Expeditie Toscane
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
20 Mei 2006 | Nederland, Amsterdam
Expeditie Toscane
Woensdag 10 mei
Na enig ronddwalen door H.I. Ambacht (zet mij in het buitenland en ik kom er wel, maar in NL is het altijd feest..) rij ik alsnog de juiste straat in alwaar we de auto volladen. 6 dagen Italië en mijn rugzak is haast net zo vol als bij vertrek van m’n wereldreis, schandalig! Ook de (schaal!)koffer van Rozanne is niet bepaald klein te noemen. En dan te bedenken dat we volledig zijn uitgegaan van warm en stralend weer. Door tijdsgebrek (lees slechte planning van m’n werkzaamheden) heb ik ervoor gekozen om gewoon alle topjes rechtstreeks uit de kast in de rugzak te dumpen, uitzoeken doe ik daar wel. Een broek erbij en klaar. Lucca, here we come..
Ruim op tijd arriveren we op Eindhoven Airport (lullig klein vliegveldje maar daardoor wel lekker behapbaar en snel) en we kunnen dan ook heerlijk languit in de zon genieten van a) het feit dat we eindelijk vakantie hebben en b) dat we onze 2-daagse expeditie R9 tot een succes hebben weten te maken en.. we dus deze paar dagen des te meer verdiend hebben, aldus wij zelf. Alle voetbalsupporters houden zich gelukkig rustig (Cup Final Sevilla versus iets engels), gezien de hoeveelheid politie had men blijkbaar anders verwacht. Onze opperbeste stemming wordt gedeeld door de vrolijke taxfree verkoopster, het nieuwe boek van Kluun wordt gretig ingeslagen (dat wordt alvast één slapeloze nacht, ik waarschuw Rozanne op voorhand) evenals de veel te dure parfum van Dior. Maar hé, vakantiegeld is reeds gestort dus geen probleem.
Het Ryan Air vliegtuig lijkt niet op te komen dagen maar ineens staat ie er toch nog. De dames stewardessen zijn alles behalve vriendelijk (“sit down!”) maar ons krijgen ze echt niet gek. De Esta is niet bijster opbeurend (je zal veertig zijn, klinkt allemaal weinig positief) maar de Viva leest lekker weg. Voor we het weten zijn we in Pisa. Met mijn steenkolen Spaans en veel vriendelijk lachen, vergezeld door wat verloren woorden prego en mille grazi komen we precies waar we willen, dit geldt trouwens voor het gehele tripje. Vrijwel iedereen is aardig, behulpzaam en begrijpt ons ook nog redelijk tot goed.
Twee korte treinritjes verder staan we voor de stadsmuur van Lucca, het hotel binnen die muur, Residence Santa Chiara, is snel gevonden. Het eerste mannelijke contact wordt ook meteen gelegd; een vreselijk uit z’n mond stinkende man van 80+ uit Alaska slaat al na 2 minuten gezellig zijn arm op me heen. Z’n afschuwelijk lelijke zegelring maakt zoveel indruk dat ik geheel over het hoofd zie dat de bovenste helft van z’n vinger mist. Rozanne ligt in een deuk en vindt het onbegrijpelijk (ik eigenlijk ook wel). We krijgen een kamer in het andere gebouw, wat een compleet huis blijkt te zijn. We delen het met een ander stel al zijn we die nooit tegengekomen. Gelukkig maar want Rozanne heeft met regelmaat hun badkamer gebruikt (die zij op de gang hadden). En dat alleen omdat onze eigen badkamer geen bad had.. Overigens vonden die mensen dat schijnbaar toch een beetje raar want later in de week hadden ze de deur afgesloten. Lullig.. De kamer is echt prima, mooie tegeltjesvloer en een immense kastenwand die zelfs na het legen van onze koffer cq rugzak nog ruimte over had. Een televisie (die overigens niet aan is geweest) en verder veel mooie oude details. Veel voor weinig dus.
We lopen ’s avonds het dorpje in op verkenningstocht; prima winkels en leuke pleintjes! Hier gaan we ons wel vermaken. Bij piazza San Frediano vallen we als een blok voor de bomvolle plank met allerhande heerlijke vleeswaren, vergezeld van een karaf wijn met gezellig kleine glaasjes. Zwaar maar zacht, je voelt ‘m zakken zeg maar. ‘lekkere neerpleurwijn’, aldus Rozanne. We besluiten bij vertrek maar meteen een 1½ literfles mee te nemen naar de kamer. Gezellig! Na het tafelen bestellen we nog een cappuccino maar dat schijnt in Italië een beetje raar te zijn, de hele kroeg ligt in een deuk en iedereen bemoeit zich ermee. We hebben meteen een naam opgebouwd (die we de rest van ons verblijf niet meer kwijt raken). De koffie zoals je ‘m hoort te drinken, ‘cafe corretto’, krijgen we vervolgens van het huis. Supersterk en aangevuld met sterke drank. Hmmm. Klaarwakker lopen we de deur uit, is toch anders dan groene thee. Eenmaal terug op de kamer kan ik het niet laten en begin meteen in Kluun te lezen. Ik moet constant enorm lachen en lees vervolgens de grappige stukjes voor waardoor ook Rozanne niet aan slapen toekomt..
Donderdag 11 mei
Allebei dus beetje weinig geslapen (door de koffie, door Kluun, of door het toch wat krappe bed met zo’n ouderwets springverenmatras waardoor je scheef ligt). Rozanne zit midden in de nacht ineens rechtop omdat ze iets van het balkon wil halen (ook al hebben we helemaal geen balkon, wat ik haar dan ook vertel) en ik denk dat de douche van de buren een rotherrie maakt maar dat blijkt de regen te zijn. Gelukkig is het tegen de ochtend droog en bovendien stralend blauw; tijd voor actie.
We halen brood met parma ham en heerlijke kaas en ploffen neer op een terrasje in de zon, midden op het prachtige Piazza Anfiteatro. Twee uur later zitten we er nog steeds; de cappuccino (‘mag’ want het is dan nog voor elven) heeft via de ijskoffie plaatsgemaakt voor koud bier en we hebben het prima naar ons zin. Daarna toch nog enige actie ondernomen. Hetgeen zoveel wil zeggen als: door het stadje gelopen, kerkjes, pleintjes en andere mooie plaatsjes bewonderd en daartussen door (of andersom) álle leuke winkeltjes bekeken. Ik kom al snel achter de tik van Rozanne, namelijk schoenenwinkels. Ik durf er heel wat om te verwedden dat we minimaal 80% van alle schoenenwinkels van Lucca, Pisa, Florence, San Gimignano, Siena én Volterra van binnen hebben bekeken, sommige zelfs wel twee keer. Mijn maatje 42 is uiteraard tegennatuurlijk daar in Italië, mijn voeten werden zelfs heel vriendelijk tot twee keer toe vergeleken met zwemvliezen (héél fijn) dus ik heb zelf geen enkele poging ondernomen. Rozanne heeft gelukkig wél twee leuke paartjes gescoord. Oké, over een tic gesproken, ik heb me tegoed gedaan aan allerhande kettingen, ook verrassend..
Vandaag ook nog naar Pisa geweest en inderdaad, die toren staat best scheef. De klassieke foto’s geschoten (tegenhouden dat ding..) en lekker languit in het gras gelegen met een gelato. Geluksolifantje gekocht van Senegal Simba (eigenlijk twee maar nadat ik betaald had gaf Rozanne ‘m weer terug zo lelijk vond ze dat ding; goeie deal voor Simba) en rondje stad gelopen. Langs de Arno die in Florence minder bruin schijnt te zijn. Later in de week hebben we besloten dat er echt geen verschil in de kleur van het water zit maar goed, het reisgidsje van Toscane denkt er anders over. De wc op het station in Pisa was ook best spannend, vol automatisch, zelfs wcpapiertje per velletje nadat je op een knop had geduwd. Beetje griezelig en claustrofobisch maar ja, ik ben en blijf in bezit van een babyblaas en dus gebruik maken van de volautomatic toilet. Welke trouwens niet volautomatisch wordt schoongemaakt, te goor voor woorden. Ons bezoek aan Pisa hebben we afgesloten met een wijntje en canneloni op een absolute A-locatie. Achteraf straatje met terrasje in de zon en volop uitzicht op de toren en de rest van de gebouwen daaromheen.
Terug in Lucca ’s avonds weer naar ons stamcafé San Frediano, deze keer gratis sambuca en baileys. De koffie slaan we voor het gemak maar over. Amaretto hadden ze niet, iets wat we eigenlijk wel vreemd vonden maar goed. De muziekkeuze was ook best apart, o.a. Bucks Fizz, de muziek waar we allebei ooit (in een lang lang verleden) op ge-jazballet hadden. Zo kom je nog eens iets van elkaar te weten.
Vrijdag 12 mei
Vandaag auto gehuurd, 8.30 uur staan we klaar, om 10.00 uur komt er eens iemand aanrijden. Rozanne is not amused als blijkt dat de broer van Simba ook nog eens niet heel vriendelijk is. “I’m a bit irritated, so please be kind”, aldus een zwaar geïrriteerde Rozanne. Het dreigement had weinig effect, behalve dan op mij. Ik kreeg echt spontaan de slappe lach, zeker toen ook nog bleek dat ze een pluisje in haar keel had waardoor er geen fatsoenlijk woord meer uit kwam behalve dan veel geproest en gehoest. Gierend stappen we de auto in. Vrijwel lege tank dus eerste stop is meteen buiten de stadsmuur. De jongen van het tankstation geeft aan dat we diesel nodig hebben en zegt dat we verkeerd staan, we kijken hem enorm sullig aan, hoe weet hij nou dat er diesel in die Fiat moet? Maar je schijnt dat te kunnen horen, handig ook dat de broer van Simba dat ook even verteld aan ons… We zijn inmiddels niet meer te stoppen en rijden gierend (én met gierende banden) Lucca uit. Rozanne aan het stuur en ik met de kaart op schoot.
Siena is het doel voor vandaag maar dan wél via een leuke binnendoor route. Op die leuke route blijken héél véél leuke dorpjes te liggen en om een lang verhaal iets korter te maken, pas om 16.30 uur arriveren we in Siena. Maar.. de omweg was dik de moeite waard. Stukken pizza eten tussen alle tekenaars in Volterra, San Gimignano met z’n eigen witte wijn (testing testing 1,2,3), de oeroude pleintjes, waterputten, middeleeuwse woontorens en prachtige uitkijkpunten en de velden met klaprozen en zoete seringenluchten zorgden ervoor dat de dag echt omvloog. De vele sissi autootjes (tralala..twiedediedie..), de verschrikkelijke slechte radio ontvangst (gente di mare en… Wham, swingen & meezingen dus), de grote binnenvliegende tor (die er bijna voor zorgde dat we in een greppel belandde) en het feit dat we ook nog bijna bovenop een NL camper zaten hadden tot gevolg dat we de hele dag als een stelletje bakvissen lachend rondliepen.
Eenmaal in Siena aangekomen hebben we de uitgestippelde wandeling van een dag in een uur gedaan (hetgeen inhoudt: alle kerken en gebouwen alleen van buiten bekijken en de musea overslaan) om vervolgens midden op het Piazza del Campo neer te ploffen. Rozanne is druk aan het sms’en (de een reageert enthousiaster dan de ander, sommigen mensen zijn echt heel ongezellig..). Overigens met mijn telefoon nadat haar eigen telefoon alleen nog maar om één of andere pukcode blijft vragen. Onderwel doe ik verwoedde pogingen om de opeens uit de lucht gevallen Vincente op afstand te houden (oké, ditmaal jonger dan 80+ maar toch niet interessant, bovendien versta ik zijn Engels niet; toeristen komen naar Nl voor ‘diesee’?? Geen idee wat hij bedoelt, blijkt later the sea te zijn, tja..). Nadat dezelfde Vincente ook nog zijn oh zo leuke telefoondeuntje laat horen (happy new year) heb ik het helemaal gehad en sleep Rozanne mee naar een volgend terras (tussendoor hier en daar wat winkeltjes afgegaan…). Een wijntje en wat gefrituurde mozzarella balletjes verder lopen we terug richting auto. Wonder boven wonder vinden we deze redelijk snel terug. Ondanks de invallende duisternis wil Rozanne per se stoppen in het dorpje Sambuca (vlak na Poggibonsi..). Niet dat dat op de route ligt of dat het maar ook in één van de reisgidsen vermeld wordt maar de naam is gewoon voldoende. Dus.. stoppen bij een bord en vervolgens dusdanig de slappe lach hebben dat de foto tot 5x toe mislukt. Maar.. lang leve de digitale camera.
Even voor middernacht arriveren we weer in Lucca. Ondanks dat we toch wel enigszins moe zijn gaan we nog even het stadje in. Drie heren wijzen ons de weg want we zijn weer eens verdwaald. Een van de mannen was ijsverkoper geweest in Tilburg. Nou, dan ben je ook blij als je weer naar Lucca terug kan keren, dat vond hij trouwens ook.. Een kaasplankje, pizza met rucola en de cocktails white lady en Mojito verder lopen we tevreden terug richting ons hotel. Het boek van Kluun heb ik allang uit, wederom erg leuk om te lezen maar.. minder sterk dan zijn debuutroman. Gelukkig ook minder zielig dus ik lig niet constant te sniffen, dat scheelt weer. Rozanne schiet nog niet erg op met haar boek, pagina 12.. Oja, de katten heten voortaan Sam en Buca.
Zaterdag 13 mei
Vandaag staat Florence (daar alleen bekend onder de naam Firenze) op het programma. De meneer van de auto was er dit keer stipt om 8.30 uur om de auto weer op te halen maar wij natuurlijk niet. Daaag.. Rond half tien breng ik de sleutel terug. We gaan met de trein naar Florence. We zijn niet heel vlot maar toch rond 11.30 uur in hartje Florence. Een cappuccino take away in de zon op het plein voor de Santa Maria Novella is een goede start. Al zijn de heren op het bankje naast ons wel wat minder. Staren en bekijken leek hun grootste, en tegelijkertijd enige, competentie te zijn. We zijn dan ook redelijk snel weer op pad, richting San Lorenzo market. En daar blijkt het echt super gezellig. Iedereen zit te eten, de meest lekkere pasta’tjes met een wijntje erbij. Het is nog wat vroeg maar ja, je bent maar één keer in Florence en dus schuiven we aan. Wijn in grote bierglazen en ook de plaatselijke likeurtjes worden geproefd (aardige meneer want de likeurtjes zijn een kadootje). Ook goedemorgen… Jammer dat we niet van die grote stukken Parmezaanse kaas kunnen meeslepen want het is echt allemaal zalig! Alleen de afgehakte varkenskop die ons constant lag aan te staren (want recht voor ons in de vitrine..) verstoorde de pret een beetje.
Tijd voor cultuur (na een hoognodige verkleedpartij bij een marktkraampje, veroorzaakt door een niet plakkende plakbh, wat weer noodzakelijk was door het open ruggetje in het topje, lastig allemaal). De Duomo, onze David (tot in detail) en consorten, de Ponte Vecchio (Kosovo foto!), Pitti Palace en Uffizi. Een tattoo (twee voor de prijs van één dus Rozanne moet er ook verplicht eentje; ze kiest er eentje ter grote van een vlieg, ik ga voor chinese happinez) en heerlijk luieren bovenaan de trappen bij Piazzale Michelangelo; het Toscaanse leven is helemaal niet slecht! Gelato erbij en genieten maar.
’s Avonds kiezen we spontaan voor een treintje of twee later als we een groep straatmuzikanten passeren. Op de vreselijk bedelende zigeunerdames na is het een groot feest waar we vrolijk aan mee doen. Toch alweer even na middernacht komen we in Lucca aan, we hebben geen fut meer voor een wijntje bij San Frediano maar zitten vervolgens wel tot erg laat op de kamer te drinken, te bellen (in de sms mode na 00.00 uur, wie doet er mee?), lol te trappen en ook nog serieus te praten.
Zondag 14 mei
Moederdag; ik bel dus maar even. Aldaar blijkt er enige verwarring te zijn over de personel cover van de Veronica, ons kadootje. Moeders denkt dat ze nu in heel NL op de cover staat, en met haar heel Reeuwijk. Gelukkig is Olaf in staat haar uit deze droom te helpen. Gelukkig vindt ze het nog steeds een leuk kadootje... Ook Simone heeft al per sms laten weten dat ze het supergaaf vond. Nu de rest nog.
We maken er vandaag een echte luierdag van, voor zover die andere dagen dat niet waren. We ploffen rond 11.00 uur in de zon op ‘ons’ terras op het Piazza Anfiteatro, om 16.00 uur zitten we er nog! Ons halve leven is inmiddels de revue gepasseerd. Wij zijn inmiddels verschrikkelijk verbrand (voldoende vitamine D, de D van De zon), bovendien zijn we in het stadium belandt dat men nu zelfs gratis Corona’s weggeeft, dus echt de hoogste tijd om een stukje te gaan lopen. Onderwijl rijden er nog een stuk of 10 ferrari’s het plein op i.v.m. een of andere race. Nu hadden we gisteren in Florence al de 1000 miglia voor onze kiezen gehad (gecheckt of A & W erbij zaten maar dit jaar niet) dus het was wel even genoeg met die auto’s. Wegwezen dus.
Beetje slenteren, beetje winkelen (al was er weinig open op zondag..., we hebben ons best gedaan), beetje peperdure maar oh zo lekkere olijfolie uit Lucca inslaan en natuurlijk een beetje eten. De laatste avond eten we bij, uiteraard, onze vriend van San Frediano. Het stikt er van de Italianen, we zijn geloof ik de enige toeristen. Het is wederom erg gezellig en alles smaakt ook nu weer voortreffelijk! Alleen de lokale likeur smaakt echt vreselijk naar hoestdrank en dus niet voor herhaling vatbaar. Eenmaal terug op onze kamer drinken we het laatste beetje wijn op en luisteren we naar een vogel cq autoalarm (de meningen waren dus verdeeld, het is uiteindelijk een ‘Fiat Mus’ geworden). Verder staat er iemand echt verschrikkelijk lang en vaak op de deurbel te hangen maar we zijn er maar vanuit gegaan dat het niet voor ons bedoeld was…
Maandag 15 mei
Alweer de laatste dag en we hebben helemaaaaal geen zin om terug te gaan. Maar goed, de RDT dag zal wel niet verplaatst kunnen worden naar Lucca dus we stappen toch maar in de trein richting Pisa. Rennen voor de overstap op Pisa centraal (handig al die bagage..) en vervolgens nog even genieten van de laatste Italiaanse zonnestraaltjes; languit op het trottoir van het vliegveld. Genant? Welnee..
Eenmaal in het vliegtuig krijgen we verschrikkelijke honger, de perro caliente van € 4 p.st. biedt uitkomst. In Nederland een supersize milkshake (mannen milkshake?) en we kunnen er weer tegen. Back in HI Ambacht nemen we een kop thee op de goede afloop, de eerste in 6 dagen.. Éven afkicken..
Woensdag 10 mei
Na enig ronddwalen door H.I. Ambacht (zet mij in het buitenland en ik kom er wel, maar in NL is het altijd feest..) rij ik alsnog de juiste straat in alwaar we de auto volladen. 6 dagen Italië en mijn rugzak is haast net zo vol als bij vertrek van m’n wereldreis, schandalig! Ook de (schaal!)koffer van Rozanne is niet bepaald klein te noemen. En dan te bedenken dat we volledig zijn uitgegaan van warm en stralend weer. Door tijdsgebrek (lees slechte planning van m’n werkzaamheden) heb ik ervoor gekozen om gewoon alle topjes rechtstreeks uit de kast in de rugzak te dumpen, uitzoeken doe ik daar wel. Een broek erbij en klaar. Lucca, here we come..
Ruim op tijd arriveren we op Eindhoven Airport (lullig klein vliegveldje maar daardoor wel lekker behapbaar en snel) en we kunnen dan ook heerlijk languit in de zon genieten van a) het feit dat we eindelijk vakantie hebben en b) dat we onze 2-daagse expeditie R9 tot een succes hebben weten te maken en.. we dus deze paar dagen des te meer verdiend hebben, aldus wij zelf. Alle voetbalsupporters houden zich gelukkig rustig (Cup Final Sevilla versus iets engels), gezien de hoeveelheid politie had men blijkbaar anders verwacht. Onze opperbeste stemming wordt gedeeld door de vrolijke taxfree verkoopster, het nieuwe boek van Kluun wordt gretig ingeslagen (dat wordt alvast één slapeloze nacht, ik waarschuw Rozanne op voorhand) evenals de veel te dure parfum van Dior. Maar hé, vakantiegeld is reeds gestort dus geen probleem.
Het Ryan Air vliegtuig lijkt niet op te komen dagen maar ineens staat ie er toch nog. De dames stewardessen zijn alles behalve vriendelijk (“sit down!”) maar ons krijgen ze echt niet gek. De Esta is niet bijster opbeurend (je zal veertig zijn, klinkt allemaal weinig positief) maar de Viva leest lekker weg. Voor we het weten zijn we in Pisa. Met mijn steenkolen Spaans en veel vriendelijk lachen, vergezeld door wat verloren woorden prego en mille grazi komen we precies waar we willen, dit geldt trouwens voor het gehele tripje. Vrijwel iedereen is aardig, behulpzaam en begrijpt ons ook nog redelijk tot goed.
Twee korte treinritjes verder staan we voor de stadsmuur van Lucca, het hotel binnen die muur, Residence Santa Chiara, is snel gevonden. Het eerste mannelijke contact wordt ook meteen gelegd; een vreselijk uit z’n mond stinkende man van 80+ uit Alaska slaat al na 2 minuten gezellig zijn arm op me heen. Z’n afschuwelijk lelijke zegelring maakt zoveel indruk dat ik geheel over het hoofd zie dat de bovenste helft van z’n vinger mist. Rozanne ligt in een deuk en vindt het onbegrijpelijk (ik eigenlijk ook wel). We krijgen een kamer in het andere gebouw, wat een compleet huis blijkt te zijn. We delen het met een ander stel al zijn we die nooit tegengekomen. Gelukkig maar want Rozanne heeft met regelmaat hun badkamer gebruikt (die zij op de gang hadden). En dat alleen omdat onze eigen badkamer geen bad had.. Overigens vonden die mensen dat schijnbaar toch een beetje raar want later in de week hadden ze de deur afgesloten. Lullig.. De kamer is echt prima, mooie tegeltjesvloer en een immense kastenwand die zelfs na het legen van onze koffer cq rugzak nog ruimte over had. Een televisie (die overigens niet aan is geweest) en verder veel mooie oude details. Veel voor weinig dus.
We lopen ’s avonds het dorpje in op verkenningstocht; prima winkels en leuke pleintjes! Hier gaan we ons wel vermaken. Bij piazza San Frediano vallen we als een blok voor de bomvolle plank met allerhande heerlijke vleeswaren, vergezeld van een karaf wijn met gezellig kleine glaasjes. Zwaar maar zacht, je voelt ‘m zakken zeg maar. ‘lekkere neerpleurwijn’, aldus Rozanne. We besluiten bij vertrek maar meteen een 1½ literfles mee te nemen naar de kamer. Gezellig! Na het tafelen bestellen we nog een cappuccino maar dat schijnt in Italië een beetje raar te zijn, de hele kroeg ligt in een deuk en iedereen bemoeit zich ermee. We hebben meteen een naam opgebouwd (die we de rest van ons verblijf niet meer kwijt raken). De koffie zoals je ‘m hoort te drinken, ‘cafe corretto’, krijgen we vervolgens van het huis. Supersterk en aangevuld met sterke drank. Hmmm. Klaarwakker lopen we de deur uit, is toch anders dan groene thee. Eenmaal terug op de kamer kan ik het niet laten en begin meteen in Kluun te lezen. Ik moet constant enorm lachen en lees vervolgens de grappige stukjes voor waardoor ook Rozanne niet aan slapen toekomt..
Donderdag 11 mei
Allebei dus beetje weinig geslapen (door de koffie, door Kluun, of door het toch wat krappe bed met zo’n ouderwets springverenmatras waardoor je scheef ligt). Rozanne zit midden in de nacht ineens rechtop omdat ze iets van het balkon wil halen (ook al hebben we helemaal geen balkon, wat ik haar dan ook vertel) en ik denk dat de douche van de buren een rotherrie maakt maar dat blijkt de regen te zijn. Gelukkig is het tegen de ochtend droog en bovendien stralend blauw; tijd voor actie.
We halen brood met parma ham en heerlijke kaas en ploffen neer op een terrasje in de zon, midden op het prachtige Piazza Anfiteatro. Twee uur later zitten we er nog steeds; de cappuccino (‘mag’ want het is dan nog voor elven) heeft via de ijskoffie plaatsgemaakt voor koud bier en we hebben het prima naar ons zin. Daarna toch nog enige actie ondernomen. Hetgeen zoveel wil zeggen als: door het stadje gelopen, kerkjes, pleintjes en andere mooie plaatsjes bewonderd en daartussen door (of andersom) álle leuke winkeltjes bekeken. Ik kom al snel achter de tik van Rozanne, namelijk schoenenwinkels. Ik durf er heel wat om te verwedden dat we minimaal 80% van alle schoenenwinkels van Lucca, Pisa, Florence, San Gimignano, Siena én Volterra van binnen hebben bekeken, sommige zelfs wel twee keer. Mijn maatje 42 is uiteraard tegennatuurlijk daar in Italië, mijn voeten werden zelfs heel vriendelijk tot twee keer toe vergeleken met zwemvliezen (héél fijn) dus ik heb zelf geen enkele poging ondernomen. Rozanne heeft gelukkig wél twee leuke paartjes gescoord. Oké, over een tic gesproken, ik heb me tegoed gedaan aan allerhande kettingen, ook verrassend..
Vandaag ook nog naar Pisa geweest en inderdaad, die toren staat best scheef. De klassieke foto’s geschoten (tegenhouden dat ding..) en lekker languit in het gras gelegen met een gelato. Geluksolifantje gekocht van Senegal Simba (eigenlijk twee maar nadat ik betaald had gaf Rozanne ‘m weer terug zo lelijk vond ze dat ding; goeie deal voor Simba) en rondje stad gelopen. Langs de Arno die in Florence minder bruin schijnt te zijn. Later in de week hebben we besloten dat er echt geen verschil in de kleur van het water zit maar goed, het reisgidsje van Toscane denkt er anders over. De wc op het station in Pisa was ook best spannend, vol automatisch, zelfs wcpapiertje per velletje nadat je op een knop had geduwd. Beetje griezelig en claustrofobisch maar ja, ik ben en blijf in bezit van een babyblaas en dus gebruik maken van de volautomatic toilet. Welke trouwens niet volautomatisch wordt schoongemaakt, te goor voor woorden. Ons bezoek aan Pisa hebben we afgesloten met een wijntje en canneloni op een absolute A-locatie. Achteraf straatje met terrasje in de zon en volop uitzicht op de toren en de rest van de gebouwen daaromheen.
Terug in Lucca ’s avonds weer naar ons stamcafé San Frediano, deze keer gratis sambuca en baileys. De koffie slaan we voor het gemak maar over. Amaretto hadden ze niet, iets wat we eigenlijk wel vreemd vonden maar goed. De muziekkeuze was ook best apart, o.a. Bucks Fizz, de muziek waar we allebei ooit (in een lang lang verleden) op ge-jazballet hadden. Zo kom je nog eens iets van elkaar te weten.
Vrijdag 12 mei
Vandaag auto gehuurd, 8.30 uur staan we klaar, om 10.00 uur komt er eens iemand aanrijden. Rozanne is not amused als blijkt dat de broer van Simba ook nog eens niet heel vriendelijk is. “I’m a bit irritated, so please be kind”, aldus een zwaar geïrriteerde Rozanne. Het dreigement had weinig effect, behalve dan op mij. Ik kreeg echt spontaan de slappe lach, zeker toen ook nog bleek dat ze een pluisje in haar keel had waardoor er geen fatsoenlijk woord meer uit kwam behalve dan veel geproest en gehoest. Gierend stappen we de auto in. Vrijwel lege tank dus eerste stop is meteen buiten de stadsmuur. De jongen van het tankstation geeft aan dat we diesel nodig hebben en zegt dat we verkeerd staan, we kijken hem enorm sullig aan, hoe weet hij nou dat er diesel in die Fiat moet? Maar je schijnt dat te kunnen horen, handig ook dat de broer van Simba dat ook even verteld aan ons… We zijn inmiddels niet meer te stoppen en rijden gierend (én met gierende banden) Lucca uit. Rozanne aan het stuur en ik met de kaart op schoot.
Siena is het doel voor vandaag maar dan wél via een leuke binnendoor route. Op die leuke route blijken héél véél leuke dorpjes te liggen en om een lang verhaal iets korter te maken, pas om 16.30 uur arriveren we in Siena. Maar.. de omweg was dik de moeite waard. Stukken pizza eten tussen alle tekenaars in Volterra, San Gimignano met z’n eigen witte wijn (testing testing 1,2,3), de oeroude pleintjes, waterputten, middeleeuwse woontorens en prachtige uitkijkpunten en de velden met klaprozen en zoete seringenluchten zorgden ervoor dat de dag echt omvloog. De vele sissi autootjes (tralala..twiedediedie..), de verschrikkelijke slechte radio ontvangst (gente di mare en… Wham, swingen & meezingen dus), de grote binnenvliegende tor (die er bijna voor zorgde dat we in een greppel belandde) en het feit dat we ook nog bijna bovenop een NL camper zaten hadden tot gevolg dat we de hele dag als een stelletje bakvissen lachend rondliepen.
Eenmaal in Siena aangekomen hebben we de uitgestippelde wandeling van een dag in een uur gedaan (hetgeen inhoudt: alle kerken en gebouwen alleen van buiten bekijken en de musea overslaan) om vervolgens midden op het Piazza del Campo neer te ploffen. Rozanne is druk aan het sms’en (de een reageert enthousiaster dan de ander, sommigen mensen zijn echt heel ongezellig..). Overigens met mijn telefoon nadat haar eigen telefoon alleen nog maar om één of andere pukcode blijft vragen. Onderwel doe ik verwoedde pogingen om de opeens uit de lucht gevallen Vincente op afstand te houden (oké, ditmaal jonger dan 80+ maar toch niet interessant, bovendien versta ik zijn Engels niet; toeristen komen naar Nl voor ‘diesee’?? Geen idee wat hij bedoelt, blijkt later the sea te zijn, tja..). Nadat dezelfde Vincente ook nog zijn oh zo leuke telefoondeuntje laat horen (happy new year) heb ik het helemaal gehad en sleep Rozanne mee naar een volgend terras (tussendoor hier en daar wat winkeltjes afgegaan…). Een wijntje en wat gefrituurde mozzarella balletjes verder lopen we terug richting auto. Wonder boven wonder vinden we deze redelijk snel terug. Ondanks de invallende duisternis wil Rozanne per se stoppen in het dorpje Sambuca (vlak na Poggibonsi..). Niet dat dat op de route ligt of dat het maar ook in één van de reisgidsen vermeld wordt maar de naam is gewoon voldoende. Dus.. stoppen bij een bord en vervolgens dusdanig de slappe lach hebben dat de foto tot 5x toe mislukt. Maar.. lang leve de digitale camera.
Even voor middernacht arriveren we weer in Lucca. Ondanks dat we toch wel enigszins moe zijn gaan we nog even het stadje in. Drie heren wijzen ons de weg want we zijn weer eens verdwaald. Een van de mannen was ijsverkoper geweest in Tilburg. Nou, dan ben je ook blij als je weer naar Lucca terug kan keren, dat vond hij trouwens ook.. Een kaasplankje, pizza met rucola en de cocktails white lady en Mojito verder lopen we tevreden terug richting ons hotel. Het boek van Kluun heb ik allang uit, wederom erg leuk om te lezen maar.. minder sterk dan zijn debuutroman. Gelukkig ook minder zielig dus ik lig niet constant te sniffen, dat scheelt weer. Rozanne schiet nog niet erg op met haar boek, pagina 12.. Oja, de katten heten voortaan Sam en Buca.
Zaterdag 13 mei
Vandaag staat Florence (daar alleen bekend onder de naam Firenze) op het programma. De meneer van de auto was er dit keer stipt om 8.30 uur om de auto weer op te halen maar wij natuurlijk niet. Daaag.. Rond half tien breng ik de sleutel terug. We gaan met de trein naar Florence. We zijn niet heel vlot maar toch rond 11.30 uur in hartje Florence. Een cappuccino take away in de zon op het plein voor de Santa Maria Novella is een goede start. Al zijn de heren op het bankje naast ons wel wat minder. Staren en bekijken leek hun grootste, en tegelijkertijd enige, competentie te zijn. We zijn dan ook redelijk snel weer op pad, richting San Lorenzo market. En daar blijkt het echt super gezellig. Iedereen zit te eten, de meest lekkere pasta’tjes met een wijntje erbij. Het is nog wat vroeg maar ja, je bent maar één keer in Florence en dus schuiven we aan. Wijn in grote bierglazen en ook de plaatselijke likeurtjes worden geproefd (aardige meneer want de likeurtjes zijn een kadootje). Ook goedemorgen… Jammer dat we niet van die grote stukken Parmezaanse kaas kunnen meeslepen want het is echt allemaal zalig! Alleen de afgehakte varkenskop die ons constant lag aan te staren (want recht voor ons in de vitrine..) verstoorde de pret een beetje.
Tijd voor cultuur (na een hoognodige verkleedpartij bij een marktkraampje, veroorzaakt door een niet plakkende plakbh, wat weer noodzakelijk was door het open ruggetje in het topje, lastig allemaal). De Duomo, onze David (tot in detail) en consorten, de Ponte Vecchio (Kosovo foto!), Pitti Palace en Uffizi. Een tattoo (twee voor de prijs van één dus Rozanne moet er ook verplicht eentje; ze kiest er eentje ter grote van een vlieg, ik ga voor chinese happinez) en heerlijk luieren bovenaan de trappen bij Piazzale Michelangelo; het Toscaanse leven is helemaal niet slecht! Gelato erbij en genieten maar.
’s Avonds kiezen we spontaan voor een treintje of twee later als we een groep straatmuzikanten passeren. Op de vreselijk bedelende zigeunerdames na is het een groot feest waar we vrolijk aan mee doen. Toch alweer even na middernacht komen we in Lucca aan, we hebben geen fut meer voor een wijntje bij San Frediano maar zitten vervolgens wel tot erg laat op de kamer te drinken, te bellen (in de sms mode na 00.00 uur, wie doet er mee?), lol te trappen en ook nog serieus te praten.
Zondag 14 mei
Moederdag; ik bel dus maar even. Aldaar blijkt er enige verwarring te zijn over de personel cover van de Veronica, ons kadootje. Moeders denkt dat ze nu in heel NL op de cover staat, en met haar heel Reeuwijk. Gelukkig is Olaf in staat haar uit deze droom te helpen. Gelukkig vindt ze het nog steeds een leuk kadootje... Ook Simone heeft al per sms laten weten dat ze het supergaaf vond. Nu de rest nog.
We maken er vandaag een echte luierdag van, voor zover die andere dagen dat niet waren. We ploffen rond 11.00 uur in de zon op ‘ons’ terras op het Piazza Anfiteatro, om 16.00 uur zitten we er nog! Ons halve leven is inmiddels de revue gepasseerd. Wij zijn inmiddels verschrikkelijk verbrand (voldoende vitamine D, de D van De zon), bovendien zijn we in het stadium belandt dat men nu zelfs gratis Corona’s weggeeft, dus echt de hoogste tijd om een stukje te gaan lopen. Onderwijl rijden er nog een stuk of 10 ferrari’s het plein op i.v.m. een of andere race. Nu hadden we gisteren in Florence al de 1000 miglia voor onze kiezen gehad (gecheckt of A & W erbij zaten maar dit jaar niet) dus het was wel even genoeg met die auto’s. Wegwezen dus.
Beetje slenteren, beetje winkelen (al was er weinig open op zondag..., we hebben ons best gedaan), beetje peperdure maar oh zo lekkere olijfolie uit Lucca inslaan en natuurlijk een beetje eten. De laatste avond eten we bij, uiteraard, onze vriend van San Frediano. Het stikt er van de Italianen, we zijn geloof ik de enige toeristen. Het is wederom erg gezellig en alles smaakt ook nu weer voortreffelijk! Alleen de lokale likeur smaakt echt vreselijk naar hoestdrank en dus niet voor herhaling vatbaar. Eenmaal terug op onze kamer drinken we het laatste beetje wijn op en luisteren we naar een vogel cq autoalarm (de meningen waren dus verdeeld, het is uiteindelijk een ‘Fiat Mus’ geworden). Verder staat er iemand echt verschrikkelijk lang en vaak op de deurbel te hangen maar we zijn er maar vanuit gegaan dat het niet voor ons bedoeld was…
Maandag 15 mei
Alweer de laatste dag en we hebben helemaaaaal geen zin om terug te gaan. Maar goed, de RDT dag zal wel niet verplaatst kunnen worden naar Lucca dus we stappen toch maar in de trein richting Pisa. Rennen voor de overstap op Pisa centraal (handig al die bagage..) en vervolgens nog even genieten van de laatste Italiaanse zonnestraaltjes; languit op het trottoir van het vliegveld. Genant? Welnee..
Eenmaal in het vliegtuig krijgen we verschrikkelijke honger, de perro caliente van € 4 p.st. biedt uitkomst. In Nederland een supersize milkshake (mannen milkshake?) en we kunnen er weer tegen. Back in HI Ambacht nemen we een kop thee op de goede afloop, de eerste in 6 dagen.. Éven afkicken..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
