer is aangehouden zonder probleem (in NL was het vaak andersom). We hebben trouwens nog geluk dat ze niet vragen naar het internationaal rijbewijs, want het gebrek daaraan kost minstens honderd vijftig Pula maar de Hollandse glimlach en mijn engelengeduld (en enige dollars tussen het paspoort) helpt in dit geval.
Kerst vieren we in Maun aan de zuidkant van de delta waar we kamperen voor het mega bedrag van een dollar per persoon. Voor dat geld kunnen we ook nog gebruik maken van een groot zwembad met prima restaurant (lekkerder gegeten dan de cola met pizza in Pushkar vorig jaar dus). Kerst vieren in zonnig buitenland bevalt ons trouwens toch erg goed! Van hier gaan we op weg naar de zoutpannen, weer een paar honderd kilometertjes verder, alsof het nix is. Na het nodige gezoek kunnen we onze tent opzetten bij een nieuw bungalowcomplex, voordat we dit doen gaan we eerst even kijken bij de zoutvlaktes.
Die vallen heel eerlijk gezegd een klein beetje tegen als we ze vergelijken met die in Bolivia maar dat kon ook haast niet anders. Ook de flamingo's zitten best wel heel ver. Er staan de nodige bandensporen op de vlakte en we besluiten het erop te wagen in ons Toyotaatje. Aanvankelijk gaat dit goed maar al snel beginnen we door de harde bovenlaag heen te zakken, dus snel terug. Langs de kant lijkt het wel verantwoord dus we doen nog een klein stukje. Alles gaat goed, nog even een fotootje en dan slaat het noodlot toe.
We zitten vast en wat we ook proberen (gras, brandhout onder de wielen, duwen) het mag niet baten. De hele voorkant zit onder de moddershit, net als wij, dus we moeten terug gaan lopen en dat op het heetst van de dag. Bij ons bungalowcomplex hebben we alleen maar een paar zeer tengere jonge dames gezien dus daar hoeven we ook niet echt op te rekenen. Wanneer we daar hevig zwetend arriveren, blijken slanke jonge dames ook hier niet lang zonder aandacht te zijn. Inmiddels zijn er zes bijzonder sterk uitziende jongemannen gearriveerd die ons, ondanks hun nette pakjes en glimmende schoenen (het is per slot van rekening tweede kerstdag), uit de modder helpen. Many thanks guys!
De volgende dag, nadat we bezoek krijgen van een echte kameleon bij de koffie, gaan we op weg naar Chobe, een ander bekend nationaal park alhier, alwaar we onze tent opzetten op een mooi stuk natuur, midden tussen de waarschuwingsbordjes voor nijlpaarden, krokodillen en olifanten. De eerste twee zien we daar ook daadwerkelijk net als apen, mangoesten (goed Nederlands?), wrattenzwijnen en talloze leuke vogeltjes. De volgende ochtend gaan we op gamedrive, slechts een paar leeuwen en wat antiloopjes, het valt een beetje tegen of doen we weer verwend (ja dus!)? 's Middags besluiten we nog met een boot door het park te gaan en dan komen we ogen en films te kort vanwege de vele nijlpaarden op enkele meters afstand. We varen langzaam een stukje verder, tevreden van een biertje nippend, toch niet voor niets naar dit park gegaan. Dan zien we in de verte langzaam naderbij komend, echt tientallen olifanten. Even verder enorm veel buffels en daar achter staat weer een lading antilopen. Dan wordt er een leeuw gesignaleerd, de spanning stijgt. De leeuw ligt in de beschutting van de struiken te loeren naar de beesten die hem duidelijk gezien hebben en op hun hoede zijn. De sterkste olifanten en buffels staan tussen de leeuw en de kuddes, de antilopen achteraan.
De algehele mening op de boot is dat meneer leeuw wel voor zo'n bokje zal gaan. Dan zien we nog drie leeuwen, het wordt stil op de boot, iedereen houdt zijn adem in, wat zal er gaan gebeuren.. De diverse kuddes beesten worden onrustig, de olifanten houden het al snel voor gezien en taaien langzaam af, de sterkste mannetjes tussen hun kudde en de leeuwen, moeders om de jonge dombootjes heen. Dreigend lopen de enorme bullen richting leeuwen die wijselijk baan maken, niemand verwacht dan ook dat ze voor de olifanten zullen gaan hetgeen ook niet gebeurt.
Dan is het de beurt aan de buffels en ook zij ruimen langzaam het veld, op de boot wordt instemmend gemompeld, zie je wel ze gaan voor de antiloopjes. Ze kiezen natuurlijk voor de makkelijkste weg, vertel ons toeristen wat.. Ineens rumoer, er komen meer leeuwen ze zijn nu met zeven, nee acht of wel negen. De buffels zien het ook en beginnen te rennen en tot onze grote verbazing blijken de leeuwen te kiezen voor zo'n enorme buffel (820 kilo), de laatste is de klos en moet afremmen er zitten zeker vijf leeuwen (tot zo’n 200 kilo per stuk) op zijn rug. Dan komt er hulp van zijn buffelmaatjes.
Haast niet te geloven dat ik dit 'live' mag aanschouwen (veilig op de boot), wat een film! Drie van die enorme buffelkolossen komen met hun gigantische horens als speren vooruit gestoken op de leeuwen af en wonder boven wonder, ze nemen respectvol afstand. Gejoel op de boot, we kiezen duidelijk partij voor de underdog, wat een samenwerking. De buffels zetten het weer op een drafje en dat blijkt niet zo slim want dan zijn ze kwetsbaar en de leeuwen ruiken inmiddels het door henzelf veroorzaakte bloed. De gewonde buffel kan het tempo niet bijbenen en is weer de klos, de leeuwen slaan weer toe ditmaal lijkt de aanval fataal......
Helaas, het 'live aspect' zorgt ervoor dat de beesten zomaar uit beeld kunnen verdwijnen, zo de bosjes in, we zullen de 'uitslag' nooit weten... Iedereen is best onder de indruk en het is bijzonder stil op de weg terug.
Het mag duidelijk zijn, we vonden Chobe fantastisch en Botswana was al weer een leuk land, al zijn we er erg kort geweest. In Kasane (Afrikaans vierlandenpunt) leveren we met pijn in ons hart de auto in. Bijna tien duizend kilometer op de teller, voor degene die daar geen voorstelling bij hebben, dat is twintig keer naar Parijs. De auto zag er natuurlijk niet meer zo blinkend uit als bij ontvangst maar dat vinden we toch echt hun probleem. We zitten inmiddels in Zambia, naar men zegt begint daar het echte Afrika, kan het nog leuker dan... ?
Zij die reizen groeten u bij een graadje of 32,
TOEDELOE
Twee safari-gangers
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
