los últimos días
Blijf op de hoogte en volg YFR
20 Februari 2016 | Nederland, Bloemendaal
Grappig, op het vliegveld kom ik de mensen tegen die me toen in TdP opgekalefaterd hadden, ze kunnen niet geloven hoe goed en snel het genezen is, ik mag weer selfies van ‘m maken, attent! Als dank tracteer ik ze snel op een koffie, m'n lieve rescue team.. Even later komt een stel uit Nieuw Zeeland aanlopen die ik in NP Los Glaciares ben tegen gekomen en het wordt zowaar gezellig druk in de koffiebar. Het vliegveld ligt direct aan ‘t meer en met slechts 2 vliegtuigen is het een relaxte bedoening. De landing in Bariloche is iets minder relaxed door de enorme wind (en, jawel, regen) maar alles gaat gelukkig goed. Ik kies voor een mini hotelletje direct aan ‘t meer en buiten het centrum, maar de witte schuimkoppen op het water laten duidelijk zien dat het strandje wellicht een minder passend plan is dan vooraf gedacht. Desalniettemin leuke locatie met bovendien een bar vol met speciaal bier op de tap en forel op het menu, prima combinatie.
Het is weekend én hoogseizoen dus het centrum van Bariloche loopt over van de (veelal Argentijnse) toeristen en alle chocolade winkels vieren feest. Want.. bijna Valentijnsdag: men staat rijen dik in de winkels, ik weet niet hoe snel ik weer de bus terug naar hotel moet pakken. En nee, ik wil ook niet op de foto met een St Bernardshond! Wat een onzin allemaal. Omdat voor de zondag de weersvoorspelling alweer een stuk beter is, maar nog steeds te koud voor rafting trip (vind ik), boek ik een dagtocht te paard. Alle locaties zijn hier gekoppeld aan kilometers. M'n hotel is bij 7.5 km, de ranch waar de paarden zijn bij 15.5 km. Gelukkig zijn de heren buschauffeur eraan gewend en is m'n sube buskaart inmiddels opgeladen en dus beland ik vlotjes daar waar ik moet zijn. Een grote ranch waar ik echter in eerste instantie geen levende ziel kan vinden, elke logische deur geprobeerd. Uiteindelijk loop ik via de paarden een ruimte in waar de zadels hangen en ja hoor, daar zitten drie mannen aan de mate, de mok gaat vrolijk rond zodra ik ook op een van de minikrukjes plaatsneem. Er blijken slechts 3 mensen voor vandaag te zijn waarvan ik de enige ben voor de hele dag. Kortom, no stress.. zoveel is duidelijk. Half uurtje later krijg ik een mooie schimmel toegewezen, precies goed: vlot maar gewillig en dushanteerbaar. De inmiddels ook gearriveerd Israëlische jongen heeft nog nooit op een paard gezeten maar dat kan hem niets schelen, hij vindt het geweldig, ik heb oprecht zelden iemand 3 uur lang met zo’n smile zien rondrijden en hij blijft spontaan voor de asado alsmede voor de tocht in de middag. Wel gezellig.
De dag is een combinatie van Lago Moreno en Cerro Campanaria, beiden in Nahuel Huapi NP, het oudste nationale park van Argentinië. Mooi en divers.
Tussendoor komen we dus terug op de ranch alwaar we een super bbq / asado krijgen voorgeschoteld. Zit ik daar, met 3 halve cowboys en een continue lachende Israëliër, enorme stukken vlees met salade en bier weg te werken terwijl de discussie gaat over Chili en Argentinië. Het begint met de verschillen tussen de landen (zijn geen vrienden van elkaar) maar het onderwerp verplaatst zich al snel richting de verschillen tussen de Chileense en Argentijnse dames. Vervolgens komen, uiteraard, de Israëlische en Nederlandse dames aan de beurt, ik houd me wijselijk op de vlakte om vervolgens het over de verschillen tussen de mannen te hebben. Uiteraard zijn de Argentijnen superieur met op de 2e plaats Israël. 1 tegen 3, valt niets tegen in te brengen, zeker niet in het rappe Spaans. Ondertussen loopt de, reeds op leeftijd zijnde, eigenaar binnen. Hij hoort het zo eens aan en ‘redt’ me door aan te bieden de rest van de ranch te bekijken.
Voor de middag krijg ik een ander paard toegewezen, beduidend pittiger. Wellicht had ik op hem wel de wedstrijd op t strand gewonnen? Alhoewel, van een gids valt denk ik niet te winnen.
De Israëliër wil nu ook wel eens in galop, ik rij achter hem en de gids voor hem, jongen, wat klapte die hard op en neer op t zadel, denk dat hij spontaan impotent is voor de komende periode, maar… hij vindt het nog steeds geweldig en ik kan niet anders zeggen dan dat hij lef heeft. Ik had het niet gedaan denk ik. Later sluiten we aan bij een andere groep, béétje jammer maar ik mag achteraan rijden en afstand houden, samen met een Duitse die zelf eigen paarden heeft. Kortom, we doen net alsof de rest vd groep niet bestaat :-). Iets wat eigenlijk onmogelijk is want de wind zorgt ervoor dat we zelfs met gepaste afstand flink stof en zand happen. Zonnebril staat afgetekend in m'n gezicht en de douche einde dag is goddelijk, evenals het laatste uurtje zon aan het meer met een boek. Bariloche is niets, maar de omgeving is zeker de moeite waard.
De laatste dagen breng ik door in Buenos Aires. Ik herken nog het een en ander van 5 jr terug en vind een super leuke plek om te verblijven: a ‘typical italian immigrant chorizo house’ in Palermo, bijna 100 jr oud. Veel groen en een klein dakterras direct naast m'n kamer, prima! Temperaturen van rond de 30 gr dus ik neem het slenter tempo aan. Heerlijk voor de laatste dagen. Niks geen paard of hiking boots, maar slippers en af en toe een bus. Tango op straat, de tot perfectie gegrilde bife de chorizo, de hippe design shops in Palermo, de antiekwinkeltjes in San Telmo, m'n favoriete koffie/lunch tentje midden in een boek shop en een bodega even verderop.. ik vermaak me prima met eigenlijk niets doen, gewoon genieten. Wat een heerlijke luxe!
Wel lachen, ging ‘s avonds weg met een psychiater uit London en zijn internet vriend uit Buenos Aires, die in een lokale rockband bleek te spelen, luisterend naar de bijzondere naam Amilcar García & the Canadian Pipol ( check out you tube, hij was de lead singer). Deze verrassende combi van 3 mensen besluit naar ChinaTown te gaan, alwaar we grote flessen Japans bier met niet geheel te definiëren eten delen; het blijkt het recept te zijn voor een late avond met nogal diverse conversaties, veel geleerd en vooral ook veel gelachen.
The beauty of traveling, those unexpected moments!!
Helaas had ik, bij vertrek eerder die avond, met de Argentijnse dame van de B&B afgesproken dat ze me de volgende ochtend zou leren hoe de perfecte torta dulce de leche te maken. Een iets later tijdstip was, achteraf gezien, een beter plan geweest maar de café cortado deed de truuk. Ondertussen help ik een psychologe aan wat connecties bij mijn Argentijnse en Spaanse collega's, voor mij weer een goede les in t Spaans.
Uiteindelijk onderhandel ik met een taxi chauffeur over de prijs voor een ritje naar het vliegveld. M’n laatste beetje cash peso's en dollars is net te weinig maar de shuttlebus zit al vol en m'n bankpas is geblokkeerd ivm fraude bij een ATM. Kortom, ik moet al m'n charme inzetten. Ik beloof met een grote lach de resterende 15 peso te geven als ik weer terugkom naar BA en dat vindt hij uiteindelijk een idea excelente. Dat gezegd hebbende, als de goede man dan nog in leven is want hij is, evenals zijn auto, al ruim over de APK datum heen. Jorge hoorde ook niet veel meer, in ieder geval niet het waarschuwingspiepje van z’n alarmlichten. Na 10 minuten boze blikken van overige weggebruikers te hebben getrotseerd besluit ik de knop zelf maar om te zetten, wilde liever niet de snelweg opgaan met die knipperlichten nog aan. Dit herhaalde zich nog een paar keer met de richtingsaanwijzers maar hé, hij gebruikte ze in ieder geval. Gaf toch een soort van veilig gevoel. En.. onderwijl krijg ik les in de historie van het Argentijnse voetbal, zo maar gratis erbij ("Si, claaaro. Entiendo. En esta stadium? Interesante..."). Verder af en toe wat getoeter maar.. we bereiken de luchthaven zonder brokken.
Mooiste was, bij arriveren aldaar, waar we eerst nog bij de verkeerde terminal waren (wist ik veel) en hij nog weer een extra rondje moest rijden, stapt hij uit z’n auto en geeft me een, verrassend stevige, omhelzing en een zoen bovendien… Nu kan ik over het algemeen prima overweg met taxi chauffeurs (die in NL uitgezonderd) maar heb nog nooit een spontane omhelzing met zoen gehad. Zoals je begrijpt was ik inmiddels al zoekende naar een verborgen camera, iets van candid camera in die taxi??
Hoe dan ook, met een grote lach op m'n gezicht stapte ik de vertrekhal in. KLM, dus sky priority, niets geen lange wachtrij voor de bagage, m’n goede humeur bleef. Totdat ik in de vliegtuig zat… Daar werd het flink op de proef gesteld.
Een bijzonder vreemde Franse meneer van rond de 70 met ribfluwelen bruine broek, enorme bakkebaarden en een haast antieke camera om z'n nek (naar later bleek, wél digitaal) zit naast me. Hij gaat zitten, stel zich voor en start met praten (bijzonder veel Frans en bijzonder weinig Engels of Spaans) en stopt gewoon niet meer.. Echt niet! Zelfs niet wanneer ik demonstratief de krant pak of m'n koptelefoon opzet voor een film of wat muziek. Toch best duidelijke signalen zou je zeggen? Hij weigerde wijn te drinken, want a) het was geen Franse wijn en b) zat in een plastic flesje met schoefdop en terwijl ik dat wel deed liep hij me gezellig alle foto’s zien van de 20 daagse cruise die hij net gemaakt had, evenals van zijn achtertuin en wat er al niet meer op stond. Eindelijk, eindelijk viel hij een uurtje of twee in slaap, en toen, het was te verwachten, begon hij enorm te snurken. Het was een lange vlucht…
"Mademoiselle Yvette , j’habite ici. Ma maison.."
"Mademoiselle Yvette, regarde le film Steve Jobs?" Oui..
"Mademoiselle Yvette, you have family? No baby? Why not? It's better, still possible.. ". “Pardon?”
Eigenlijk best zielig, iemand die waarschijnlijk zo eenzaam is... Ik had medelijden met hem (zat geen kwaad in die hele man), maar had ook een beetje medelijden met mezelf :-)
Gelukkig had ik de afgelopen maanden m'n chronisch slaap tekort omgezet in een gezonder aantal uren per nacht en dus wat reserve, ik kwam redelijk fris op Schiphol aan.
Terwijl ik in de trein zit breekt de zon door en bij thuiskomst blijkt er daar knoert hard gewerkt is. Een fris geverfd huis, dat is nog eens goed thuiskomen!
Ik ben er dan wel niet zoveel, maar het blijft toch m'n thuis en dat voelt ook wel weer even fijn. Even dan.. totdat ik de reiskriebels niet meer kan onderdrukken. Ik zat zojuist alweer te mailen over New York in de zomer, vanuit een appartement in Brooklyn werken is natuurlijk helemáál niet verkeerd.
Eens kijken op Airbnb..
Het is weekend én hoogseizoen dus het centrum van Bariloche loopt over van de (veelal Argentijnse) toeristen en alle chocolade winkels vieren feest. Want.. bijna Valentijnsdag: men staat rijen dik in de winkels, ik weet niet hoe snel ik weer de bus terug naar hotel moet pakken. En nee, ik wil ook niet op de foto met een St Bernardshond! Wat een onzin allemaal. Omdat voor de zondag de weersvoorspelling alweer een stuk beter is, maar nog steeds te koud voor rafting trip (vind ik), boek ik een dagtocht te paard. Alle locaties zijn hier gekoppeld aan kilometers. M'n hotel is bij 7.5 km, de ranch waar de paarden zijn bij 15.5 km. Gelukkig zijn de heren buschauffeur eraan gewend en is m'n sube buskaart inmiddels opgeladen en dus beland ik vlotjes daar waar ik moet zijn. Een grote ranch waar ik echter in eerste instantie geen levende ziel kan vinden, elke logische deur geprobeerd. Uiteindelijk loop ik via de paarden een ruimte in waar de zadels hangen en ja hoor, daar zitten drie mannen aan de mate, de mok gaat vrolijk rond zodra ik ook op een van de minikrukjes plaatsneem. Er blijken slechts 3 mensen voor vandaag te zijn waarvan ik de enige ben voor de hele dag. Kortom, no stress.. zoveel is duidelijk. Half uurtje later krijg ik een mooie schimmel toegewezen, precies goed: vlot maar gewillig en dushanteerbaar. De inmiddels ook gearriveerd Israëlische jongen heeft nog nooit op een paard gezeten maar dat kan hem niets schelen, hij vindt het geweldig, ik heb oprecht zelden iemand 3 uur lang met zo’n smile zien rondrijden en hij blijft spontaan voor de asado alsmede voor de tocht in de middag. Wel gezellig.
De dag is een combinatie van Lago Moreno en Cerro Campanaria, beiden in Nahuel Huapi NP, het oudste nationale park van Argentinië. Mooi en divers.
Tussendoor komen we dus terug op de ranch alwaar we een super bbq / asado krijgen voorgeschoteld. Zit ik daar, met 3 halve cowboys en een continue lachende Israëliër, enorme stukken vlees met salade en bier weg te werken terwijl de discussie gaat over Chili en Argentinië. Het begint met de verschillen tussen de landen (zijn geen vrienden van elkaar) maar het onderwerp verplaatst zich al snel richting de verschillen tussen de Chileense en Argentijnse dames. Vervolgens komen, uiteraard, de Israëlische en Nederlandse dames aan de beurt, ik houd me wijselijk op de vlakte om vervolgens het over de verschillen tussen de mannen te hebben. Uiteraard zijn de Argentijnen superieur met op de 2e plaats Israël. 1 tegen 3, valt niets tegen in te brengen, zeker niet in het rappe Spaans. Ondertussen loopt de, reeds op leeftijd zijnde, eigenaar binnen. Hij hoort het zo eens aan en ‘redt’ me door aan te bieden de rest van de ranch te bekijken.
Voor de middag krijg ik een ander paard toegewezen, beduidend pittiger. Wellicht had ik op hem wel de wedstrijd op t strand gewonnen? Alhoewel, van een gids valt denk ik niet te winnen.
De Israëliër wil nu ook wel eens in galop, ik rij achter hem en de gids voor hem, jongen, wat klapte die hard op en neer op t zadel, denk dat hij spontaan impotent is voor de komende periode, maar… hij vindt het nog steeds geweldig en ik kan niet anders zeggen dan dat hij lef heeft. Ik had het niet gedaan denk ik. Later sluiten we aan bij een andere groep, béétje jammer maar ik mag achteraan rijden en afstand houden, samen met een Duitse die zelf eigen paarden heeft. Kortom, we doen net alsof de rest vd groep niet bestaat :-). Iets wat eigenlijk onmogelijk is want de wind zorgt ervoor dat we zelfs met gepaste afstand flink stof en zand happen. Zonnebril staat afgetekend in m'n gezicht en de douche einde dag is goddelijk, evenals het laatste uurtje zon aan het meer met een boek. Bariloche is niets, maar de omgeving is zeker de moeite waard.
De laatste dagen breng ik door in Buenos Aires. Ik herken nog het een en ander van 5 jr terug en vind een super leuke plek om te verblijven: a ‘typical italian immigrant chorizo house’ in Palermo, bijna 100 jr oud. Veel groen en een klein dakterras direct naast m'n kamer, prima! Temperaturen van rond de 30 gr dus ik neem het slenter tempo aan. Heerlijk voor de laatste dagen. Niks geen paard of hiking boots, maar slippers en af en toe een bus. Tango op straat, de tot perfectie gegrilde bife de chorizo, de hippe design shops in Palermo, de antiekwinkeltjes in San Telmo, m'n favoriete koffie/lunch tentje midden in een boek shop en een bodega even verderop.. ik vermaak me prima met eigenlijk niets doen, gewoon genieten. Wat een heerlijke luxe!
Wel lachen, ging ‘s avonds weg met een psychiater uit London en zijn internet vriend uit Buenos Aires, die in een lokale rockband bleek te spelen, luisterend naar de bijzondere naam Amilcar García & the Canadian Pipol ( check out you tube, hij was de lead singer). Deze verrassende combi van 3 mensen besluit naar ChinaTown te gaan, alwaar we grote flessen Japans bier met niet geheel te definiëren eten delen; het blijkt het recept te zijn voor een late avond met nogal diverse conversaties, veel geleerd en vooral ook veel gelachen.
The beauty of traveling, those unexpected moments!!
Helaas had ik, bij vertrek eerder die avond, met de Argentijnse dame van de B&B afgesproken dat ze me de volgende ochtend zou leren hoe de perfecte torta dulce de leche te maken. Een iets later tijdstip was, achteraf gezien, een beter plan geweest maar de café cortado deed de truuk. Ondertussen help ik een psychologe aan wat connecties bij mijn Argentijnse en Spaanse collega's, voor mij weer een goede les in t Spaans.
Uiteindelijk onderhandel ik met een taxi chauffeur over de prijs voor een ritje naar het vliegveld. M’n laatste beetje cash peso's en dollars is net te weinig maar de shuttlebus zit al vol en m'n bankpas is geblokkeerd ivm fraude bij een ATM. Kortom, ik moet al m'n charme inzetten. Ik beloof met een grote lach de resterende 15 peso te geven als ik weer terugkom naar BA en dat vindt hij uiteindelijk een idea excelente. Dat gezegd hebbende, als de goede man dan nog in leven is want hij is, evenals zijn auto, al ruim over de APK datum heen. Jorge hoorde ook niet veel meer, in ieder geval niet het waarschuwingspiepje van z’n alarmlichten. Na 10 minuten boze blikken van overige weggebruikers te hebben getrotseerd besluit ik de knop zelf maar om te zetten, wilde liever niet de snelweg opgaan met die knipperlichten nog aan. Dit herhaalde zich nog een paar keer met de richtingsaanwijzers maar hé, hij gebruikte ze in ieder geval. Gaf toch een soort van veilig gevoel. En.. onderwijl krijg ik les in de historie van het Argentijnse voetbal, zo maar gratis erbij ("Si, claaaro. Entiendo. En esta stadium? Interesante..."). Verder af en toe wat getoeter maar.. we bereiken de luchthaven zonder brokken.
Mooiste was, bij arriveren aldaar, waar we eerst nog bij de verkeerde terminal waren (wist ik veel) en hij nog weer een extra rondje moest rijden, stapt hij uit z’n auto en geeft me een, verrassend stevige, omhelzing en een zoen bovendien… Nu kan ik over het algemeen prima overweg met taxi chauffeurs (die in NL uitgezonderd) maar heb nog nooit een spontane omhelzing met zoen gehad. Zoals je begrijpt was ik inmiddels al zoekende naar een verborgen camera, iets van candid camera in die taxi??
Hoe dan ook, met een grote lach op m'n gezicht stapte ik de vertrekhal in. KLM, dus sky priority, niets geen lange wachtrij voor de bagage, m’n goede humeur bleef. Totdat ik in de vliegtuig zat… Daar werd het flink op de proef gesteld.
Een bijzonder vreemde Franse meneer van rond de 70 met ribfluwelen bruine broek, enorme bakkebaarden en een haast antieke camera om z'n nek (naar later bleek, wél digitaal) zit naast me. Hij gaat zitten, stel zich voor en start met praten (bijzonder veel Frans en bijzonder weinig Engels of Spaans) en stopt gewoon niet meer.. Echt niet! Zelfs niet wanneer ik demonstratief de krant pak of m'n koptelefoon opzet voor een film of wat muziek. Toch best duidelijke signalen zou je zeggen? Hij weigerde wijn te drinken, want a) het was geen Franse wijn en b) zat in een plastic flesje met schoefdop en terwijl ik dat wel deed liep hij me gezellig alle foto’s zien van de 20 daagse cruise die hij net gemaakt had, evenals van zijn achtertuin en wat er al niet meer op stond. Eindelijk, eindelijk viel hij een uurtje of twee in slaap, en toen, het was te verwachten, begon hij enorm te snurken. Het was een lange vlucht…
"Mademoiselle Yvette , j’habite ici. Ma maison.."
"Mademoiselle Yvette, regarde le film Steve Jobs?" Oui..
"Mademoiselle Yvette, you have family? No baby? Why not? It's better, still possible.. ". “Pardon?”
Eigenlijk best zielig, iemand die waarschijnlijk zo eenzaam is... Ik had medelijden met hem (zat geen kwaad in die hele man), maar had ook een beetje medelijden met mezelf :-)
Gelukkig had ik de afgelopen maanden m'n chronisch slaap tekort omgezet in een gezonder aantal uren per nacht en dus wat reserve, ik kwam redelijk fris op Schiphol aan.
Terwijl ik in de trein zit breekt de zon door en bij thuiskomst blijkt er daar knoert hard gewerkt is. Een fris geverfd huis, dat is nog eens goed thuiskomen!
Ik ben er dan wel niet zoveel, maar het blijft toch m'n thuis en dat voelt ook wel weer even fijn. Even dan.. totdat ik de reiskriebels niet meer kan onderdrukken. Ik zat zojuist alweer te mailen over New York in de zomer, vanuit een appartement in Brooklyn werken is natuurlijk helemáál niet verkeerd.
Eens kijken op Airbnb..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
