langoestdieet op 'kiekokeur', you better Belize it

Hoe relaxed kan een mens zijn/worden? Nou, hier in Belize, om precies te zijn op Caye Caulker (een van de northern cayes), lukt het prima om me aan te passen aan het ritme van het eiland. 'Go slow' is de slogan hier en gezien het feit dat het eiland slechts 600 m breed is hoef je je ook niet bepaald te haasten.
Lang is het iets langer maar toch weer iets minder lang nadat een orkaan het eiland ooit door midden sneed.
Op deze plek heeft men nu maar een extra geul gegraven en zo is het nu de zwemplek van het eiland geworden.
Bovendien staat op 'the split' de Lazy Lizard bar ("sunny place for shady people").
Een prima plek om onder het genot van een pina colada (of iets soortgelijks) de zonsondergang te bewonderen, zittend aan een picknicktafel die, heel attent, in het tafel is neergezet. Speciaal voor die mensen die wat verkoelend turkoois blauw water aan hun voeten willen hebben...
En als je dan ook nog eens een prima kamer met balkon (en vooral met hangmat!) hebt weten te bemachtigen, tja, dan is het leven niet slecht.

Vervelen doen we ons geen minuut, overigens mede dankzij Christina, de overbuurvrouw.
Een duits nerveus continu heen en weer lopend gratenpak, duidelijk niet in uitmuntende conditie verkerend. Ofwel in psychose, ofwel afkickend, ofwel aan de valium -maar niet voldoende-, ofwel een bijzondere combinatie van eerder genoemde opties.
De familie die het hotelletje runt zit er al wekenlang mee opgescheept en het is een heuse soap, hoe triest ook.
Ik bescherm de kleine Dylan een beetje voor haar, hetgeen inhoudt dat ik vrolijk zijn schoolwerk nakijk (may the teacher abuse you? Yes or no? Die kon ik nog wel beantwoorden maar wat nu de independence day van Belize is??) en hinkstapsprongen moeten maken om zijn tekeningen in het zand voor ons bungalowtje niet te verpesten.
Kortom, toch nog best druk...
De oudere zoon des huizes heeft Nicole aan de haak geslagen (of andersom?),
Wat dan weer als bijkomend voordeel heeft dat hij voor ons heerlijke lunches op de BBQ klaarmaakt, kokosnoten 'on request' haalt en ons introduceert aan Roger, the 170 kilo wegende Lobsterman.
Voor nog geen 7 euro een mega kreeft incl rijst, knoflookbrood, rumpunch en kokoscake als toetje!
Op de kop van Zuid vragen ze er meer voor...

Tussendoor uiteraard ook het water op en dan vooral met als doel om eronder te gaan kijken, hetgeen prima gelukt is.
Eerst een refresh course tussen de stingrays voor ondergetekende en Nicole, daarna lekker zwerven, tegelijkertijd maakt Mark twee proefduiken.
De 1e tewaterlating is zeker geen doorslaand succes maar daarna bevalt het dusdanig goed dat hij nu al zit te bedenken waar hij z'n Padi wil gaan halen.
De volgende dag gaan Nicole en ik naar Hol Chan Nat. Park, mooi duikgebied met veel koraal, schildpadden, roggen en meer van dat al.
Wel beetje jammer dat je om daar daar te komen heel wat golven moet doorstaan hetgeen voor mij inhield dat ik de vissen van extra voer voorzag zodra ik me boven het wateroppervlakte bevond...
's Nachts in bed draaide de wereld nog steeds 360 gr dus twee dagen op, en daarmee onder, water was deze keer voldoende.

Ook boven water begint het inmiddels knap vochtig te worden, sterker nog, vandaag regende het pijpestelen en dus gaan we morgen maar eens verkassen richting de kuststrook van Mexico.
Tenslotte moeten we sowieso richting het noorden want alweer veel te snel vertrekt het vliegtuig richting NL waar het zo te lezen ook nat maar vooral ook een stuk kouder is.

Groet en kus vanuit 'Kiekokeur'.
Yvette