Oma mee naar Nl? Zou fijn zijn..
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
16 Juni 2009 | Griekenland, Vérga
Met slechts 1 uur slaap in m´n mik stap ik op een afschuwelijk onchristelijk tijdstip in de auto om vervolgens pas echt wakker te worden op Schiphol, dit mede door de gigantische chaos en drukte aldaar.
Wat doen al die mensen toch? En belangrijker, wat doen die mensen van Transavia vooral niet waardoor de wachtrijen aanzwellen tot volumes waar je niet op zit te wachten (en zeker niet hebt opgenomen in je tijdsschema..). Er blijken vliegtuigen te zijn uitgevallen en de overboeking zorgt ervoor dat we een extra tussenstop hebben. Maar.. net op tijd bij de gate en al met al niet al te veel later in Griekenland, valt allemaal dus reuze mee. Aldaar upgrade van de auto (geen benzinedop, wél airco) en hop, naar onze villa op de berg! Toegegeven, het duurde weliswaar even (ja, die berg zagen we wel maar hoe door die stad heen te komen was een ander verhaal..) maar toch zitten we even later heerlijk in het zonnetje aan het water, genietend van de 1e griekse salade en de 1e rosé. De ladies zijn tevreden, het leven is fantastisch evenals ons huisje. Dit keer geen vage lemen hut waar electriciteit en water een schaars goed is maar een super 4 persoons huisje (`villa´ volgens de website), strak tegen de rotswand met uitzicht over de baai en een zwembad waarvan ik dacht dat ik die alleen maar zou kennen van internet of glossy reismagazines. Wat een heerlijke luxe!
Dit keer dan ook geen spannende reisverhalen want het enige wat we doen is lekker door de bergen toeren, klein beetje cultuur opsnuiven in Mystras maar vooral door al die oude en bijna verlaten bergdorpjes slenteren (meer kerkjes dan mensen trouwens, de boel is flink aan het vergrijzen daar), om vervolgens halverwege de middag weer af te dalen richting kust voor een aanlokkelijke lunchplek. Uitbuiken aan het strand en dan net op tijd weer `thuis´ zijn om de zonsondergang vanaf ons terras elke dag weer te analyseren (en fotograferen), uiteraard onder het genot van een flesje Retsina. Volgende fase was de prive hammam (mede dankzij de gulle giften van Monique, waarvoor dank); na zo´n scrubsessie roken we als twee net opengebroken kokosnoten maar uiteindelijk overtrof zelfs dat niet de Jill Sander geur.. Als ik voortaan Sun ruik denk ik aan de Peloponnesos met al z´n Byzantijnse kerkjes (en het feit dat ik de klok van Doli niet mocht luiden, eeuwig jammer want was de ultieme kans)!
Tja, laatste fase van de dag is dan het avondeten, ook niet onbelangrijk. Geheel volgens de lokale traditie arriveren we ergens na tienen bij de taverna iets lager op de berg.
Oma van 87 staat in de keuken en vanaf dag één ging onze liefde door de maag. Allemaal Griekse lekkernijen, eenvoudig maar oh zo lekker. Buiten ons enkel Grieken als gasten dus converseren was lastig maar gelukkig sprak kleinzoon beetje engels. 1e avond verliep keurig, zelfs op hakken komen we ongeschonden weer in ons villaatje aan. Slechts paar honderd meter ver maar wél met de nodige trappetjes en bovendien een op afstand bedienbare poort die niet helemaal vloeiend functioneert, en eroverheen klimmen is geen optie.
2e avond ging al lastiger. Bij afrekenen een 1/2 liter rosé gratis (vooruit dan maar..), bij 2e poging weer 1/2 ltr `van het huis´ (lees van de broer van de kleinzoon die eigenlijk z´n oom was maar dat vond ie blijkbaar wat te oud klinken?). En tja, tussen zonsondergang en de 1e ronde rosé hadden we natuurlijk ook niet aan de thee gezeten.. Kortom, de terugtocht was al iets luidruchtiger en de poort wilde ook al niet direct open, ondanks ons gezamenlijke: "Sesam, open u". Maar als we dan uiteindelijk toch weer op ons terras zitten en uitkijken over de honderden lichtjes van Kalamata houden we het tot uurtje of vier goed vol, we doorlopen onze gehele schooltijd aan de hand van een creatieve iPod selectie.. De meest foute maar oh zo leuke nummers komen voorbij.
Op dag 3 wordt het leven zo mogelijk nog aangenamer want de airco blijkt toch te werken. Het stigma vrouwen en apparatuur werd weer eens bevestigd: we hadden ´m op winterstand gezet (lees verwarming..), hetgeen niet logisch is bij ruim 30 graden. Het slapen is zo een stuk comfortabeler.
En zo kan ik nog wel even door gaan maar ik sluit eenvoudigweg af met `life is wonderful´(aldus Jason Mraz). Jamas! Op Griekenland.
Yvette (en Laurien)
Wat doen al die mensen toch? En belangrijker, wat doen die mensen van Transavia vooral niet waardoor de wachtrijen aanzwellen tot volumes waar je niet op zit te wachten (en zeker niet hebt opgenomen in je tijdsschema..). Er blijken vliegtuigen te zijn uitgevallen en de overboeking zorgt ervoor dat we een extra tussenstop hebben. Maar.. net op tijd bij de gate en al met al niet al te veel later in Griekenland, valt allemaal dus reuze mee. Aldaar upgrade van de auto (geen benzinedop, wél airco) en hop, naar onze villa op de berg! Toegegeven, het duurde weliswaar even (ja, die berg zagen we wel maar hoe door die stad heen te komen was een ander verhaal..) maar toch zitten we even later heerlijk in het zonnetje aan het water, genietend van de 1e griekse salade en de 1e rosé. De ladies zijn tevreden, het leven is fantastisch evenals ons huisje. Dit keer geen vage lemen hut waar electriciteit en water een schaars goed is maar een super 4 persoons huisje (`villa´ volgens de website), strak tegen de rotswand met uitzicht over de baai en een zwembad waarvan ik dacht dat ik die alleen maar zou kennen van internet of glossy reismagazines. Wat een heerlijke luxe!
Dit keer dan ook geen spannende reisverhalen want het enige wat we doen is lekker door de bergen toeren, klein beetje cultuur opsnuiven in Mystras maar vooral door al die oude en bijna verlaten bergdorpjes slenteren (meer kerkjes dan mensen trouwens, de boel is flink aan het vergrijzen daar), om vervolgens halverwege de middag weer af te dalen richting kust voor een aanlokkelijke lunchplek. Uitbuiken aan het strand en dan net op tijd weer `thuis´ zijn om de zonsondergang vanaf ons terras elke dag weer te analyseren (en fotograferen), uiteraard onder het genot van een flesje Retsina. Volgende fase was de prive hammam (mede dankzij de gulle giften van Monique, waarvoor dank); na zo´n scrubsessie roken we als twee net opengebroken kokosnoten maar uiteindelijk overtrof zelfs dat niet de Jill Sander geur.. Als ik voortaan Sun ruik denk ik aan de Peloponnesos met al z´n Byzantijnse kerkjes (en het feit dat ik de klok van Doli niet mocht luiden, eeuwig jammer want was de ultieme kans)!
Tja, laatste fase van de dag is dan het avondeten, ook niet onbelangrijk. Geheel volgens de lokale traditie arriveren we ergens na tienen bij de taverna iets lager op de berg.
Oma van 87 staat in de keuken en vanaf dag één ging onze liefde door de maag. Allemaal Griekse lekkernijen, eenvoudig maar oh zo lekker. Buiten ons enkel Grieken als gasten dus converseren was lastig maar gelukkig sprak kleinzoon beetje engels. 1e avond verliep keurig, zelfs op hakken komen we ongeschonden weer in ons villaatje aan. Slechts paar honderd meter ver maar wél met de nodige trappetjes en bovendien een op afstand bedienbare poort die niet helemaal vloeiend functioneert, en eroverheen klimmen is geen optie.
2e avond ging al lastiger. Bij afrekenen een 1/2 liter rosé gratis (vooruit dan maar..), bij 2e poging weer 1/2 ltr `van het huis´ (lees van de broer van de kleinzoon die eigenlijk z´n oom was maar dat vond ie blijkbaar wat te oud klinken?). En tja, tussen zonsondergang en de 1e ronde rosé hadden we natuurlijk ook niet aan de thee gezeten.. Kortom, de terugtocht was al iets luidruchtiger en de poort wilde ook al niet direct open, ondanks ons gezamenlijke: "Sesam, open u". Maar als we dan uiteindelijk toch weer op ons terras zitten en uitkijken over de honderden lichtjes van Kalamata houden we het tot uurtje of vier goed vol, we doorlopen onze gehele schooltijd aan de hand van een creatieve iPod selectie.. De meest foute maar oh zo leuke nummers komen voorbij.
Op dag 3 wordt het leven zo mogelijk nog aangenamer want de airco blijkt toch te werken. Het stigma vrouwen en apparatuur werd weer eens bevestigd: we hadden ´m op winterstand gezet (lees verwarming..), hetgeen niet logisch is bij ruim 30 graden. Het slapen is zo een stuk comfortabeler.
En zo kan ik nog wel even door gaan maar ik sluit eenvoudigweg af met `life is wonderful´(aldus Jason Mraz). Jamas! Op Griekenland.
Yvette (en Laurien)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
