China (ongecensureerd)

oktober 2000

Nihao!

Het begin van China betekent voor ons tevens het einde van de bijna achtduizend kilometer lange treinreis door Rusland, Mongolië en China. Het laatste gedeelte (Mongolië - China) leek trouwens meer op de trein Utrecht - Rotterdam gezien het grote aantal NL-backpackers in de wagon. Waarschijnlijk beter dan met spugende Chinezen opgesloten te zitten, alhoewel we toch de voorkeur geven aan een meer lokale sfeer met lokale muziek. Nu zaten we met de muziek van de Pet Shop Boys en Modern Talking opgetreind, welke helaas nog erg populair zijn bij de diverse lokale conducteurs.

Rond 20.30 uur staan we bij de Mongoolse grens en pas om 02.00 uur rijden we weg van de Chinese grens. De controle valt reuze mee alleen moet de trein een ander onderstel krijgen aangezien ze in China een smaller spoor hebben. De trein bungelt dus in de lucht (met ons erin, terwijl hij hermetisch is afgesloten) en alles wordt verwisseld. Weinig nachtrust dus want natuurlijk ook wel interessant om mee te maken. De volgende ochtend blijkt het uitzicht totaal anders te zijn dan dat we de laatste weken gewend waren. Zonnebloem-, rijst- en maïsvelden, bergen, houten huizen en ezels met houten karren erachter. Tevens kunnen we vanuit de trein al een eerste ontzagvolle blik werpen op de Chinese muur die boven het spoor langs de berghellingen ligt.

Dan Beijing, we verwachten een enorme metropool met hectische taferelen, maar het blijkt een relaxte stad te zijn waar het aangenaam vertoeven is, ondanks de elf miljoen inwoners. Natuurlijk bezoeken we ook hier de "verplichte" nummers, het is, net als op het Rode Plein, een vreemd gevoel om op het plein van de Hemelse Vrede te staan. We vragen ons af waar die tank precies stond. Het Zomerpaleis en de Verboden Stad zijn ook erg indrukwekkend en in de rij voor het mausoleum van Mao ben ik de enige westerse, iets wat veel gegniffel en gelach veroorzaakt. Michel blijkt niet zo’n lijkenkijker te zijn.

Misschien wel het leukste aan Beijing is om gewoon door de smalle straatjes te slenteren en de sfeer op te snuiven. Ik vind die Chinezen wel leuk volk. Ze begrijpen meestal absoluut niet wat we bedoelen maar blijven lachen en met handen en voetenwerk komen we er meestal wel uit. Het vele rochelen en spugen op straat is wel iets waar ik aan moeten wennen, je ziet al wel her en der bordjes waarop staat dat het verboden is om te spugen. Overigens ook bordjes met verboden voor aliens, daarmee bedoelen ze de buitenlanders! Dus...
's Ochtends en 's avonds zijn de mensen overal op straat en in de parken aan het stijldansen en / of Tai Chi-en (schijnvechten), erg apart.

Ondanks veel moeite dit te vermijden, komen we toch nog bij een té toeristisch gedeelte van de muur uit. Het blijft leuk om erop te staan, maar al die ansichtkaartenverkopers mogen van mij wel weg. Als we na een zware klim boven komen, zien we als eerste een grote steen waarop staat dat Henkel de boel daar gesponsord heeft, dat werk blijft je toch gewoon wereldwijd achtervolgen :)

Via de nachttrein arriveren we vervolgens in Xi'an, waar het Terracotta leger ons staat op te wachten. Mocht er iemand binnenkort naar toe gaan: ga eerst naar de film, bezoek dan hal drie, twee en dan pas hal één, anders beleef je een kleine anticlimax. 's Middags struinen we door de leuke moslimwijk van Xi’an (met een mooie moskee). ’s Avonds verbazen we ons weer over de lokale eetgewoonten.

Druk schema, want de volgende dag hebben we een vlucht naar Tibet geboekt (zie vorig reisverslag) om vandaar uit via Cheng-Du, de hoofdstad van Sichuan, China weer in te komen. Mao staat ons ook daar alweer toe te zwaaien. Veel verkeer (de stoplichten hebben naast het licht ook een digitaal aftelbord..) maar ook een heerlijk rustig volkspark met theehuizen en Bonsai bomen. Nabij Cheng-Du is het panda fokcentrum, waar ik natuurlijk hélemaal uit m'n dak gaat. Panda's in alle soorten en maten, reuzenpanda's, pubers en baby's van twee weken oud (twintig centimeter lange kale gedrochten).

Inmiddels zijn de Olympische Spelen allang begonnen en de belangrijkste eis voor een hotel is dan ook de aanwezigheid van een televisie, dit lukt slechts sporadisch, maar de wereldontvanger doet z'n werk goed. Ongelofelijk, al dat goud. Natuurlijk houden de aanwezige Nederlanders elkaar goed op de hoogte van de medaillestanden.

De provincie Sichuan staat bekend om z'n hete keuken en de originele Sichuan hotpot bewijst dat eens en te meer. Honderden pepers in alle soorten en maten drijven rond en het bier is niet aan te slepen. Michel vindt het heerlijk maar ik geef het al op na twee stokjes.

Verder met de trein, een nachttrein van veertien uur en daarna gelijk elf uur in een dubbeldeks slaapbus. In zo'n groot land als China, met maar een visum van één maand, krijgen reistijden een andere dimensie! Maar dit alles brengt ons toch in het plotseling toeristische, soms zelfs Engels sprekende Zuid China.
Lijiang heeft een fotogeniek, oud centrum met veel houten huisjes en kanalen met mooie bruggetjes. Op elke hoek kun je pizza eten maar we houden het bij de overheerlijke plaatselijke gerechten (soms tot 1.30 uur ’s nachts). Ondanks de horden toeristen is het internetten in Zuid-China een drama, met geluk kun je vier mailtjes lezen binnen het uur.
In zowel Lijiang als Dali huren we fietsen. In het eerste stadje is het afzien, alleen de bel functioneert en de geschatte vijftien kilometer blijken er veertig te zijn met veel te veel vals plat. Voor het eerst zijn we echt blij om het standbeeld van Mao te zien, aangezien hij op de plaats staat waar we de fietsen moesten terugbrengen.

In Dali hebben we heuse mountainbikes en al hotseknotsend over echte kasseien a la Parijs-Roubaix maken we een prachtige fiets /wandeltocht door dorpjes en rijstvelden richting het Erhaimeer. En terug.

Tussen Lijiang en Dali overnachten we in een mooi gelegen klooster, hangend op de rotsen, hoog gelegen op de Shibao berg (tweeduizend meter, bij Shizhongshan). Geen toerist te bekennen, heerlijk rustig dus, mooi bovendien!

We gaan in dit gedeelte van China ook aalscholvervissen, net als elke andere toerist.. Die aalscholvers zijn veel groter dan we dachten, de keel wordt gedeeltelijk dichtgebonden met een touwtje, zodat ze de grotere vissen niet kunnen doorslikken, waarna ze met veel plezier (of moet ik honger zeggen) vissen lijken te vangen. hoe dan ook, nadien worden ze beloond met heel veel hele kleine visjes.

Zeven uur bussen over een goede tolweg brengt ons naar Kunming, waar we heen willen om het Stenen Woud te bekijken. Aldaar moeten we ons eerst door ontelbare Chinezen en Japanners wringen, het lijkt wel of ze er alle 2,1 miljard zijn, om in een rustiger gedeelte te komen. Maar de moeite wordt beloond. We klimmen, klauteren en kruipen naar hartelust door dit prachtige vreemde natuurverschijnsel.

Kunming zelf is weinig interessant, althans, wij konden het interessante net vinden. Wel is er een groot bloemencorso, dat het echter niet haalt bij die van “onze” bollenstreek. We gaan dan ook meteen door richting Yangshuo (we pakken heel luxe een vlucht naar Guilin, scheelt heel wat uren in de bus zitten) waar we in het beroemde Chinese karstgebergte terechtkomen. We varen daar uren over de Li rivier om vervolgens via een prachtige tocht terug te fietsen. In Yangshuo kun je plaatselijke specialiteiten als slang en kikker eten, en bovendien... flink doorzakken... De plaatselijke wijn met vijftien procent alcohol slaat in als een bom en zodoende liggen we de laatste avond pas rond half vijf in bed. Nadat we eerst het hele hotel wakker hebben gemaakt met onze zeer zuivere versie van Malle Babbe.

Dat terwijl we er al om zes uur alweer uit moeten om de trein naar Vietnam te halen. Geen slimme zet want we verslapen ons dus, gelukkig worden we gewekt door S-You, die al beneden stond te wachten om ons uit te zwaaien! (Slaap)Dronken stappen we op de bus naar Guilin en via een 25-urige treinreis komen we, compleet gebroken, aan in Hanoi!

China is ons dus erg goed bevallen en we willen zeker nog eens terug, we hebben gezien wat we wilden zien, maar willen nu nog veel meer zien! Tot slot voor de liefhebbers nog enkele typisch Chinese zaken:

De openbare toiletten zijn een verhaal apart. Zowel de dames als herentoiletten bestaan meestal uit een lange gleuf / geul, met daartussen één meter hoge muurtjes, zonder deur, waartussen je dan maar dient te hurken. Dat zijn dan de luxere exemplaren, soms ook exemplaren zonder muren, alleen een paar gaten vlak naast elkaar, lekker gezellig duo plassen dus, je raakt er snel aan gewend (je zal wel moeten..) maar een grote boodschap is toch wat gênant! Eén keer stond er zelfs een hond beneden aan de gleuf te wachten op wat er komen ging...

Dan de hotelkamers, in elke hotelkamer ligt er trouw een heel pakket nuttigheden klaar... Maakt niet uit welke prijsklasse je hotel heeft, daar kunnen ze in Europa nog wat van leren. Tandenborstels, minitandpasta, shampoo (merk Slek) en badschuim, zeep, lucifers, papieren slippers, schrijfpapier, thee en een thermoskan met heet water.

Deodorant en gel kennen ze in China blijkbaar niet althans wij hebben het niet kunnen vinden. Lastig..

Waarschijnlijk zullen we nergens meer zo fantastisch eten, het is elke keer weer ongelofelijk hoe ze met weinig spullen in zo'n korte tijd iets lekkers tevoorschijn toveren!

Alle kinderen lopen tot hun tweede jaar in een broek met een groot gat in het kruis. Makkelijk en goedkoper dan luiers.

Wat is het trouwens vreselijk balen dat we geen souvenirs kunnen meenemen, er is hier zoveel leuks te koop. Het leven van een reiziger gaat niet over rozen..
Het is hier 28 graden Celsius, zij die reizen groeten u,

TOEDELOE,
Twee met stokjes etende vreetzakken.