Ecuador (numero dos)
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
25 Juni 2001 | Ecuador, Vilcabamba
Buenos dias gringos!
Nadat we onze vorige nieuwsbrief de deur uit hadden gedaan, werd het de hoogste tijd om Quito te verlaten. Het was immers al de 4e keer dat we er waren en de 1e keer werd ik al gerold in een overvolle trolleybus. Op de klassieke manier, dus met de rugzakken op in een stampvolle bus en ondanks dat je overtuigd bent dat het jou niet zal overkomen, eenmaal op het perron bemerken dat uit een broekzak die heel lastig opengaat een deel van ons dagbudget is verdwenen. Hokus pocus, razendsnel!! Ook de hoge concentratie politie met hond (doggos genaamd) en de vele militairen gaven ons een onbehaaglijk gevoel. Het blijkt ook dat er momenteel een negatief reisadvies is voor Quito maar ja, dat hadden wij even niet meegekregen. Kortom, on the move!
De kust laten we rechts liggen en we trekken zuidwaarts via de Andes. De vele dorpjes en steden hebben daar een ding gemeen, ze zijn allemaal prachtig gelegen midden tussen de bergen, vulkanen en nationale parken, ideaal om te wandelen, klimmen en genieten. Banos is zo`n plaatsje, in het weekend stroomt het helemaal vol met Ecuadorianen die zich te goed doen aan versgemaakte toffee en kip van het spit ondertussen vertoevend in de thermische baden waar het stadje naar vernoemd is of in de lokale kathedraal waar al heel wat wonderen zouden zijn verricht. Maar ook de gringo- cafés zijn goed gevuld, toeristische bende dus maar wel gezellig. Helaas regent het daar bijna de hele dag, wandelen is daardoor maar beperkt mogelijk aangezien de paden langzamerhand in modderriviertjes zijn veranderd. Na 4 dagen geven we de moed op en gaan verder naar Riobamba.
Aangezien we de Cotopaxi erg leuk vonden willen we ook een stukje de Chimborazo (6.310 m.) opgaan. We vertrekken vroeg, om 4.30 uur maar eenmaal daar komen we in een dik pak sneeuw terecht. De auto komt al snel vast te zitten en we gaan lopend verder maar ook dit valt niet mee. Op 5.000 m. geven we het op, geen pad meer te zien en met bevroren haar keren we terug naar de auto. Na nog wat leuke dorpjes te hebben bezocht (op straat spinnende indiaanse omaatjes en kuddes lama’s), stappen we op de trein, voor de beroemde rit via El Nariz del Diablo (= Duivel’s neus).
Een treinrit waarbij de meeste toeristen boven op de trein zitten, samengeperst als vee op een veewagen, voor het mooiste uitzicht. De verkopers wagen zich ook op de rijdende trein met koffie, bier en brood, af en toe bukkend voor een laaghangende tak of draad. Gelukkig hebben we de hele dag zon en ik heb toch wel spijt dat ik met de rugzakken beneden zit terwijl Michel zich insmeert met zonnebrandcrème (alhoewel ook van beneden het uitzicht prachtig is).
In Cuenca, de stad met de mooiste kathedraal van Ecuador en met straten vol met koloniale gebouwen (doet ons denken aan Sevilla en Córdoba), zijn we tijdens de viering van Corpus Christi. Hetgeen inhoudt dat er elke avond vuurwerk is (helaas vaak zelfgemaakt waardoor het effect vaak `verrassend` te noemen was en met knallen zo hard dat we vreesden voor de glas in lood ramen van de kathedraal), er constant lampions de lucht in gaan en er op het plein volop gedanst wordt. Een volle week feest dus, 'slechts' 90% van de bevolking is dan ook katholiek.
In Gualacéo zoeken we een eerder ontmoette non op, we denken bij een klooster te moeten zijn maar ons Spaans is duidelijk nog niet helemaal optimaal want ze blijkt op een school te werken. Gelukkig zijn er die dag examens aan de gang en worden we niet voor de Engelse klas gesleept (men heeft twee uur per week Engels in het 45-urige rooster). Als zuster Clara hoort dat we tien jaar bij elkaar zijn maar dat er nog geen kinderen zijn krijgt ze medelijden en geeft doodserieus de gouden tip: tien dagen alleen maar vis eten, de elfde dag enkel fruit en na elf dagen geheelonthouding er tegenaan, succes verzekerd! Ik bedank haar vriendelijk voor de tip...
Een dag later gaan we het nationaal park el Cajas in (met meer dan 300 meren en een gemiddelde hoogte van 3.500 meter) waar we tijdens de zes uur durende wandeling helemaal te pletter regenen. De omgeving is wederom schitterend maar de beloofde fauna blijft helaas beperkt tot 2 rode eenden en een patrijs. De brilbeer, poema, vos, en tapir waren denk ik even elders? De vijftig-jarige gids, die we al snel Arie Berggeit dopen, gaat als een speer en we moeten hem er constant aan herinneren dat wij Hollanders niet gewend zijn om op 3.500 meter hoogte te klauteren.
De regen zorgt voor nog meer chaos want op weg naar Loja is een stuk van de weg weggeslagen en blokkeert een vastgelopen truck de rest van de weg. Na een paar uur wachten (file in de bergen) wordt de situatie er niet beter op en de buschauffeur besluit terug te gaan (alsof keren daar zo gemakkelijk ging..) naar Cuenca. Hij adviseert ons de moddermassa met de rugzakken en al over te steken en aan de overkant te proberen een lift te krijgen naar Loja. Zo gezegd zo gedaan maar aan de overkant staan nog meer gegadigden. Het wordt kouder, het wordt donker, het regent harder en harder maar een lift? Uiteindelijk kunnen we achter in een laadklep mee en tezamen met een heleboel indianen komen we, enigszins onder het stof en de modder, compleet gaar in Loja aan.
Daar hoort Michel de volgende dag, weer fris en fruitig, ergens midden in de stad opeens het Wilhelmus. Ik denk dat hij nu echt gek aan het worden is maar hij blijft volhouden. En ja, we lopen ergens een restaurant/ café binnen en zien dat de wedstrijd Nederland - Ecuador, WK voor onder de 20, op het punt van beginnen staat (men heeft hier echt overal televisie). We blijven zitten en het is 2 naranjas (oranje sinaasappels) tegen een heleboel Ecuadoranen. Helaas wordt het 1-1 (tot groot genoegen van onze nieuwe `vrienden`), ook in de telkens terugkomende herhalingen blijven ze gelijk spelen. Overigens denkt men hier dat Ruud Gullit ook nog steeds speelt, verder houdt de jeugd, God betert, van Kiss en Marilyn Manson, dat kan dus nooit wat worden. Terwijl we in Nederland naar een 24-uurs economie gaan houdt men hier nog steeds siësta ondanks dat de temperatuur in de bergen helemaal niet zo hoog is!
Nadat we in Vilcabamba zijn beland, een plaatsje wat ons eerlijk gezegd een klein beetje tegenviel, vinden we dat het wel tijd wordt om Ecuador te verruilen voor Peru. Tenslotte hebben we nog nooit zo lang in een land vertoefd. We hebben ons de afgelopen 50 dagen hier prima vermaakt en een leukere start voor Zuid Amerika konden we ons niet wensen. Het reizen is er gemakkelijk, de afstanden zijn relatief gezien redelijk kort en de busstations goed georganiseerd. Daar kunnen ze in Azië nog wat van leren. Zelfs de taxichauffeurs, wereldwijd toch niet bekend staand als de meest sympathieke personen, zijn goed voor rede vatbaar.
Bovendien, wat is er prettiger dan van je ceviche (rauwe vis in citroensap, een gerecht waarvan Michel al heeft beloofd dat hij er thuis z`n specialiteit van gaat maken) genieten terwijl je panfluitmuziek of, nog beter, Mercedes Sosa op de achtergrond hoort. De cavia, een andere lokale specialiteit, hebben we nog niet geprobeerd maar dat hopen we in Peru te doen, bij voorkeur alvast in stukjes gehakt... want anders lijkt het ons minder smakelijk.
Voor nu, het is hier 24 graden Celsius, zij die reizen groeten u,
TOEDELOE! inmiddels dus vanuit Peru,
Twee berggeiten
Even ter info van jullie allen, we zitten momenteel dus niet in het aardbevingsgebied van Peru, als jullie nu gewoon eens bijhouden waar we zitten (atlas naast de t.v. graag) al streelt het ons natuurlijk wel dat jullie je zorgen maken over een stel van die zwervers!!
Overigens wensen wij iedereen een mooie zomer en een prettige vakantie, alleen willen we daar dan wel een verslag van.
Nadat we onze vorige nieuwsbrief de deur uit hadden gedaan, werd het de hoogste tijd om Quito te verlaten. Het was immers al de 4e keer dat we er waren en de 1e keer werd ik al gerold in een overvolle trolleybus. Op de klassieke manier, dus met de rugzakken op in een stampvolle bus en ondanks dat je overtuigd bent dat het jou niet zal overkomen, eenmaal op het perron bemerken dat uit een broekzak die heel lastig opengaat een deel van ons dagbudget is verdwenen. Hokus pocus, razendsnel!! Ook de hoge concentratie politie met hond (doggos genaamd) en de vele militairen gaven ons een onbehaaglijk gevoel. Het blijkt ook dat er momenteel een negatief reisadvies is voor Quito maar ja, dat hadden wij even niet meegekregen. Kortom, on the move!
De kust laten we rechts liggen en we trekken zuidwaarts via de Andes. De vele dorpjes en steden hebben daar een ding gemeen, ze zijn allemaal prachtig gelegen midden tussen de bergen, vulkanen en nationale parken, ideaal om te wandelen, klimmen en genieten. Banos is zo`n plaatsje, in het weekend stroomt het helemaal vol met Ecuadorianen die zich te goed doen aan versgemaakte toffee en kip van het spit ondertussen vertoevend in de thermische baden waar het stadje naar vernoemd is of in de lokale kathedraal waar al heel wat wonderen zouden zijn verricht. Maar ook de gringo- cafés zijn goed gevuld, toeristische bende dus maar wel gezellig. Helaas regent het daar bijna de hele dag, wandelen is daardoor maar beperkt mogelijk aangezien de paden langzamerhand in modderriviertjes zijn veranderd. Na 4 dagen geven we de moed op en gaan verder naar Riobamba.
Aangezien we de Cotopaxi erg leuk vonden willen we ook een stukje de Chimborazo (6.310 m.) opgaan. We vertrekken vroeg, om 4.30 uur maar eenmaal daar komen we in een dik pak sneeuw terecht. De auto komt al snel vast te zitten en we gaan lopend verder maar ook dit valt niet mee. Op 5.000 m. geven we het op, geen pad meer te zien en met bevroren haar keren we terug naar de auto. Na nog wat leuke dorpjes te hebben bezocht (op straat spinnende indiaanse omaatjes en kuddes lama’s), stappen we op de trein, voor de beroemde rit via El Nariz del Diablo (= Duivel’s neus).
Een treinrit waarbij de meeste toeristen boven op de trein zitten, samengeperst als vee op een veewagen, voor het mooiste uitzicht. De verkopers wagen zich ook op de rijdende trein met koffie, bier en brood, af en toe bukkend voor een laaghangende tak of draad. Gelukkig hebben we de hele dag zon en ik heb toch wel spijt dat ik met de rugzakken beneden zit terwijl Michel zich insmeert met zonnebrandcrème (alhoewel ook van beneden het uitzicht prachtig is).
In Cuenca, de stad met de mooiste kathedraal van Ecuador en met straten vol met koloniale gebouwen (doet ons denken aan Sevilla en Córdoba), zijn we tijdens de viering van Corpus Christi. Hetgeen inhoudt dat er elke avond vuurwerk is (helaas vaak zelfgemaakt waardoor het effect vaak `verrassend` te noemen was en met knallen zo hard dat we vreesden voor de glas in lood ramen van de kathedraal), er constant lampions de lucht in gaan en er op het plein volop gedanst wordt. Een volle week feest dus, 'slechts' 90% van de bevolking is dan ook katholiek.
In Gualacéo zoeken we een eerder ontmoette non op, we denken bij een klooster te moeten zijn maar ons Spaans is duidelijk nog niet helemaal optimaal want ze blijkt op een school te werken. Gelukkig zijn er die dag examens aan de gang en worden we niet voor de Engelse klas gesleept (men heeft twee uur per week Engels in het 45-urige rooster). Als zuster Clara hoort dat we tien jaar bij elkaar zijn maar dat er nog geen kinderen zijn krijgt ze medelijden en geeft doodserieus de gouden tip: tien dagen alleen maar vis eten, de elfde dag enkel fruit en na elf dagen geheelonthouding er tegenaan, succes verzekerd! Ik bedank haar vriendelijk voor de tip...
Een dag later gaan we het nationaal park el Cajas in (met meer dan 300 meren en een gemiddelde hoogte van 3.500 meter) waar we tijdens de zes uur durende wandeling helemaal te pletter regenen. De omgeving is wederom schitterend maar de beloofde fauna blijft helaas beperkt tot 2 rode eenden en een patrijs. De brilbeer, poema, vos, en tapir waren denk ik even elders? De vijftig-jarige gids, die we al snel Arie Berggeit dopen, gaat als een speer en we moeten hem er constant aan herinneren dat wij Hollanders niet gewend zijn om op 3.500 meter hoogte te klauteren.
De regen zorgt voor nog meer chaos want op weg naar Loja is een stuk van de weg weggeslagen en blokkeert een vastgelopen truck de rest van de weg. Na een paar uur wachten (file in de bergen) wordt de situatie er niet beter op en de buschauffeur besluit terug te gaan (alsof keren daar zo gemakkelijk ging..) naar Cuenca. Hij adviseert ons de moddermassa met de rugzakken en al over te steken en aan de overkant te proberen een lift te krijgen naar Loja. Zo gezegd zo gedaan maar aan de overkant staan nog meer gegadigden. Het wordt kouder, het wordt donker, het regent harder en harder maar een lift? Uiteindelijk kunnen we achter in een laadklep mee en tezamen met een heleboel indianen komen we, enigszins onder het stof en de modder, compleet gaar in Loja aan.
Daar hoort Michel de volgende dag, weer fris en fruitig, ergens midden in de stad opeens het Wilhelmus. Ik denk dat hij nu echt gek aan het worden is maar hij blijft volhouden. En ja, we lopen ergens een restaurant/ café binnen en zien dat de wedstrijd Nederland - Ecuador, WK voor onder de 20, op het punt van beginnen staat (men heeft hier echt overal televisie). We blijven zitten en het is 2 naranjas (oranje sinaasappels) tegen een heleboel Ecuadoranen. Helaas wordt het 1-1 (tot groot genoegen van onze nieuwe `vrienden`), ook in de telkens terugkomende herhalingen blijven ze gelijk spelen. Overigens denkt men hier dat Ruud Gullit ook nog steeds speelt, verder houdt de jeugd, God betert, van Kiss en Marilyn Manson, dat kan dus nooit wat worden. Terwijl we in Nederland naar een 24-uurs economie gaan houdt men hier nog steeds siësta ondanks dat de temperatuur in de bergen helemaal niet zo hoog is!
Nadat we in Vilcabamba zijn beland, een plaatsje wat ons eerlijk gezegd een klein beetje tegenviel, vinden we dat het wel tijd wordt om Ecuador te verruilen voor Peru. Tenslotte hebben we nog nooit zo lang in een land vertoefd. We hebben ons de afgelopen 50 dagen hier prima vermaakt en een leukere start voor Zuid Amerika konden we ons niet wensen. Het reizen is er gemakkelijk, de afstanden zijn relatief gezien redelijk kort en de busstations goed georganiseerd. Daar kunnen ze in Azië nog wat van leren. Zelfs de taxichauffeurs, wereldwijd toch niet bekend staand als de meest sympathieke personen, zijn goed voor rede vatbaar.
Bovendien, wat is er prettiger dan van je ceviche (rauwe vis in citroensap, een gerecht waarvan Michel al heeft beloofd dat hij er thuis z`n specialiteit van gaat maken) genieten terwijl je panfluitmuziek of, nog beter, Mercedes Sosa op de achtergrond hoort. De cavia, een andere lokale specialiteit, hebben we nog niet geprobeerd maar dat hopen we in Peru te doen, bij voorkeur alvast in stukjes gehakt... want anders lijkt het ons minder smakelijk.
Voor nu, het is hier 24 graden Celsius, zij die reizen groeten u,
TOEDELOE! inmiddels dus vanuit Peru,
Twee berggeiten
Even ter info van jullie allen, we zitten momenteel dus niet in het aardbevingsgebied van Peru, als jullie nu gewoon eens bijhouden waar we zitten (atlas naast de t.v. graag) al streelt het ons natuurlijk wel dat jullie je zorgen maken over een stel van die zwervers!!
Overigens wensen wij iedereen een mooie zomer en een prettige vakantie, alleen willen we daar dan wel een verslag van.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
