Patagonië deel 2

En dan hebben we natuurlijk ook nog de Argentijnse zijde van Patagonië...
Na terugkomst uit Torres del Paine passeer ik vlotjes de grens in een luxe dubbeldek bus. Stoelen 1 t/m 4 zijn vooraan bovenin en bieden perfect uitzicht over de steppes, meren en besneeuwde bergen. Kortom, tijdig ticket kopen en zorgen dat je een van die stoelen hebt (en zo geschiedde..).
In tegenstelling tot de verhalen die ik hoorde over oplopende wachttijden van een paar uur verlopen de grensformaliteiten vlotjes en 6 uur arriveer ik in El Calafate. Een van de twee plaatsen van waaruit je eenvoudig het NP Los Glaciares in kan. Dit wil zeggen, als je dollars hebt om te spenderen.. Tours zijn reteduur.

Mijn plan was om de Glaciar Upsala te gaan bewonderen, had gehoord over een dagtrip inclusief boottocht en 4 uur trekking. Maar na navraag denk ik er toch nog even over na: 200 USD voor een dagje, vind ik persoonlijk best veel, of is dat nu een erg Nederlandse zuinige gedachte? Hoe dan ook, als ik bij m'n airbnb adresje zeg dat ik een beetje bang ben voor een enorm toeristisch spektakel bij de Glaciar Perito Moreno lachen ze me keihard uit. “Ja, ik heb gelijk maar als ik het maar niet in m'n hoofd haalde om het over te slaan want het is het mooiste wat ik te zien zal krijgen” (is vrije vertaling, maar hun gezichtsuitdrukking sprak sowieso boekdelen, erg grappig, zóveel verbazing). Ik besluit eerst maar eens langs het meer lopen, flamingo’s bekijken ( gratis :-)
Op terugweg boek ik -uiteraard- een trip naar de Perito Moreno. Mensen ook weer gerustgesteld. Ze vonden me ook al raar dat ik hier een dag zat te werken, terwijl ze zelf toch ook aan t werk waren. Terwijl ik via de whatsapp hele gesprekken voer (al dan niet onderbroken door het regelmatig wegvallen van de WiFi), laten zij op dezelfde tafel het verse brood afkoelen en maken ze een nieuwe voorraad calafate en limon jam. Gelukkig krijg ik tussendoor het een en ander toegestopt, hmm, warm vers brood. Heerlijk!

Ook hier is het weer me goed gezind, blauwe lucht boven de inderdaad indrukwekkende gletsjer. Hij (zij?) verplaatst zich zo’n twee meter per dag en ligt nu vlakbij. Zo groot, zo mooi! En ja, er zijn inderdaad veel toeristen maar eerlijk is eerlijk, het is allemaal perfect geregeld. Zo’n 2.5 uur om te staren naar die massa ijs, én natuurlijk hopen op die ene foto wanneer er met gedonder een brok in t water valt. Daarna met de boot erlangs, dan zie je pas echt hoe hoog het is, zo’n 50 m, om vervolgens met ondergebonden ijzers erbovenop te klauteren. Deja-vu momentje richting Nieuw Zeeland, al komt er hier geen helicopter aan te pas. Ik zorg maar meteen voor een nieuwe foto zodat m'n moeder ‘m naast de andere kan zetten, of wellicht vervangen: 15 jr verschil, time flies..

Hoewel ik elke avond heerlijk in ‘mijn’ raamkozijn zit, bovenin ‘t dorp, uitkijkend op het meer en de bergen, ga ik toch graag verder naar El Chaltén. El Calafate is mij wat toeristisch, ik kan het hart van ‘t plaatsje niet echt vinden (maar doe ook weinig moeite).

Hoe anders voelt El Chaltén, 220 km verderop in noord-westelijke richting. Nu de Ruta 40 geheel geasfalteerd is zal het misschien uiteindelijk wel richting El Calafate gaan, aangezien het hier een paradijs is voor hiking, trekking & climbing, maar ik vind het er nu heerlijk. Klein dorpje, omringt door bergen, stoffig vanwege de wind (die er altijd lijkt te zijn) en bovendien voldoende keus aan gezellige tentjes en veelal een heerlijk avond zonnetje.

Als ik ‘s middags langs een hoge rotswand slenter zie ik opeens allerlei groepjes met touwen en haken in de weer. Ik kijk het zo eens aan en besluit: never nooit. Het idee alleen al dat ik langs zo’n wand omhoog moet. Naast me staan een man ook even te kijken, we wisselen een snelle blik, zeggen exact tegelijk volmondig ‘loco’ en schieten in de lach. Soms heb je niet veel woorden nodig.

Einde middag plof ik neer bij La Chocolatería Josh Aike, een super leuk tentje, soort berghut sfeertje met heerlijke muziek en waar ze continue in de open keuken nieuwe chocolade creaties maken (ruikt héél verleidelijk), bovendien lekkere koffie. Maar het leukste is dat zo’n beetje het halve dorp binnenloopt, van kindjes die de alfajores komen halen tot en met de oma’s en opa’s die voor hun (dagelijkse?) warme choco, koffie of praatje komen. Iedereen kent iedereen, met daar tussendoor een paar toeristen. Maar ook ‘wij’ herkennen elkaar met regelmaat, al moet ik eerlijk zeggen dat men vaker tegen mij begint te praten dan andersom. “Hi, ik heb jou gezien in TdP, je gezicht ziet er nu al stuk beter uit”. Hmm, zal blij zijn als ook het blauwe oog ook helemaal weg is..

Gek genoeg wordt me hier tot 4x (!) toe door lokalen gevraagd of ik uit Brazilië kom, hetgeen me ernstig doet twijfelen aan m’n dappere pogingen tot een Spaans gesprek. Braziliaans accent? Moet niet gekker worden en kan me er echt niets bij voorstellen. Maar ja, het kan toch echt niet m'n uiterlijk zijn waar ze het op baseren. Misschien moet ik toch nog eens die grammatica lessen doornemen.. En als ik dan toch online ben, wellicht de namen van die 3 prinsessen opzoeken want ik kom niet verder dan Amalia (beetje knullig) en het is een onderwerp wat nogal vaak voorbij dankzij onze Argentijnse Maxima.

De volgende vier dagen vermaak ik me uitstekend op de verschillende paden. Eveneens onderdeel van NP Los Glaciares. Ik loop de twee bekendste routes, respectievelijk 6 en 8.5 uur, daarnaast naar wat miradors. Wat een energie, en wat een vergezichten! Alles goed aangegeven, wel fijn, zelfs ik loop nergens verkeerd. Ik vind het ook buitengewoon relaxed dat je einde dag weer in je hotelletje terug kunt zijn, scheelt een boel spullen sjouwen! Daarnaast een leuk Italiaanse trattoria / wijnbar - Maffía Pastas - gevonden, de gedachte daaraan helpt me goed de laatste kilometers te overbruggen. De Malbec daar is namelijk helemaal niet verkeerd, zeker niet in combinatie met tallarines de hongos con crema y nueces of de ‘langostinos y verdeo’. Kortom, het is wel weer duidelijk, de work out gedurende de dag wordt zonder pardon teniet gedaan in de avonden. Ach, what's new, story of my life… :-)

De volgende stop op de route is, na lang wikken en wegen, (San Carlos de) Bariloche, een soort Argentijns Zwitserland in het Lake District. Ben benieuwd. De afstanden zijn hier niet mis; 34 uur bussen noordelijker en daarna vervolgens nog ruim 20 uur bussen naar Buenos Aires. Kortom, ik boek snel twee vluchten!
M'n eerste, niet bepaald strak omlijnde, plan was trouwens richting Ushuaia (zuidelijker kan niet), vervolgens veranderde dat in Mendoza toen ik hoorde dat je daar op de fiets (!) wijnroutes kon doen. Dat leek me nu echt dé perfecte afsluiting van deze mooie reis, had ook al een maatje die mee zou gaan, hij zou komen bussen vanuit Santiago (later begreep ik dat dat nog best wel een eindje is trouwens, ruim 9 uur). Maar.. er blijken helemaal geen rechtstreekse vluchten naar Mendoza te zijn en om nu via Buenos Aires te gaan als ik daar een paar dagen later weer ben, dat gaat een beetje te ver. Voor dat geld kan ik heel wat goede flessen wijn inslaan! Ik app dus dat het niet door gaat, krijg als antwoord een emoij, ‘n blauw hartje. Kan iemand mij vertellen wat een blauw hartje betekent? Vriendschap bevroren?
Om het keuze menu compleet te maken word ik ook nog uitgenodigd op Corn Island, aantrekkelijk aanbod maar dat is helemáál uit de richting en dus wordt het Bariloche; gewoon, in m'n eentje!

Morgen vertrekt m'n vlucht vanuit El Calafate, en dus zit ik dit nu te schrijven vanuit hetzelfde raamkozijn als een kleine week terug, met Alanis Morissette op de achtergrond. De zon gaat onder en het wordt tijd voor een laatste hapje en ‘n drankje bij Viva la Pepa.

Kan niet geloven dat het einde van deze reis al in zicht is, zó snel gegaan en tegelijkertijd zóveel gave ervaringen. Sorry thuisfront, heb helemaal nog geen zin om terug te keren, denk dat het goed is dat ik een vastgelegde retourvlucht heb, want waarom niet nog een paar weken eraan plakken? Denk dat werken vanuit Buenos Aires ook prima zal gaan. Of nog beter, inventarisatie van de Nicaraguaanse markt voor Randstad?

Nu ik het zo opschrijf, eigenlijk helemaal geen slecht idee, wat zou het wijzigen van de vlucht kosten? Toch eens nakijken… todo es posible...

¡Adios!