Tanzania (met klemtoon op de 2e lettergreep)

Jambo!,

Zoals jullie mogelijk nog weten komen we Tanzania dus zeg maar liftend binnen op zo'n "overlandtruck". het gezelschap bestond uit oa een akelig irritante oosterbuur die de hele dag "nice one" riep en een blonde troela uit Sydney dat dit echt heel grappig vond. Zij samen zorgen ervoor dat ik blij ben zelfstandig te reizen, al is zo’n lift natuurlijk ook wel weer mooi meegenomen, eerlijk is eerlijk.

Maar goed, via de vroegere hoofdstad Dar es Salaam (vredeshaven), een leuke, chaotische, islamitische stad, belanden we vervolgens op Zanzibar, een semi-zelfstandig ministaatje binnen Tanzania waar we afgezien van het allergiedrama (zie de vorige mail van Michel) vooral relaxen en veel kennis opdoen over fruit, kruiden en specerijen. Verder hebben we de nodige gezellige avondjes met het Aussie-stel en een Engelsman, Gareth, die we met oud en nieuw op dat kruispunt in de Zambezi ontmoet hebben en die hier als onderwijzer werkt en ons zodoende het echte Stonetown kan laten zien.

Terug in Tanzania en Dar (ja, je mag Dar es Salaam ‘Dar’ noemen als je er geweest bent..) pakken we de bus naar Arusha, waar we een trip boeken naar de beroemde wildparken alhier. Heel, heel veel beesten in de Lake Manyara, Serengeti, Tarangire en Ngorongoro nationaal parken. Erg leuk dus, al waren de nachten en avonden veelal nog avontuurlijker dan overdag. De eerste nacht moeten we schorpioenen onder de eettafel doodtrappen. Vervolgens gaan we midden in het overigens prachtige Serengeti kamperen met het gebrul van leeuwen op de achtergrond en worden we gewaarschuwd dat ze soms 's nachts 'de camping' opkomen. Waarom zou je er ook een hek omheen zetten? Dit resulteert in de volgende hachelijke situatie.
Het is drie uur in de nacht en ik lig al een tijdje angstig wakker want ik hoor toch echt beesten bij de tent. Ze maken een hoop kabaal en grommen bovendien waardoor ik overtuigd raak van het feit dat het wel leeuwen moeten zijn. Volgens zeggen moet je dan doodstil blijven liggen hetgeen ik aanvankelijk braaf doet Vriendlief Michel weet echter van niets en slaapt juist vannacht nog al rumoerig dus besluit ik na een half uur, best een beetje bang, om hem wakker te maken. Ik schud stevig aan zijn ‘brede’ schouder en deel hem doodleuk mede dat er minstens drie leeuwen rond de tent lopen.
Hij, denkende dat ik die leeuwen gezien heb, draait zich zwijgend op zijn rug, en blijft onbewegelijk liggen, ondertussen van schrik naar adem happend en zich langzaam bewust wordend van de situatie. Het kabaal en gegrom is duidelijk niet van huispoesjes, het lijkt alsof ze op plastic waterflessen liggen te kauwen, nu werd ons verteld dat ze meestal op zoek zijn naar water dus dat is niet zo raar. Ik had die stomme flessen natuurlijk ook mee moeten nemen de tent in. Iedere keer als ik iets wil fluisteren begint Michel te sissen dat ik stil moet zijn.
Wanneer het eindelijk na anderhalf uur (best lang) wat rustiger wordt maken we elkaar duidelijk dat we allebei ontzettend nodig naar het toilet moeten. Zo nodig, dat we dit absoluut niet tot zes uur in de ochtend vol gaan houden. Ik overweeg serieus om het in een hoek van de tent te doen (niet onze eigen kleine tentje overigens) maar dit vindt Michel niet zo'n goed idee. Michel suggereert ondertussen dat het waarschijnlijk geen leeuwen zijn omdat die een zwaardere loop zouden moeten hebben. Je zou ze dan moeten horen, sterker nog moeten voelen lopen. Ik ben echter nog steeds heilig overtuigd, koppig heet dat geloof ik. Nog een half uur later, inmiddels is het een uur of vijf, horen we wat geluid bij de keukenhokken, andere mensen worden wakker, de kust lijkt veilig. Ik hou het echt niet meer en besluit de stoute schoenen weer eens aan te trekken.
Rits de tent open en stap voorzichtig naar buiten. Na een korte stilte zeg ik terwijl ik in het licht van m'n zaklamp twee rare gelige ogen zie oplichten:
"Volgens mij ligt er nog een beest achter de tent".
Waarop Michel vriendelijk zegt,
"ZOU JE DAN NIET HEEL SNEL WEER BINNENKOMEN OF BEN JE ACHTERLIJK GEWORDEN!!”
Maar ik zet het echter op een rennen richting de keukentent en roep tegen één van de, nog slaapdronken, koks daar dat er leeuwen rondlopen. Michel ligt ondertussen angstig wachtend in de tent die hij snel heeft dicht geritst zodat die leeuw niet om het hoekje kan komen kijken. Ondertussen denkt hij bij zichzelf: "Had ik haar nu maar in de tent laten plassen". Te laat.. Gelukkig kom ik even later terug met een gids die het terrein na een korte inspectie plasveilig verklaart. De nog altijd oplichtende ogen in de omringende struiken zijn, volgens hem, van jackhalzen en waarschijnlijk zijn er ook hyena's geweest want alle prullenbakken liggen om en dat is normaal gesproken hun werk. De fles water waar wij onze tanden mee gepoetst hebben ligt plat gekauwd naast de tent...

Wij gaan als een raket naar het toilet voor een van de lekkerste plasjes ooit, slapen doen we overigens nauwelijks meer. Opgewonden en opgelucht wachten we op het ontbijt. Jullie zullen nu wel zeggen: "Wat een mietjes, die twee", maar dat zeg je echt niet wanneer je zo'n beest, hier de koning of koningin genoemd, in het wild aan het werk gezien hebt. De volgende nacht worden we gewaarschuwd voor weer een ander 'gevaar' en moeten we onze leren schoenen en eten in de auto laten liggen omdat er anders hoogstwaarschijnlijk een bushpig (turbo wildzwijn) de tent komt slopen. Wanneer we onze tanden poetsen, zien we ze al rondscharrelen, ze zijn heeeeeeeel groot!! Gelukkig kunnen we deze nacht wel rustig slapen, de volgende ochtend blijkt één van de andere kampgasten bijna in shocktoestand omdat ze bij het openen van haar tent recht in de ogen van een buffel kijkt. Overdag worden we hier lastig gevallen door kraaien en roofvogels die de kippenpoten, in vrije vlucht, van je bord proberen te jatten. Je bent in de natuur of je bent het niet.
De laatste nacht behoort aan de bavianen die ons overdag al het leven zuur maakten door bijna onverstoorbaar over het terrein heen te wandelen ondertussen anderaaps spullen controlerend op eventueel aanwezig voedsel. De gidsen en koks krijgen ze slechts weg door met stokken en stenen achter ze aan te lopen. Die beesten zijn trouwens akelig groot, een doberman is er soms niets bij. 's Nachts maken ze een geluid waar een leeuw zich niet voor zou schamen. Michel (zelf ook zo'n held) krijgt een Tsjechische dame zo bang dat ze de gids ’s nachts bij haar in de tent wil omdat ze haar Australische vriendje niet ter zake kundig acht.

De volgende ochtend staat de wekker om vijf uur want we gaan de Hadzabe-stam bezoeken. Na de prachtige Masai -mensen het tweede traditioneel Afrikaanse volk in Tanzania wat we bezoeken. Deze mensen leven echt nog zeer traditioneel en ze worden hier bosjesmannen genoemd alhoewel ze weinig gemeen hebben met hun naamgenoten uit Namibië. Wanneer we nog vóór zonsopkomst bij hun “hutjes” arriveren, zitten ze al op ons te wachten want we gaan met ze op jacht.
In het gezelschap van acht bosjesmannen gewapend met (gif)pijl en boog, vijf honden (de zesde is gisteren doodgebeten door zo'n bushpig), een gids en het Tsjechisch / Australische stel gaan we op pad. Deze kerels zijn fysiek duidelijk meer gewend dan wij en lopen zo hard dat we af en toe moeten rennen om ze bij te houden. Ze hebben maling aan ons toeristen en dat we mee willen is schijnbaar toch echt ons probleem. Wanneer Michel ze op twee antiloopjes wijst krijgt hij al snel spijt want daar gaan ze in sprint achteraan. Wij volgen luid puffend, camera’s trillend in de aanslag.
De antilopen ontsnappen en we snellen verder, na anderhalf uur in een moordend tempo is het eindelijk raak, ze hebben het dit keer voorzien op apen. Ze doden twee moeders met hun jongen, de rillingen lopen over m'n rug. Moet dit nou? Tot overmaat van ramp gaat men ter plekke over tot bereiding van het ontbijt. Vuurtje gestookt en de apen worden er met huid en haar opgegooid zonder ze schoon te maken! Alleen de lange staarten gaan eraf en worden met de tanden gestroopt om deze vervolgens als jachttrofee om het hoofd te binden.
We staan ademloos te kijken hoe ze de beesten half rauw met vacht en ingewand verslinden, ondertussen de botten aan de honden gevend, het gekraak gaat door merg en been. Zelfs de koppen worden afgekloven, zoals wij een appel eten.

Zoals je misschien begrijpt bedanken we voor de eer, sterker nog, wij houden het de rest van de dag vegetarisch. bizar om mee te maken en denk ik dat ik dit snel zal vergeten.W e vragen ons dan ook ter plekke af wat we volgend jaar de achtste februari om acht uur in de ochtend zullen doen. Waarschijnlijk rijden we dan doodgewoon naar ons werk….. .

Je kunt over de Chinese muur lopen of de Taj Mahal, Angkor, Bagan of Machu Picchu bewonderen, je kunt Japans gaan eten en je kunt de Stones op Wembley zien maar verder vinden we weinig leuker dan op safari gaan, op zoek naar beesten. Er is hier in Afrika altijd een hoop te doen over de big five die je gezien zou moeten hebben. Dit stamt nog uit de tijd dat er hier volop gejaagd kon worden hier en de leeuw, de buffel, het luipaard, de neushoorn en de olifant de voornaamste doelwitten vormden.
Zo ook nu want als je die niet gezien hebt hoor je er niet echt bij onder ervaren wildparkbezoekers en ik baal dan ook nog steeds een beetje dat ik door buikklachten het luipaard gemist heeft. Eigenlijk slaat het allemaal nergens op en waarschijnlijk denken een kroko, een nijlpaard, een struisvogel of een giraffe bij het zien van een luipaard: "Wat nou big!?" In ieder geval vliegen wij morgen naar Kigali (Rwanda, inderdaad, niet de meest logische reisbestemming..) op zoek naar zo'n andere gigant, de gorilla.

Zij die reizen groeten u uit een heel heet Afrika, TOEDELOE
Tarzan en zijn lieftallige Jane