over de vogeltjesdans en kalashnikovs
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
01 Februari 2009 | Ethiopië, Addis Abeba
Never a dull moment..
6.30 uur - Geen electriciteit, wel water maar dus koud want geen werkende boiler. Hetgeen jammer is gezien het feit dat ik op 3000 m. vertoef en dus rond dit tijdstip nog geen tropische temperaturen..
7.00 uur - Ton komt langs, hij heeft zojuist bericht gekregen dat zijn vader is overleden. Totaal onverwachts dus de shock is groot. Met spoed dus enkeltje Debark-Harmelen te regelen. Vandaag staat trekking, of eigenlijk lange wandeling, door het Simien gebergte op de planning. Ik neem zijn groep over zodat hij z'n handen vrij heeft om zaken te gaan regelen.
9.00 uur - Vertrek Simien. Een vulkanisch berggebied met de op drie na hoogste piek van Afrika. Lunchpaketten en gidsen geregeld. Maar liefst 4 scouts met geweren ter begeleiding, schijnt verplicht te zijn. Ze zijn nog geladen ook, even gecheckt natuurlijk. Achteraf gezien geen slecht idee om meerdere mensen mee te nemen want de wandeling/klim is, mede door de hoogte (start op 3250 m), best zwaar en continu moeten er mensen afhaken. Overbodig om te vermelden dat ik tot de topgroep behoor, toch? De steenbokken die er zouden moeten zijn zien we niet (behalve ondergetekende en nog een oude bok van 75) maar de uitzichten zijn super en de stoere Gelada baboons (' bloedend hart bavianen') trekken zich niets van ons aan en laten zich prima fotograferen. Zo kunnen bavianen dus ook zijn, relaxed! Dit is tegenstelling tot de valk/wouw/of iets in die richting die me een flinke schram op m'n wang bezorgt wanneer hij een duikvlucht neemt met als doel m'n broodje ei te veroveren. Op de top van de heuvel lunchen is dus niet handig.
15.30 uur - Iemand ligt op de grond met hartritmestoornissen, iets te veel inspanning. Ook voor mij want ondanks vele voornemens nog steeds niet in bezit van een EHBO diploma. Uiteindelijk doen rust en medicijnen hun werk en zit een uurtje later iedereen moe maar voldaan weer in de bus.
17.30 uur - Er blijkt festival in het dorp te zijn. Even spieken dus, de 3 Birr (0,20 cent) entree kan ervan af. Een braakliggend terrein met een podium en daarvoor bankjes met wel een paar honderd mensen, wachtend op wat komen gaat. Ik vermaak me door allerlei kraslootjes te kopen wat natuurlijk tot een flinke oploop leidt (ik snap er niets van maar krijg constant nieuwe). In de menigte worden Monique en ik gevraagd voor een interview (altijd spannend een firanji.. -wat trouwens wit persoon betekent-). Tuurlijk, geen probleem, we zijn de rotste niet. Jongen blij, hij gaat direct z'n vragen voorbereiden. Wat hij vergat te vertellen was dat het interview op het podium zou worden afgenomen en zo wil het dat we even later tussen twee lokale artiesten door een diepte interview over Ethiopie moeten doorstaan, uiteraard tot groot vermaak van de menigte. Bij de laatste vraag ga ik de fout in. "How is the festival"? "Great, good atmosphere, just a shame they don't serve St George but only Dashen beer, of which we do not like the taste that much". Een 'Oooohhh' klinkt over het veld. Blijkt dat Dashen de hoofdsponsor is van het geheel! Oeps! We maken het snel goed door te vermelden dat we hier in Debark de beste injera van heel Ethiopie hebben gegeten. Hetgeen ons trouwens 's avonds geen korting opleverde bij de bestelling. Bovendien vermaken we even later 10-tallen kinderen, en volwassenen, door ze de vogeltjesdans te leren (ditmaal naast het podium). Je moet wat...
22.00 uur - Ton is de gehele dag in touw geweest. Nu vlucht vanuit Gondar naar Addis voor de volgende ochtend maar dat houdt in dat we vannacht moeten gaan rijden en dat wordt in dit soort landen altijd afgeraden. We besluiten dat de groep de volgende ochtend vroeg vertrekt en hij dus alleen gaat met een busje en chauffeur + bijrijder.
02.00 uur - na veel gedoe is Ton onderweg.
08.30 uur - We zijn alweer een uurtje onderweg, dwars door de bergen: gravelroad, haarspeldbochten, diepe afgronden, mooie vergezichten en gelukkig in bezit van een goede chauffeur. In het volgende dorpje is enorme drukte en commotie, al snel blijkt waarom. Ton staat langs de kant van de weg, het busje is vannacht overvallen. 8 man gewapend met kalashnikovs en hij is alles kwijt! Na lang doorvragen heeft hij alleen nog z'n paspoort tereuggekregen. Later blijkt dat het waarschijnlijk een militaire actie is geweest, er zijn de afgelopen weken schijnbaar meer onrusten geweest, helaas niet allemaal met een ' even goede afloop' . Echter, tot op heden waren er geen toeristen bij betrokken.
12.00 uur - Iedereen is in Gondar. Ton gaat, met opnieuw geleend geld, naar vliegveld om stand by te staan voor een eventuele vlucht. Ik ga met de groep naar, het overigens prachtige, Royal Enclosure. Gondar is een oude keizerstad en wordt ook wel het Camelot van Afrika genoemd. Vreemd om in een land als Ethiopie kastelen te bekijken.
18.00 uur - m'n telefoon gaat. Bijzonder want ik heb hier zelden bereik, slechts in het gunstigste geval sms-mogelijkheid. Slechte verbinding maar ik hoor nederlands. Denk dat het de rest vd trip te maken heeft maar het blijkt de gemeente Dordrecht te zijn. Of ik volgende week een lezing wil houden over de gevolgen van de economische crises... Ik besef meteen dat de maand dus alweer bijna om is, almost time to go...
22.00 uur - Toch wel enigszins verrot stap ik m'n hotelkamer binnen. Ditmaal wel licht maar geen water. Het kan me niets schelen. Stoffig en met zwarte voeten stap ik het bed in. Binnen 5 min. ben ik onder zeil.
9.30 uur - Een dubbele amarula, ondanks het toch wat vroege tijdstip... Ton heeft definitief een vlucht naar NL en zal dus op tijd zijn voor de begrafenis. Ik heb, na veel vijven en zessen, samen met de chauffeur de benodigde papieren met stempel op het politiebureau kunnen bemachtigen en vanmiddag zal in Bahir Dar een belgische dame arriveren die de boel weer overneemt. Mooi! Kan ik weer geheel m'n eigen gang gaan want dat bevalt me toch echt vele malen beter! Ik hang 's middags dan ook lekker aan de waterkant van lake Tana, ga in op een spontane uitnodiging voor koffie ceremonie en wordt 's avonds door de chauffeurs meegesleept naar een Azmari beats bar; traditioneel huis met muziek en de voorlopers van de stand up comedians. Improviserend, dansend en zingend zorgen ze voor veel plezier, al versta je er natuurlijk geen bal van en wordt je, als vrijwel enige blanke, waarschijnlijk giga in de zeik genomen. De Iskista dans gaat me uitermate slecht af, ik zie de dans ook meer als de ultieme droom van een chiropractor. We vertrekken dus naar de 'nachtclub' van Bahir Dar. Aldaar eveneens een uitgelaten stemming; ' Dance like Shakira' ; ze vragen hier nogal al wat van ons westerlingen...
Tot zover een stukje Noord-Ethiopie, compleet met hoogte- en dieptepunten. Inmiddels ben ik gisteren na 14 uur bussen weer in Addis Abeba aangekomen.
Na een maandje rondtrekken toont de hoofdstad opeens heel modern. Ander perspectief. Hetgeen niet van het hotel te zeggen is. Een goor krot met ieniemienie kamertjes waar nog net een 1,5 persoonsbed in past, douche en toilet aan het einde vd gang. Geen handdoek maar wel condooms in een laadje (is weer eens wat anders dan de bijbel). Ja... ze doen hier wel aan voorlichting. Onder een bord met het opschrift 'van een seksuele daad kun je aids krijgen' voeren de straatjongetjes met hun kartonnen dozen een levendige handel. Kauwgom (long tasting koffiesmaak is erg populair), zakdoekjes, condooms en sigaretten. Ik zie nog wel een logisch verband tussen de handelswaar maar alles wordt toch per stuk verkocht ;-)
Hoe dan ook, ik heb het wel even gehad en wil luxe! Pak dus m'n spullen en verkas naar een 4 sterren hotel (ethiopische ranking, dat dan weer wel) even verderop; een groot 2 pers.bed voor me alleen, een heerlijke douche (al loopt het water vrolijk de kamer in), zelfs tv en vanmorgen vers vruchtensap. Kortom, geld dubbel en dwars waard, zalig!!
Terwijl ik in hetzelfde hotel dit verhaal zit te tikken is er een bruiloft aan de gang, veel dans en muziek in de hal. Ik ga dus maar even een kijkje nemen. Vanavond laat terugvlucht naar Nederland, het is weer over met de pret. Ik zal Ethiopie niet snel vergeten, zelden zo'n divers land meegemaakt. Ben verrast door de prachtige landschappen en de bergen, ben af en toe getergt door de kindertjes die allemaal geld willen (you, you, you, give me money!) en natuurlijk ook geraakt door de harde werkelijkheid van dit derdewereldland. Daklozen liggen overal op straat, bedelaars, melaatsen, blinden en andere invaliden zijn veel te ruim vertegenwoordigd.
Kleine kinderen lopen bedelend rond op een veel te laat tijdstip. Gisteren zag ik een man bijna midden op de weg liggen in een houding die ik normaal gesproken alleen in een film zie en waar dan met krijt een lijn omheen is getrokken.
Anderzijds is het iedere avond wel ergens 'feest' met levendige Ethiopische muziek (en heel soms met muziek uit mijn iPod > 'het is een nacht' van Guus Meeuwis gaat hier vast en zeker een hit worden). Best swingend, gezongen in het Amhaars al ga ik er niets van meenemen. Ik ben wel bang dat ik inmiddels de tophits kan meezingen… De enige buitenlandse act die hier enige impact heeft is ‘Bombarly’. De betekenis drong niet direct tot me door tot het verkoopstertje in de winkel waar ik een fles water kocht me duidelijk wist te maken dat het ging om Bob Marley. Kon natuurlijk niet missen. Waar ook ter wereld, Bob is the man, zeker hier in rastafani! Al staat Shakira inmiddels met stip op de 2e plaats.
Tja, zo is de realiteit en ik heb me er maar naar te voegen. Tuurlijk kan ik elke dag een paar euro’s uitdelen en heb ik reeds heel wat van m'n kleding weggegeven, maar de situatie kan ik niet verbeteren. Maar alle beetjes helpen en vooralsnog ga ik nu toch echt snel een middenstander blij maken want een injera met vleesprutje zou er wel ingaan. Ergens in het zonnetje welteverstaan, nog heel even genieten van het land van 13 maanden zonneschijn...
Tot snel en dank voor alle mailtjes!
Kus, Yvette
6.30 uur - Geen electriciteit, wel water maar dus koud want geen werkende boiler. Hetgeen jammer is gezien het feit dat ik op 3000 m. vertoef en dus rond dit tijdstip nog geen tropische temperaturen..
7.00 uur - Ton komt langs, hij heeft zojuist bericht gekregen dat zijn vader is overleden. Totaal onverwachts dus de shock is groot. Met spoed dus enkeltje Debark-Harmelen te regelen. Vandaag staat trekking, of eigenlijk lange wandeling, door het Simien gebergte op de planning. Ik neem zijn groep over zodat hij z'n handen vrij heeft om zaken te gaan regelen.
9.00 uur - Vertrek Simien. Een vulkanisch berggebied met de op drie na hoogste piek van Afrika. Lunchpaketten en gidsen geregeld. Maar liefst 4 scouts met geweren ter begeleiding, schijnt verplicht te zijn. Ze zijn nog geladen ook, even gecheckt natuurlijk. Achteraf gezien geen slecht idee om meerdere mensen mee te nemen want de wandeling/klim is, mede door de hoogte (start op 3250 m), best zwaar en continu moeten er mensen afhaken. Overbodig om te vermelden dat ik tot de topgroep behoor, toch? De steenbokken die er zouden moeten zijn zien we niet (behalve ondergetekende en nog een oude bok van 75) maar de uitzichten zijn super en de stoere Gelada baboons (' bloedend hart bavianen') trekken zich niets van ons aan en laten zich prima fotograferen. Zo kunnen bavianen dus ook zijn, relaxed! Dit is tegenstelling tot de valk/wouw/of iets in die richting die me een flinke schram op m'n wang bezorgt wanneer hij een duikvlucht neemt met als doel m'n broodje ei te veroveren. Op de top van de heuvel lunchen is dus niet handig.
15.30 uur - Iemand ligt op de grond met hartritmestoornissen, iets te veel inspanning. Ook voor mij want ondanks vele voornemens nog steeds niet in bezit van een EHBO diploma. Uiteindelijk doen rust en medicijnen hun werk en zit een uurtje later iedereen moe maar voldaan weer in de bus.
17.30 uur - Er blijkt festival in het dorp te zijn. Even spieken dus, de 3 Birr (0,20 cent) entree kan ervan af. Een braakliggend terrein met een podium en daarvoor bankjes met wel een paar honderd mensen, wachtend op wat komen gaat. Ik vermaak me door allerlei kraslootjes te kopen wat natuurlijk tot een flinke oploop leidt (ik snap er niets van maar krijg constant nieuwe). In de menigte worden Monique en ik gevraagd voor een interview (altijd spannend een firanji.. -wat trouwens wit persoon betekent-). Tuurlijk, geen probleem, we zijn de rotste niet. Jongen blij, hij gaat direct z'n vragen voorbereiden. Wat hij vergat te vertellen was dat het interview op het podium zou worden afgenomen en zo wil het dat we even later tussen twee lokale artiesten door een diepte interview over Ethiopie moeten doorstaan, uiteraard tot groot vermaak van de menigte. Bij de laatste vraag ga ik de fout in. "How is the festival"? "Great, good atmosphere, just a shame they don't serve St George but only Dashen beer, of which we do not like the taste that much". Een 'Oooohhh' klinkt over het veld. Blijkt dat Dashen de hoofdsponsor is van het geheel! Oeps! We maken het snel goed door te vermelden dat we hier in Debark de beste injera van heel Ethiopie hebben gegeten. Hetgeen ons trouwens 's avonds geen korting opleverde bij de bestelling. Bovendien vermaken we even later 10-tallen kinderen, en volwassenen, door ze de vogeltjesdans te leren (ditmaal naast het podium). Je moet wat...
22.00 uur - Ton is de gehele dag in touw geweest. Nu vlucht vanuit Gondar naar Addis voor de volgende ochtend maar dat houdt in dat we vannacht moeten gaan rijden en dat wordt in dit soort landen altijd afgeraden. We besluiten dat de groep de volgende ochtend vroeg vertrekt en hij dus alleen gaat met een busje en chauffeur + bijrijder.
02.00 uur - na veel gedoe is Ton onderweg.
08.30 uur - We zijn alweer een uurtje onderweg, dwars door de bergen: gravelroad, haarspeldbochten, diepe afgronden, mooie vergezichten en gelukkig in bezit van een goede chauffeur. In het volgende dorpje is enorme drukte en commotie, al snel blijkt waarom. Ton staat langs de kant van de weg, het busje is vannacht overvallen. 8 man gewapend met kalashnikovs en hij is alles kwijt! Na lang doorvragen heeft hij alleen nog z'n paspoort tereuggekregen. Later blijkt dat het waarschijnlijk een militaire actie is geweest, er zijn de afgelopen weken schijnbaar meer onrusten geweest, helaas niet allemaal met een ' even goede afloop' . Echter, tot op heden waren er geen toeristen bij betrokken.
12.00 uur - Iedereen is in Gondar. Ton gaat, met opnieuw geleend geld, naar vliegveld om stand by te staan voor een eventuele vlucht. Ik ga met de groep naar, het overigens prachtige, Royal Enclosure. Gondar is een oude keizerstad en wordt ook wel het Camelot van Afrika genoemd. Vreemd om in een land als Ethiopie kastelen te bekijken.
18.00 uur - m'n telefoon gaat. Bijzonder want ik heb hier zelden bereik, slechts in het gunstigste geval sms-mogelijkheid. Slechte verbinding maar ik hoor nederlands. Denk dat het de rest vd trip te maken heeft maar het blijkt de gemeente Dordrecht te zijn. Of ik volgende week een lezing wil houden over de gevolgen van de economische crises... Ik besef meteen dat de maand dus alweer bijna om is, almost time to go...
22.00 uur - Toch wel enigszins verrot stap ik m'n hotelkamer binnen. Ditmaal wel licht maar geen water. Het kan me niets schelen. Stoffig en met zwarte voeten stap ik het bed in. Binnen 5 min. ben ik onder zeil.
9.30 uur - Een dubbele amarula, ondanks het toch wat vroege tijdstip... Ton heeft definitief een vlucht naar NL en zal dus op tijd zijn voor de begrafenis. Ik heb, na veel vijven en zessen, samen met de chauffeur de benodigde papieren met stempel op het politiebureau kunnen bemachtigen en vanmiddag zal in Bahir Dar een belgische dame arriveren die de boel weer overneemt. Mooi! Kan ik weer geheel m'n eigen gang gaan want dat bevalt me toch echt vele malen beter! Ik hang 's middags dan ook lekker aan de waterkant van lake Tana, ga in op een spontane uitnodiging voor koffie ceremonie en wordt 's avonds door de chauffeurs meegesleept naar een Azmari beats bar; traditioneel huis met muziek en de voorlopers van de stand up comedians. Improviserend, dansend en zingend zorgen ze voor veel plezier, al versta je er natuurlijk geen bal van en wordt je, als vrijwel enige blanke, waarschijnlijk giga in de zeik genomen. De Iskista dans gaat me uitermate slecht af, ik zie de dans ook meer als de ultieme droom van een chiropractor. We vertrekken dus naar de 'nachtclub' van Bahir Dar. Aldaar eveneens een uitgelaten stemming; ' Dance like Shakira' ; ze vragen hier nogal al wat van ons westerlingen...
Tot zover een stukje Noord-Ethiopie, compleet met hoogte- en dieptepunten. Inmiddels ben ik gisteren na 14 uur bussen weer in Addis Abeba aangekomen.
Na een maandje rondtrekken toont de hoofdstad opeens heel modern. Ander perspectief. Hetgeen niet van het hotel te zeggen is. Een goor krot met ieniemienie kamertjes waar nog net een 1,5 persoonsbed in past, douche en toilet aan het einde vd gang. Geen handdoek maar wel condooms in een laadje (is weer eens wat anders dan de bijbel). Ja... ze doen hier wel aan voorlichting. Onder een bord met het opschrift 'van een seksuele daad kun je aids krijgen' voeren de straatjongetjes met hun kartonnen dozen een levendige handel. Kauwgom (long tasting koffiesmaak is erg populair), zakdoekjes, condooms en sigaretten. Ik zie nog wel een logisch verband tussen de handelswaar maar alles wordt toch per stuk verkocht ;-)
Hoe dan ook, ik heb het wel even gehad en wil luxe! Pak dus m'n spullen en verkas naar een 4 sterren hotel (ethiopische ranking, dat dan weer wel) even verderop; een groot 2 pers.bed voor me alleen, een heerlijke douche (al loopt het water vrolijk de kamer in), zelfs tv en vanmorgen vers vruchtensap. Kortom, geld dubbel en dwars waard, zalig!!
Terwijl ik in hetzelfde hotel dit verhaal zit te tikken is er een bruiloft aan de gang, veel dans en muziek in de hal. Ik ga dus maar even een kijkje nemen. Vanavond laat terugvlucht naar Nederland, het is weer over met de pret. Ik zal Ethiopie niet snel vergeten, zelden zo'n divers land meegemaakt. Ben verrast door de prachtige landschappen en de bergen, ben af en toe getergt door de kindertjes die allemaal geld willen (you, you, you, give me money!) en natuurlijk ook geraakt door de harde werkelijkheid van dit derdewereldland. Daklozen liggen overal op straat, bedelaars, melaatsen, blinden en andere invaliden zijn veel te ruim vertegenwoordigd.
Kleine kinderen lopen bedelend rond op een veel te laat tijdstip. Gisteren zag ik een man bijna midden op de weg liggen in een houding die ik normaal gesproken alleen in een film zie en waar dan met krijt een lijn omheen is getrokken.
Anderzijds is het iedere avond wel ergens 'feest' met levendige Ethiopische muziek (en heel soms met muziek uit mijn iPod > 'het is een nacht' van Guus Meeuwis gaat hier vast en zeker een hit worden). Best swingend, gezongen in het Amhaars al ga ik er niets van meenemen. Ik ben wel bang dat ik inmiddels de tophits kan meezingen… De enige buitenlandse act die hier enige impact heeft is ‘Bombarly’. De betekenis drong niet direct tot me door tot het verkoopstertje in de winkel waar ik een fles water kocht me duidelijk wist te maken dat het ging om Bob Marley. Kon natuurlijk niet missen. Waar ook ter wereld, Bob is the man, zeker hier in rastafani! Al staat Shakira inmiddels met stip op de 2e plaats.
Tja, zo is de realiteit en ik heb me er maar naar te voegen. Tuurlijk kan ik elke dag een paar euro’s uitdelen en heb ik reeds heel wat van m'n kleding weggegeven, maar de situatie kan ik niet verbeteren. Maar alle beetjes helpen en vooralsnog ga ik nu toch echt snel een middenstander blij maken want een injera met vleesprutje zou er wel ingaan. Ergens in het zonnetje welteverstaan, nog heel even genieten van het land van 13 maanden zonneschijn...
Tot snel en dank voor alle mailtjes!
Kus, Yvette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
