kerst, net even anders dan anders

Grappig, ik lees net het laatste stukje van de vorige blog en besef dat het uiteindelijk toch net iets anders liep. Na geschiedenisles een biertje, het was tenslotte weekend en na de historie van 1900 tot en met de eerste revolutie waren we er zeker aan toe. Voor we het wisten was het avond en zaten we in een café in het stadje tot laat. Te laat bleek, want geen microbusjes meer op de weg en dus probeerden we de moto-taxi’s (tuk-tuks) over te halen om met 7 man de afdaling naar de school te doen. Menigeen weigerde, iets met peligro en remmen maar één sympathiekeling was zo tof (of eigenlijk zo onverantwoord) om de challenge aan te gaan. Proppen dus, 2 naast de chauffeur en 5 ‘achterin’, bovenop elkaar en alcohol maakt je blijkbaar lenig dus het betere stapelwerk. Ik was wijselijk naast de chauffeur gaan zitten, klaar om eruit te springen wanneer noodzakelijk maar het bleek gelukkig niet nodig te zijn.
Ook wel schattig, vlak voor de afslag naar de school, een hobbelig zandpaadje, staat een waarschuwingsbord met escuela, evenals een speciaal pad om over te steken. Past goed bij de kinderboekjes die ik soms moest lezen.

Hoe dan ook, de spullen inpakken gebeurde beduidend later en mogelijk iets minder gestructureerd dan gepland maar het was een goede afsluiting van de twee weken met een bont gezelschap.

En dan Granada. Veel kleiner dan gedacht en vol met mooie kerken, koloniale huizen, leuke binnenplaatsjes en lekkere restaurantjes. Wel relatief veel toeristen en snikheet, dat wel, maar altijd wel ergens een windje van het meer. Deed me aan Cartagena (Colombia) denken, maar dan dus kleiner. Beetje slenteren, wat bezichtigen en natuurlijk proberen bij ontbijt La Prensa (de krant alhier) te ontcijferen. Hetgeen nog helemaal niet mee valt, de stap van kinderboekjes naar krant is wellicht iets te ambitieus. Anderzijds, blijven leren zeg ik altijd.. Dat zeggen ze ook in het hotel waar ik verbleef, hotel Con Corazon. Een heerlijke oase en de opbrengsten zijn allemaal ten gunste van educatie van de lokale bevolking. Ze proberen omstandigheden te creëren waardoor er minder afhakers zijn op de scholen, evenals volwassenen te stimuleren om weer te gaan studeren. Het jaarverslag laat zien dat het best aardig gaat (ja, dat heb ik doorgenomen met de manager, klinkt saaier dan het was). Kortom, ondanks dat het wel wat aan de luxe kant is, het geld gaat in ieder geval naar een goed doel.

Wel jammer dat ik tijdens de eerste nacht in een luxe hotel zowel een schorpioen (kleintje) als een kakkerlak (grote) in m'n kamer had. De schorpioen zag ik net op tijd want ik liep op blote voeten en de kakkerlak belandde midden op m'n bed, ik hoorde ‘m vallen , gelukkig had ik het laken over me heen. Hij was er denk ik zelf ook van geschrokken want toen ik razendsnel het licht aan deed, lag hij er nog steeds ( en ik dus niet meer..).
Bizar geval van pech denk ik (en voorbode voor m'n volgende bestemming), misschien waren ze wel gevlucht voor de fumigador, de insectenverdelger die blijkbaar om de zoveel tijd verplicht langs moet komen van het ministerie van Gezondheid. Deze meneer was ‘s middags langs geweest, hij spoot een gigawolk gif in ‘t rond die alle insecten direct platlegt. Kan ook echt niet gezond zijn voor ieder levend wezen groter dan een insect, wat een stank, ik heb zeker 15 minuten buiten op de stoep gebivakkeerd. Gelukkig mocht hij de kamers niet in, hetgeen misschien de nachtelijke mini dierentuin in habitación no 4 verklaarde? Het doel is om dengue fever en aanverwanten te verminderen. De chikungunya lijkt minder voor te komen, maar volgens de mensen hier komt dat gewoon omdat iedereen het reeds gehad heeft, is een wat praktischer maar geen onlogische verklaring. Hoe dan ook, eerlijkheid verbiedt te zeggen, ik had géén mug op de kamer. Blijft de vraag of een schorpioen een insect is?

Tussen het slenteren door ook nog wat geleerd over chocolade en de historie ervan, tevens m'n eigen ‘Tony Chocolonely slave free’ chocoladereep gemaakt; met zout, cashew en amandel. Dat was nog een heel proces, zeker omdat ik de cacaobonen had laten aanbranden (goede start..). Na afloop zag mijn ‘werkplek’ er beduidend minder schoon uit dan die van de voltallige familie naast mij en de gestampte cacao-gum zorgde ervoor dat een manicure behandeling niet overbodig was. Het opruimen van de troep zat bij de prijs inbegrepen, manicure niet. En de reep? Smaakte best aardig, voor een eerste keer.. Laten we het daarop houden.
Na nog een leuk en verfrissend boottochtje langs de ontelbare mini eilandjes nabij Granada vind ik het tijd voor dat grotere eiland, Isla de Ometepe. O.a. de Azteken alsmede Mark Twain waren diep onder de indruk, daarnaast wijdt de lonely planet er een apart hoofdstuk aan, dus kom maar op.

Om 6 uur sta ik klaar bij de ratelende oude schoolbus, in m'n beste Spaans leg ik rustig uit ik echt niet wil dat m'n rugzak bovenop gaat, niet eens zozeer uit veiligheid, meer omdat het wel eens kon gaan regenen. Men is in eerste instantie niet blij maar uiteindelijk hij mag achterin, half onder een bank en ik moet erbij blijven. Prima deal. Ik ben de enige toerist dus hij maakt zich niet druk. Overigens ook geen regen gehad, iets wat hij al voorspelde.

Eenmaal bij San Jorge zijn er 2 opties om de 17 km water te overbruggen: kleine, dus minder stabiele, lancha’s of de, grotere maar minder frequente, ferries. M'n plan was de ferry naar Moyogalpa maar er vertrekt er eentje eerder richting San Jose en dus neem ik die. Mede omdat de dag ervoor de meeste ferries aan wal bleven ivm de wind, kortom, gaan zodra mogelijk is mijn motto! Ik sneak meteen met rugzak en al naar het bovendek, in kader van frisse lucht (en overdosis zon, zo bleek later) maar dat hield wel in dat ik niet geregistreerd was. Voelde toch ook niet lekker dus toch nog maar even m'n naam, leeftijd en nationaliteit op een vod papier gezet. Zat niet echt in een waterdicht mapje ofzo, ook geen kopie aan wal, dus bij schipbreuk hadden we er denk ik weinig aan gehad, maar toch, je staat op een lijst..

De overtocht en daaropvolgende bussen verlopen super vlot en voor ik het weet ben ik op plaats van bestemming. Ometepe: ‘land of the two hills, in the middle of the sweet sea’, aldus de vertaling. Een paradijs met voor een ieder wat wils, je kunt o.a. de beide vulkanen beklimmen, respectievelijk 8 uur (Maderas) of 10-12 uur (Conception), kajakken, fietsen cq mountainbiken, paardrijden of gewoon van het strand genieten. Mijn plan, voor zover aanwezig, was in ieder geval de Maderas beklimmen en kajakken. Eerste niet gedaan nadat ik ervaringsdeskundigen aan een kruisverhoor had onderworpen, ze kwamen compleet verrot en onder de modder terug én met pijn in de knie, terwijl ze dat niet hadden voordat ze vertrokken. Dus maar niet gedaan, m'n knie voelt helaas nog steeds niet goed en ik kan er maar beter naar luisteren (ja klopt, had ik die wijsheid maar eerder gehad..)

Kajakken wél gedaan, voorafgaand aan een fietstochtje om op plaats van bestemming te komen. Bleek gravelroad met keien en vele heuvels te zijn en ik was oh zo blij met de
versnellingen op de mountainbike. Kajakken was gaaf, de Istían rivier was mooi, met allerlei vogels, schildpadden, krokodillen (of kaaimannen, ik weet nooit het verschil) of eigenlijk krokodilletjes, eentje van 2 weken en eentje van 3 maanden, en apen. En de stilte.. Althans, totdat er andere mensen verschenen. Ik had zelf voor een duo kajak met de gids gekozen en was best verbaasd dat die anderen een eigen kajak hadden. Ik bedoel, ben geen mietje maar dat stuk over het meer had ik niet graag alleen gedaan, want natuurlijk wind tegen. Kortom, voelde me stiekem toch een mietje.. Totdat bleek dat ze met een motorboot waren gekomen tot aan de ingang van de rivier.. Ja, zo kan ik het ook! En spontaan voelde ik me een stuk beter. Waar maak je je druk om zou je zeggen en dat is ook zo.

De andere dagen veel gelopen, lange strandwandelingen en de heuvels in richting oude koffieplantage én natuurlijk de traditionele kerstviering meegemaakt. Dit vond plaats in het dorpje verderop, Balgüe, wat iets groter was dan het dorpje Santa Cruz waar ik zat. Dat bestond namelijk uit zo’n 10 huizen, 2 restaurantjes, een strand, veel vrij rondlopende koeien, paarden en varkens, een bushalte met hangmat onder een afdakje en een bord met evacuatie route bij vulkaan uitbarsting. Oja, en een fijne pulperia met koud bier, chips en andere eerste levensbehoeften. Maar de kerstviering, het was er een om niet snel te vergeten. Een hipica met veel stoere mannen, lasso’s en natuurlijk pittige paarden, en een creatief gebouwde ‘arena’ waarin men probeerde dolle stieren te berijden (en te vangen). Er was zelfs een toreador met de bekende rode doek. Het bouwwerk leek wat gammel, voorzichtig uitgedrukt, maar de tribune was niet heel hoog dus na risicoanalyse toch maar opgegaan. Precies hoog genoeg om niet geraakt te worden door een boze stier en laag genoeg om geen doodsmak te maken als de boel zou instorten. Het bier werd vrolijk gedeeld, alles zat onder het stof en zand en een drumband even verderop zorgde voor tromgeroffel als er weer iets stond te gebeuren. Kan niet anders zeggen dat het net even anders was dan het jaarlijkse kerstdiner. Had ervoor nog wel een uur lang geprobeerd connectie te krijgen via Skype om toch ook een beetje bij de familie te zijn, zij het virtueel, maar dat was echt te veel gevraagd voor de continue wegvallende WiFi verbinding. Tot op heden de enige plek waar het slecht was, slechte timing.

De laatste dag verhuist naar Moyogalpa, het plaatsje op het andere deel van het eiland, daar waar de meeste ferries aankomen en vertrekken, dit om de dag erna de eerste ferry van 6 uur te kunnen nemen. Moyogalpa vond ik niet veel, het had veel minder het eiland gevoel, beduidend meer auto’s en ander slag toeristen, bovendien schalde op zaterdagavond Ghostbusters door de hoofdstraat en dat helpt ook niet natuurlijk. Wel nog leuke wandeling naar Punta Jesus Maria gemaakt, halverwege steek je de landingsbaan over (die me trouwens erg kort leek, denk niet dat ie veel gebruikt wordt) en op plaats van bestemming een mooie en fotogenieke namiddag. Op terugweg een lift van een aardige familie, samen met de kids achterop in de laadbak, heerlijk windje, knapt een mens van op.

Inmiddels ben ik in Leon aangekomen. Via Airbnb een leuk en relaxed ‘hostel’ en via een Fransman reeds een adres voor goed stokbrood gekregen. Eens kijken wat het noorden te bieden heeft! Zin in, is een leuke (universiteits) stad, en letterlijk omringd met vulkanen, bovendien strand ook niet ver weg. De bedoeling is om straks de Telica vulkaan op te gaan, mits hij/zij zich rustig houdt. Hetgeen maar de vraag is, gezien de you tube filmpjes van het afgelopen jaar. Helaas op dit moment dan ook geen mogelijkheid om te kamperen bij de kraterrand. We’ll see..

Ps geen idee waarom deze app aangeeft dat ik in Mexico ben? Andere Leon..