oud & nieuw op een kruispunt in de jungle; Zambia
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
14 Januari 2002 | Zambia, Chipata
dec 2001/ jan 2002
Good morning,
Met de ferry steken we de Zambezi over, deze rivier vormt de grens met Botswana, Namibië, Zimbabwe en Zambia, dit laatste land is tevens onze volgende bestemming en op een uniek eiland midden in diezelfde Zambezi rivier vieren we Oud & Nieuw.
De naam van het eiland, Jungle Junction, spreekt eigenlijk al voor zich. Een klein eiland met veel jungle en smalle paadjes, iedereen verdwaalt er onherroepelijk al is dat niet zo erg, hoewel je jeaf en toe rot schrikt van de rondrennende brullende bavianen.
Hangmatten en schommels langs de rivier waren een prima optie om de nijlpaarden te bekijken en het douchen gebeurde in de open lucht met behulp van een ingenieus bedacht emmertjes systeem (gaan verrassend lang mee), je hebt zelfs warm water ter beschikking door een vierentwintig uur brandend vuurtje.
Kamperen doen we met alleen de binnentent zodat je zodra je 's morgens wakker wordt van het geschal van de trompetneushoornvogel en we onze ogen open doen, de aapjes zien, die stiekem in onze tent zitten te gluren vanuit de boom. Af en toe zie je de schaduw van een anderhalve meter lange hagedis die op het tentdoek nog groter lijkt dan ie al is en ervoor zorgt dat je ook meteen echt wakker bent! Ik gluurde door een kiertje naar boven, pakte m'n dierenboek met plaatjes erbij en zocht me rot. Wat is dat voor een beest en is hij gevaarlijk? Het moge duidelijk zijn, ik prefereerde de schattige kleine aapjes.
Centrale punt op het eiland was de bar, zo goed als vierentwintig uur per dag geopend en over de vijfdaagse barrekening willen we het verder dan ook maar niet hebben... Gezellig was het wel!
De 'jacuzzi' midden in de stroomversnellingen zorgde er gelukkig voor dat de katers (meestal) snel verdwenen waren. Het geheel deed ons denken aan 'the Beach' alleen moet je het strand dan vervangen door een soort zwembad, dwz. een afgezet gedeelte van de rivier waardoor je veilig was voor nijlpaarden en krokodillen. Ideaal voor nachtelijke zwempartijtjes, al presteerde Michel het om met oud en nieuw in een ander, niet afgezet, gedeelte van de rivier te belanden maar dat verhaal vertellen we jullie nog wel een keer bij terugkomst, na een paar borrels...
Het mag duidelijk zijn, na dit unieke eiland (we zouden niet weten waar je iets soortgelijks kunt vinden) hadden we wel een paar dagen nodig om bij te komen, hetgeen we doen in Livingstone, het plaatsje vlakbij de Vic Falls.
Deze enorme watervallen zijn nog veel indrukwekkender dan we al verwachtten, wij wisten dat het indrukwekkend moest zijn maar wat moet die Dr. Livingstone gedacht hebben toen ie hier per ongeluk tegenaan liep, echt ongelofelijk! Het water lijkt echt overal vandaan te komen, uren struinen we er rond. Bijna voor niets trouwens omdat we gebruik maken van een corrupte taxichauffeur en loketbediende en we onszelf daardoor fijn geld besparen.
Via hoofdstad Lusaka, waar we een dagje zoet zijn met het verkrijgen van dollars en een visum voor Tanzania, bussen we verder naar Chipata, wat weer het uitgangspunt is voor het South Luángwa Nationaal Park, het bekendste park van Zambia en één van de betere parken in Afrika.
Dat dit laatste niet automatisch betekent dat er ook met regelmaat vervoer die richting opgaat, dat ondervinden we wanneer wij erheen gaan. Veel toeristen vleigen er naar toe dus waarom zou je een fatsoenlijke weg aanleggen naar één van de belangrijkste attracties van het land?
Het oorspronkelijke plan was een lift via het Ministerie van Landbouw ("vertrek ergens tussen acht en elf uur en dus moeten we er om negen uur zijn?", de ambtenaren in NL. hebben het nog erg druk vergeleken met hun Zambiaanse collega's) maar na vijf uur wachten aldaar blijkt die vlieger niet op te gaan. We belanden uiteindelijk achter op een truck en met ons vele, vele anderen. Over de afstand van een kleine honderd kilometer doen we ruim dertien uur en na vijf lekke banden (!) terwijl we geen goed werkende krik hebben zijn we wel een beetje gaar. We ariveren midden in de nacht op een camping waar we naar de nachtbewaker moeten zoeken.
Iets wat je daar ter plekke eigenlijk niet moest doen omdat er nogal wat nijlpaarden, krokodillen en olifanten rondscharrelen maar we waren inmiddels op een punt beland dat ons zulke dingen nog maar weinig konden schelen. De honger stillen en slapen was onze enige zorg!
Het park zelf was overigens wel dik de moeite waard, het staat bekend om z'n nachtelijke gamedrives en de relatief hoge concentratie van luipaarden. Deze twee dingen leverden, wat ons betreft, weinig op maar de toch wel erg dichte 'close encounter' met acht leeuwen maakte alles goed. Al moeten we bekennen dat we blij waren toen de auto wilde starten en we een paar meter verderop konden gaan staan, iets meer op ons gemak zeg maar... . Wat hebben wij toch met die beesten, of hebben zij iets met ons?
De terugweg naar Chipata verliep gelukkig iets vlotter dan de heenweg, al moeten we helaas toegeven dat je tijdens het regenseizoen toch beter in een overdekte wagen kan zitten, maar dat terzijde. We steken de grens met Malawi over terwijl we een absoluut record verbreken. Ze krijgen het namelijk voor elkaar om zes toeristen, zes grote en zes kleine rugzakken in een Toyota Corola uit het jaar 1910 te proppen en durven daar ook nog gewoon een taxiprijs voor te rekenen.
Hey man, this is Africa, no worries....
Tot zo ver ons bezoek aan het grote Zambia, we hebben maar een klein gedeelte gezien maar het heeft een grote indruk op ons gemaakt!
Zij die reizen groeten u vanuit een bloedheet Afrika.
TOEDELOE!
Dr. and mrs Livingstone, you presumed
Good morning,
Met de ferry steken we de Zambezi over, deze rivier vormt de grens met Botswana, Namibië, Zimbabwe en Zambia, dit laatste land is tevens onze volgende bestemming en op een uniek eiland midden in diezelfde Zambezi rivier vieren we Oud & Nieuw.
De naam van het eiland, Jungle Junction, spreekt eigenlijk al voor zich. Een klein eiland met veel jungle en smalle paadjes, iedereen verdwaalt er onherroepelijk al is dat niet zo erg, hoewel je jeaf en toe rot schrikt van de rondrennende brullende bavianen.
Hangmatten en schommels langs de rivier waren een prima optie om de nijlpaarden te bekijken en het douchen gebeurde in de open lucht met behulp van een ingenieus bedacht emmertjes systeem (gaan verrassend lang mee), je hebt zelfs warm water ter beschikking door een vierentwintig uur brandend vuurtje.
Kamperen doen we met alleen de binnentent zodat je zodra je 's morgens wakker wordt van het geschal van de trompetneushoornvogel en we onze ogen open doen, de aapjes zien, die stiekem in onze tent zitten te gluren vanuit de boom. Af en toe zie je de schaduw van een anderhalve meter lange hagedis die op het tentdoek nog groter lijkt dan ie al is en ervoor zorgt dat je ook meteen echt wakker bent! Ik gluurde door een kiertje naar boven, pakte m'n dierenboek met plaatjes erbij en zocht me rot. Wat is dat voor een beest en is hij gevaarlijk? Het moge duidelijk zijn, ik prefereerde de schattige kleine aapjes.
Centrale punt op het eiland was de bar, zo goed als vierentwintig uur per dag geopend en over de vijfdaagse barrekening willen we het verder dan ook maar niet hebben... Gezellig was het wel!
De 'jacuzzi' midden in de stroomversnellingen zorgde er gelukkig voor dat de katers (meestal) snel verdwenen waren. Het geheel deed ons denken aan 'the Beach' alleen moet je het strand dan vervangen door een soort zwembad, dwz. een afgezet gedeelte van de rivier waardoor je veilig was voor nijlpaarden en krokodillen. Ideaal voor nachtelijke zwempartijtjes, al presteerde Michel het om met oud en nieuw in een ander, niet afgezet, gedeelte van de rivier te belanden maar dat verhaal vertellen we jullie nog wel een keer bij terugkomst, na een paar borrels...
Het mag duidelijk zijn, na dit unieke eiland (we zouden niet weten waar je iets soortgelijks kunt vinden) hadden we wel een paar dagen nodig om bij te komen, hetgeen we doen in Livingstone, het plaatsje vlakbij de Vic Falls.
Deze enorme watervallen zijn nog veel indrukwekkender dan we al verwachtten, wij wisten dat het indrukwekkend moest zijn maar wat moet die Dr. Livingstone gedacht hebben toen ie hier per ongeluk tegenaan liep, echt ongelofelijk! Het water lijkt echt overal vandaan te komen, uren struinen we er rond. Bijna voor niets trouwens omdat we gebruik maken van een corrupte taxichauffeur en loketbediende en we onszelf daardoor fijn geld besparen.
Via hoofdstad Lusaka, waar we een dagje zoet zijn met het verkrijgen van dollars en een visum voor Tanzania, bussen we verder naar Chipata, wat weer het uitgangspunt is voor het South Luángwa Nationaal Park, het bekendste park van Zambia en één van de betere parken in Afrika.
Dat dit laatste niet automatisch betekent dat er ook met regelmaat vervoer die richting opgaat, dat ondervinden we wanneer wij erheen gaan. Veel toeristen vleigen er naar toe dus waarom zou je een fatsoenlijke weg aanleggen naar één van de belangrijkste attracties van het land?
Het oorspronkelijke plan was een lift via het Ministerie van Landbouw ("vertrek ergens tussen acht en elf uur en dus moeten we er om negen uur zijn?", de ambtenaren in NL. hebben het nog erg druk vergeleken met hun Zambiaanse collega's) maar na vijf uur wachten aldaar blijkt die vlieger niet op te gaan. We belanden uiteindelijk achter op een truck en met ons vele, vele anderen. Over de afstand van een kleine honderd kilometer doen we ruim dertien uur en na vijf lekke banden (!) terwijl we geen goed werkende krik hebben zijn we wel een beetje gaar. We ariveren midden in de nacht op een camping waar we naar de nachtbewaker moeten zoeken.
Iets wat je daar ter plekke eigenlijk niet moest doen omdat er nogal wat nijlpaarden, krokodillen en olifanten rondscharrelen maar we waren inmiddels op een punt beland dat ons zulke dingen nog maar weinig konden schelen. De honger stillen en slapen was onze enige zorg!
Het park zelf was overigens wel dik de moeite waard, het staat bekend om z'n nachtelijke gamedrives en de relatief hoge concentratie van luipaarden. Deze twee dingen leverden, wat ons betreft, weinig op maar de toch wel erg dichte 'close encounter' met acht leeuwen maakte alles goed. Al moeten we bekennen dat we blij waren toen de auto wilde starten en we een paar meter verderop konden gaan staan, iets meer op ons gemak zeg maar... . Wat hebben wij toch met die beesten, of hebben zij iets met ons?
De terugweg naar Chipata verliep gelukkig iets vlotter dan de heenweg, al moeten we helaas toegeven dat je tijdens het regenseizoen toch beter in een overdekte wagen kan zitten, maar dat terzijde. We steken de grens met Malawi over terwijl we een absoluut record verbreken. Ze krijgen het namelijk voor elkaar om zes toeristen, zes grote en zes kleine rugzakken in een Toyota Corola uit het jaar 1910 te proppen en durven daar ook nog gewoon een taxiprijs voor te rekenen.
Hey man, this is Africa, no worries....
Tot zo ver ons bezoek aan het grote Zambia, we hebben maar een klein gedeelte gezien maar het heeft een grote indruk op ons gemaakt!
Zij die reizen groeten u vanuit een bloedheet Afrika.
TOEDELOE!
Dr. and mrs Livingstone, you presumed
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
