Accra – Waddinxveen: the final lap
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
18 December 2006 | Ghana, Accra
december 2006
De geur van Afrika, je denkt ‘m vast te kunnen houden maar eenmaal in Nederland ben je ‘m alweer kwijt… De geur van gebakken bananen, mango’s, jasmijn, hitte maar vooral de geur van de vele houtvuren die je vrijwel overal ruikt. In afgezaagde benzinevaten stoken ze een vuurtje om het eten te bereiden, soms met houtskool maar meestal dus met grote stukken hout.
Al moet ik eerlijk toegeven dat die geur in Accra enigszins verloren ging door de vele uitlaatgassen. Accra bestond ooit uit een paar vissersdorpjes maar is inmiddels een grote stad waar miljoenen mensen wonen. En iedereen lijkt wel een motor of een auto te hebben… Dat zijn trouwens meestal de afgekeurde wrakken uit Europa die met scheepsladingen tegelijk aankomen. Dit alles heeft tot gevolg dat er op haast elk tijdstip van de dag file is. Het verschil met Nederland is dan dat er op elk kruispunt en voor elk stoplicht (In Mali geen stoplicht gezien maar in de Ghanese steden dus wel weer aanwezig) jongens, vrouwen en kinderen leuren met kranten, eten, snoep, muziekcassettes, sigaretten, telefoonkaarten en stapels kleding. Afgrijselijke glimmende rose/witte kinderjurkjes van kant, nog geheel verpakt in plastic, compleet met klerenhangertje. En dan vinden ze het vreemd als ik ze niet wil kopen. Kom op hé, als verkoper moet wel een beetje je klanten kunnen inschatten en selecteren.
Door de toeterende auto’s door hoor je constant muziek, afkomstig uit oude radiootjes die op de schouder wordt gedragen, vage houten barretjes en oude autospeakers die overal te pas en te onpas staan. Verder staan er in Accra nogal wat oude koloniale huizen met afgebrokkelde balkons en kapotte muren.
Minder dan in Elmina en Cape Coast maar ook hier proef je de Engelse, Portugese, Deense, Zweedse en Nederlandse tijd, al overheerst natuurlijk de Engelse invloed. Onbijtkeuze is ook opeens uitgebreid met witte bonen en eieren en overal, maar dan ook echt overal zie je Guinness. Wat ook wel grappig en iets typisch Ghanees is, is dat je door de naam van de mensen weet op welke dag ze geboren zijn. Bijvoorbeeld, als je op vrijdag geboren bent (zoals ik) heet je als meisje Afua en als jongetje Kofi. Gelukkig krijg je ook nog een andere naam want anders zou het wel erg eenzijdig en verwarrend worden.
Het hotel voor de laatste nacht zag er van buitenaf veelbelovend uit. Een witte muur waarover de bougainvilles volop bloeiden (iets wat trouwens in mijn ogen haast onmogelijk is langs zo’n drukke weg maar goed, ik heb dan ook geen groene vingers). Maar eenmaal binnen was de illusie snel weg. Alles afgebladderd en goor. De kamer was muf, het tapijt (wie verzint dat in zo’n vochtig land???) had zeg maar z’n beste tijd gehad, de airco eveneens en het bad bevatte scheuren en had bovendien geen douchekop (en geen stop), dus douchen met een emmertje. Lang leve de grote stad (en natuurlijk de gelukkige hotelkeuze want er zal heus ergens wel iets beters te vinden zijn maar goed, laatste nachtje dus ik doe het er maar mee).
Hoe dan ook, na een dagje Accra had ik het wel gezien en voor de laatste dag heb ik een tro tro naar Labadi beach genomen. Ook wel La Pleasure beach genoemd en die naam stond me wel aan. En het viel helemaal niet tegen! Waren de stranden bij Cape Coast smal en voornamelijk vies (en vol met scharrelende varkens en honden) hier is het wit, breed, met hier en daar wat palmbomen en een branding die enorm hoge golven veroorzaakt. Er schijnen met regelmaat mensen te verdrinken dus er is zelfs een soort kustwacht. Nee, geen Pamela Anderson type maar een oude man met een schel fluitje die hij onmiddellijk gebruikt als je naar zijn zin te ver buiten de vlaggen gaat, en dat vond hij al snel…
Hoe dan ook, echt een prima locatie op de laatste dag door te brengen. Ik was er vroeg en zag het langzaam drukker worden. Veel lokalen, wat toeristen, paar vrijwilligers die zichzelf een dagje vakantie gaven, stuk of wat KLM stewardessen (dacht ik zo in te schatten en ja hoor, ’s nachts zag ik ze weer), her en der wat strandtentjes, allerhande verkopers en heel veel muziek.
Een man met enorme dreads liep de hele dag een beetje met zijn gitaar over het strand te banjeren, met z’n voeten in de zee en tegen de wind in dus eigenlijk hoorde je er niets van. Maar hij kwam dan ook niet langs voor geld ofzo, had het gewoon prima naar zijn zin denk ik. Maar ook de wat meer commercieel ingestelde rastamannen waren aanwezig. Lig je bijna te slapen, staan er ineens 4 heren om je heen ‘no woman, no cry’ te tokkelen, en nog goed ook. Ze vonden mijn muzikale talent trouwens wat minder, meende ik op te maken uit hun gelach. Na een poging met de drums probeerde ik maat te houden met de twee kleine kalebassen maar zelfs dat lukte niet. Ik moet nog maar eens zo’n workshop volgen…
Kortom, geen rustige strand maar wel een heerlijk schouwspel van mensen en bovendien een zee waar je in kon plonsen (mits op de juiste plaats) om een beetje af te koelen.
Uiteindelijk was het nog best haasten want de files van Accra kún je natuurlijk verkeerd inschatten en dat vliegtuig wacht niet. Eten bij het hotel zat er niet in: kenkey (zure, plakkerige maïsbrij, variant op de eerder vermelde kauwgomachtige substantie) met kip of geit, maar beiden liepen nog rond op de binnenplaats dus dat zou nog wel even duren. Hetgeen inhield dat ik mijn laatste Afrikaanse maaltijd bij de buren heb genuttigd. Dat was het fast food afhaalhokje van het Ingen benzinestation, patat met een hamburger! Maar.. ik was op tijd op de luchthaven en dus zit ik nu deze laatste mail achter mijn eigen computer te tikken, uitkijkend over de Gouwe ipv de Niger, bovendien met regen erbij en die combinatie had ik vier weken lang niet gehad. Ik ben gisteren alweer naar de oudejaarsshow van Lebbis & Jansen geweest en ga straks lunchen in Rotjeknor, even de laatste nieuwtjes horen voordat ik morgen weer aan het werk moet.
Kortom, ik ben weer helemaal bij en zit alweer bijna in het ritme. Nee, dat lieg ik, ik zit nog helemaal niet in het ritme maar dat wil ik ook eigenlijk nog niet, komt altijd vanzelf wel en eigenlijk altijd veel te snel. Ik moet eerlijk zeggen dat deze trip mijn reislust weer flink heeft aangewakkerd en moet maar eens kijken wat ik daarmee ga doen. We’ll see!
De geur van Afrika, je denkt ‘m vast te kunnen houden maar eenmaal in Nederland ben je ‘m alweer kwijt… De geur van gebakken bananen, mango’s, jasmijn, hitte maar vooral de geur van de vele houtvuren die je vrijwel overal ruikt. In afgezaagde benzinevaten stoken ze een vuurtje om het eten te bereiden, soms met houtskool maar meestal dus met grote stukken hout.
Al moet ik eerlijk toegeven dat die geur in Accra enigszins verloren ging door de vele uitlaatgassen. Accra bestond ooit uit een paar vissersdorpjes maar is inmiddels een grote stad waar miljoenen mensen wonen. En iedereen lijkt wel een motor of een auto te hebben… Dat zijn trouwens meestal de afgekeurde wrakken uit Europa die met scheepsladingen tegelijk aankomen. Dit alles heeft tot gevolg dat er op haast elk tijdstip van de dag file is. Het verschil met Nederland is dan dat er op elk kruispunt en voor elk stoplicht (In Mali geen stoplicht gezien maar in de Ghanese steden dus wel weer aanwezig) jongens, vrouwen en kinderen leuren met kranten, eten, snoep, muziekcassettes, sigaretten, telefoonkaarten en stapels kleding. Afgrijselijke glimmende rose/witte kinderjurkjes van kant, nog geheel verpakt in plastic, compleet met klerenhangertje. En dan vinden ze het vreemd als ik ze niet wil kopen. Kom op hé, als verkoper moet wel een beetje je klanten kunnen inschatten en selecteren.
Door de toeterende auto’s door hoor je constant muziek, afkomstig uit oude radiootjes die op de schouder wordt gedragen, vage houten barretjes en oude autospeakers die overal te pas en te onpas staan. Verder staan er in Accra nogal wat oude koloniale huizen met afgebrokkelde balkons en kapotte muren.
Minder dan in Elmina en Cape Coast maar ook hier proef je de Engelse, Portugese, Deense, Zweedse en Nederlandse tijd, al overheerst natuurlijk de Engelse invloed. Onbijtkeuze is ook opeens uitgebreid met witte bonen en eieren en overal, maar dan ook echt overal zie je Guinness. Wat ook wel grappig en iets typisch Ghanees is, is dat je door de naam van de mensen weet op welke dag ze geboren zijn. Bijvoorbeeld, als je op vrijdag geboren bent (zoals ik) heet je als meisje Afua en als jongetje Kofi. Gelukkig krijg je ook nog een andere naam want anders zou het wel erg eenzijdig en verwarrend worden.
Het hotel voor de laatste nacht zag er van buitenaf veelbelovend uit. Een witte muur waarover de bougainvilles volop bloeiden (iets wat trouwens in mijn ogen haast onmogelijk is langs zo’n drukke weg maar goed, ik heb dan ook geen groene vingers). Maar eenmaal binnen was de illusie snel weg. Alles afgebladderd en goor. De kamer was muf, het tapijt (wie verzint dat in zo’n vochtig land???) had zeg maar z’n beste tijd gehad, de airco eveneens en het bad bevatte scheuren en had bovendien geen douchekop (en geen stop), dus douchen met een emmertje. Lang leve de grote stad (en natuurlijk de gelukkige hotelkeuze want er zal heus ergens wel iets beters te vinden zijn maar goed, laatste nachtje dus ik doe het er maar mee).
Hoe dan ook, na een dagje Accra had ik het wel gezien en voor de laatste dag heb ik een tro tro naar Labadi beach genomen. Ook wel La Pleasure beach genoemd en die naam stond me wel aan. En het viel helemaal niet tegen! Waren de stranden bij Cape Coast smal en voornamelijk vies (en vol met scharrelende varkens en honden) hier is het wit, breed, met hier en daar wat palmbomen en een branding die enorm hoge golven veroorzaakt. Er schijnen met regelmaat mensen te verdrinken dus er is zelfs een soort kustwacht. Nee, geen Pamela Anderson type maar een oude man met een schel fluitje die hij onmiddellijk gebruikt als je naar zijn zin te ver buiten de vlaggen gaat, en dat vond hij al snel…
Hoe dan ook, echt een prima locatie op de laatste dag door te brengen. Ik was er vroeg en zag het langzaam drukker worden. Veel lokalen, wat toeristen, paar vrijwilligers die zichzelf een dagje vakantie gaven, stuk of wat KLM stewardessen (dacht ik zo in te schatten en ja hoor, ’s nachts zag ik ze weer), her en der wat strandtentjes, allerhande verkopers en heel veel muziek.
Een man met enorme dreads liep de hele dag een beetje met zijn gitaar over het strand te banjeren, met z’n voeten in de zee en tegen de wind in dus eigenlijk hoorde je er niets van. Maar hij kwam dan ook niet langs voor geld ofzo, had het gewoon prima naar zijn zin denk ik. Maar ook de wat meer commercieel ingestelde rastamannen waren aanwezig. Lig je bijna te slapen, staan er ineens 4 heren om je heen ‘no woman, no cry’ te tokkelen, en nog goed ook. Ze vonden mijn muzikale talent trouwens wat minder, meende ik op te maken uit hun gelach. Na een poging met de drums probeerde ik maat te houden met de twee kleine kalebassen maar zelfs dat lukte niet. Ik moet nog maar eens zo’n workshop volgen…
Kortom, geen rustige strand maar wel een heerlijk schouwspel van mensen en bovendien een zee waar je in kon plonsen (mits op de juiste plaats) om een beetje af te koelen.
Uiteindelijk was het nog best haasten want de files van Accra kún je natuurlijk verkeerd inschatten en dat vliegtuig wacht niet. Eten bij het hotel zat er niet in: kenkey (zure, plakkerige maïsbrij, variant op de eerder vermelde kauwgomachtige substantie) met kip of geit, maar beiden liepen nog rond op de binnenplaats dus dat zou nog wel even duren. Hetgeen inhield dat ik mijn laatste Afrikaanse maaltijd bij de buren heb genuttigd. Dat was het fast food afhaalhokje van het Ingen benzinestation, patat met een hamburger! Maar.. ik was op tijd op de luchthaven en dus zit ik nu deze laatste mail achter mijn eigen computer te tikken, uitkijkend over de Gouwe ipv de Niger, bovendien met regen erbij en die combinatie had ik vier weken lang niet gehad. Ik ben gisteren alweer naar de oudejaarsshow van Lebbis & Jansen geweest en ga straks lunchen in Rotjeknor, even de laatste nieuwtjes horen voordat ik morgen weer aan het werk moet.
Kortom, ik ben weer helemaal bij en zit alweer bijna in het ritme. Nee, dat lieg ik, ik zit nog helemaal niet in het ritme maar dat wil ik ook eigenlijk nog niet, komt altijd vanzelf wel en eigenlijk altijd veel te snel. Ik moet eerlijk zeggen dat deze trip mijn reislust weer flink heeft aangewakkerd en moet maar eens kijken wat ik daarmee ga doen. We’ll see!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
