Het mysterie van de 100 Somalische Dollar
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
19 Januari 2009 | Ethiopië, Lalibela
Zo, eindelijk even de tijd..
Gisteren 'n snelle mail met wat ervaringen uit het zuiden en om te laten weten dat alles goed gaat. Net als met zoveel hier loopt men ook qua internet flink achter. En als er al faciliteiten zijn dan is maar de vraag of er electriciteit is. Maar nu dus wel stroom en geen water dus doucheplannen ingewisseld voor internet...
Op dit moment bevind ik mij in Lalibela alwaar het Timkat festival in volle gang is. Timkat is zeg maar het Ethiopische Drie Koningen en dat betekent 3 dagen processies en feesten temidden van de beroemde rotskerken. Deze kerken zijn door middel van gangen en poorten met elkaar verbonden en van bovenaf uitgehakt. De verplaatste hoeveelheid rots, zowel rondom de kerken als binnenin, moet echt enorm zijn geweest. Redelijk onvoorstelbaar dat dit in de 12e eeuw gebouwd heeft kunnen worden. Het verhaal is dan ook dan 's nachts engelen hebben geholpen met het uithakken ervan, who knows ;-) Als je een kerk binnen wilt gaan moet je eerst je schoenen uitdoen. Jammer, want in de kerken liggen overal stoffige, oude vloerkleden vol vlooien. Na een dagje kerken bezoek zit je dus mooi vol met, weliswaar heilige maar toch echt flink jeukende, vlooienbeten!
Het meest bijzondere van de kerken van Lalibela is echter dat het geen dode stenen monumenten zijn zoals zo vele van dit soort oudheden. In plaats daarvan blijven het actieve gebedsplaatsen, intensief gebruikt door de vele Ethiopisch-orthodoxe christenen.
Het dorpje Lalibela zelf is eenvoudig, zo niet arm te noemen. Blijkbaar profiteert het dorp niet of nauwelijks mee van de 200 Birr entree die elke toerist moet betalen voor het gehele rotstempelcomplex. Op straat in het dorpje lijkt het wel een soort “koninginnedag-vrijmarkt”: veel mensen verkopen wandelstokken, sjalen, omslagdoeken, boeken, kruizen etc. En met Timkat is het dus een drukte van belang: een zee van in het wit gehulde pelgrims en andere gelovigen. De priesters dragen kleurige, met gouddraad doorstikte gewaden. De ruw uitgehakte gangen, de kaarsen, de pelgrims en de bedelaars zorgen ervoor dat het geheel zowel bijbels als middeleeuws aandoet (althans, zo stel ik me dat dan voor).
In de gangen zijn kleine grotten uitgehakt. In sommigen bevinden zich kluizenaars (illigaal). Het zijn kleine mannetjes die opgekruld zitten. Eerlijk gezegd doen ze me denken een soort trol uit een sprookjesattractie. Maar gezien de bedragen die de langsstromende gelovigen voor hen neerleggen, en de manier waarop die steevast snel en discreet uit het zicht worden geplaatst, zouden dit wel eens de rijkste mannen uit het dorp kunnen zijn.
In een hoek van een van de kerken een vierkant bad met vuil water dat onder een dikke laag groene planten schuil gaat. Deze vijf meter diepe poel schijnt heilzaam te zijn voor onvruchtbare vrouwen (als ik rondkijk kan ik me overigens niet voorstellen dat er daarvan veel zijn in Ethiopië) . Een groepje jongens springt in het water en beginnen de mensen vlak bij het bad nat te spetteren. Vervolgens worden vanuit plastic flessen slierten water richting gelovigen, toeristen en camera's gelanceerd. De mensen proberen zoveel mogelijk water op te vangen. Ik snap er weinig van maar probeer verwoed mijn deel te laten aan hen die het harder nodig hebben.
Ook deze ‘afterparty’ duurt wel eventjes en gaat met veel ceremonieel en gezang gepaard.
Op de terugweg naar het hotelletje moet ik me met recht een weg banen tussen een lispelend koor van bedelaars die als een soort mantra het woord money prevelen. Hoeveel money, hoeveel pennen kun je meenemen? Nooit genoeg, dat is me wel duidelijk.
Over 2 dagen ga ik verder noordwaarts. De reisafstanden zijn eerlijk gezegd niet gering, het komt geregeld voor dat ik 10 uur in de bus zit. Gelukkig is er altijd wel wat te zien onderweg; continu kuddes koeien en geiten die de weg versperren maar ook ezels en kamelen zijn ruim vertegenwoordigd. Blijven mafe beesten die kamelen; met lome passen op weg naar nergens, of groepjes van drie-vier die aan een soffige struik knabbelen en je dan kauwend nastaren, hun blik zo
leeg als de wegen in het oosten van Ethiopië nu eenmaal zijn.
Verder had ik niet verwacht dat het landschap zo divers zou zijn. Hier veel bergen met overal wel wat hutjes en huisjes en af en toe een stadje. Zodra je langs de weg gaat lopen hoor je al van verre " you, you" galmen en binnen mum van tijd heb je gezelschap, al dan niet gewenst.
Ethiopie kent 80 verschillende bevolkingsgroepen (en talen!) en de mensen zijn schitterend. Lang leve de digitale camera.
Een stad die ik echt geweldig vond is Harar. Een ommuurde moslimstad met middeleeuwse steegjes en paadjes. De plaats van Arthur Rimbaud en Richard Burton evenals de plaats waar, naar het schijnt, de beste qat van de wereld wordt verbouwd. Ook wel het groene goud genoemd. Er wordt geexporteerd maar vooral ook veel zelf verbruikt. Iedereen zit te kauwen en het is een levendige handel (waar overigens alleen de vrouwen zich mee bezig houden). Er zit nogal wat kwaliteitsverschil in maar na twee qatsessies had ik het wel gehad. Alleen maar kauwen op van die bittere blaadjes (beetje radijsachtig) en zitten hangen is niet mijn ding. Bovendien merkte ik helemaal geen effect en dat zou toch wel de bedoeling moeten zijn (naar het schijnt).
Verder dus in Harar 30 geworden; handig zo'n andere jaartelling. Als verjaardagskadootje kreeg ik tijdens een ochtendwandelingetje door de vele steegjes de dorpsgek achter me aan. "I love you too much" was z'n favoriete zin en die blerde hij dan ook continu en luidkeels door zijn mobiele telefoon, hetgeen uit een stukje hout bestond. Ik was het natuurlijk al snel zat maar ja, zie er maar eens van af te komen...
Uiteindelijk een tentje in gevlucht voor een kop koffie en dat hielp!
Die koffie is hier heerlijk, cafe macciato! Want al heeft men verder niets tot weinig, er altijd wel ergens een imposante koffiemachine te vinden. Restantje van de Italianen die hier eventjes geweest zijn.
Ander restantje is de spagetti met tomatensaus. Meestal koud geserveerd maar toch een welkome afwisseling op de injera; een zurige sponsachtige pannekoek met de looks van grijs ondertapijt. Gelukkig zorgen de pittige curries en vleesprutjes ervoor dat de smaak weer wat neutraal wordt. Veel lokalen eten er rauw vlees bij maar dat gaat me toch net iets te ver. Verrassend lekker is de enset. Gefermenteerde merg uit een look-a-like bananenboom wat 6 maanden onder de grond heeft liggen gisten. Klinkt verre van aantrekkelijk maar eenmaal gebakken is het prima. Kortom, hier (nog) geen culinaire hoogstandjes, ook niet op alcoholisch gebied. Wijn getest maar was soort koude, gluwein van slechte kwaliteit. Gelukkig is het St George bier van constante kwaliteit, en soms zelfs koud!
En zo kan ik moeiteloos doorgaan over het uitgaansleven. Bijzonder te noemen. In al die kleine stoffige dorpjes is wel ergens een soort van cafe/stamkroeg te vinden. Wat ik niet had verwacht (of bedacht) is dat prostitutie hier schijnbaar echt booming business en totaal geaccepteerd is. Vrijwel 100% van de aanwezige lokale vrouwen in de kroegjes is een hoertje en aangezien er ontzettend weinig toeristen zijn (en als ze er al zijn dan is de gemiddelde leeftijd 60+) trek je dus als blanke vrouw 100% aandacht.
Favoriete kroegspelletje is 'stapelen' : wat je ook vindt of bedenkt, om en om stapelen is de bedoeling en als het geheel omvalt heb je verloren. Hetgeen tot gevolg had dat we (=Monique, een boomlange brunette van 34 en ondergetekende) van de week van ons bed gelicht worden en wel om 4 uur 's nachts. Gezien het feit dat naast de politie ook mensen van het leger voor de deur stonden leek het ons verstandiger om toch even naar buiten te komen... De meneer die eerder op de avond het spelletje had verloren bleek een kolonel te zijn en nu beweerde hij dat wij zijn autosleutel en 100 Somalische dollar hadden! Wat natuurlijk niet waar was (sterker nog, ik was eerder weg gegaan en had er eigenlijk helemaal niets mee te maken) maar ja, daar was hij natuurlijk niet van overtuigd.
Dus in optocht terug naar het cafe, die lui wakker gemaakt en ja hoor, de 'ober' had spontaan de autosleutel gevonden. Om lang verhaal kort te maken, het mysterie van de 100 Somalische dollar bleef en meneer de kolonel wilde gewoon geld zien. Na een uur bakkeleien hebben we het afgekocht voor 200 Birr (zo'n 17 euro's). Zwaar tegen m'n principes maar ja, weinig keus zo midden in de nacht.
Dus mocht iemand binnenkort stapplannen in Kombolcha hebben, denk aan de kolonel en zorg dat je hem afzet!
Inmiddels een enorm verhaal geworden, om eerlijk te zijn is de enige reden dat internet in de tussentijd is uitgevallen en niet meer op te starten was. Ik zat echter in word te werken maar het is toch handiger als dit hele epistel te verzenden is. En de tussenliggende tijd maar 'nuttig' besteed. Nu dus inmiddels weer in de lucht dus hierbij... TOEDELOE!
Yvette
Gisteren 'n snelle mail met wat ervaringen uit het zuiden en om te laten weten dat alles goed gaat. Net als met zoveel hier loopt men ook qua internet flink achter. En als er al faciliteiten zijn dan is maar de vraag of er electriciteit is. Maar nu dus wel stroom en geen water dus doucheplannen ingewisseld voor internet...
Op dit moment bevind ik mij in Lalibela alwaar het Timkat festival in volle gang is. Timkat is zeg maar het Ethiopische Drie Koningen en dat betekent 3 dagen processies en feesten temidden van de beroemde rotskerken. Deze kerken zijn door middel van gangen en poorten met elkaar verbonden en van bovenaf uitgehakt. De verplaatste hoeveelheid rots, zowel rondom de kerken als binnenin, moet echt enorm zijn geweest. Redelijk onvoorstelbaar dat dit in de 12e eeuw gebouwd heeft kunnen worden. Het verhaal is dan ook dan 's nachts engelen hebben geholpen met het uithakken ervan, who knows ;-) Als je een kerk binnen wilt gaan moet je eerst je schoenen uitdoen. Jammer, want in de kerken liggen overal stoffige, oude vloerkleden vol vlooien. Na een dagje kerken bezoek zit je dus mooi vol met, weliswaar heilige maar toch echt flink jeukende, vlooienbeten!
Het meest bijzondere van de kerken van Lalibela is echter dat het geen dode stenen monumenten zijn zoals zo vele van dit soort oudheden. In plaats daarvan blijven het actieve gebedsplaatsen, intensief gebruikt door de vele Ethiopisch-orthodoxe christenen.
Het dorpje Lalibela zelf is eenvoudig, zo niet arm te noemen. Blijkbaar profiteert het dorp niet of nauwelijks mee van de 200 Birr entree die elke toerist moet betalen voor het gehele rotstempelcomplex. Op straat in het dorpje lijkt het wel een soort “koninginnedag-vrijmarkt”: veel mensen verkopen wandelstokken, sjalen, omslagdoeken, boeken, kruizen etc. En met Timkat is het dus een drukte van belang: een zee van in het wit gehulde pelgrims en andere gelovigen. De priesters dragen kleurige, met gouddraad doorstikte gewaden. De ruw uitgehakte gangen, de kaarsen, de pelgrims en de bedelaars zorgen ervoor dat het geheel zowel bijbels als middeleeuws aandoet (althans, zo stel ik me dat dan voor).
In de gangen zijn kleine grotten uitgehakt. In sommigen bevinden zich kluizenaars (illigaal). Het zijn kleine mannetjes die opgekruld zitten. Eerlijk gezegd doen ze me denken een soort trol uit een sprookjesattractie. Maar gezien de bedragen die de langsstromende gelovigen voor hen neerleggen, en de manier waarop die steevast snel en discreet uit het zicht worden geplaatst, zouden dit wel eens de rijkste mannen uit het dorp kunnen zijn.
In een hoek van een van de kerken een vierkant bad met vuil water dat onder een dikke laag groene planten schuil gaat. Deze vijf meter diepe poel schijnt heilzaam te zijn voor onvruchtbare vrouwen (als ik rondkijk kan ik me overigens niet voorstellen dat er daarvan veel zijn in Ethiopië) . Een groepje jongens springt in het water en beginnen de mensen vlak bij het bad nat te spetteren. Vervolgens worden vanuit plastic flessen slierten water richting gelovigen, toeristen en camera's gelanceerd. De mensen proberen zoveel mogelijk water op te vangen. Ik snap er weinig van maar probeer verwoed mijn deel te laten aan hen die het harder nodig hebben.
Ook deze ‘afterparty’ duurt wel eventjes en gaat met veel ceremonieel en gezang gepaard.
Op de terugweg naar het hotelletje moet ik me met recht een weg banen tussen een lispelend koor van bedelaars die als een soort mantra het woord money prevelen. Hoeveel money, hoeveel pennen kun je meenemen? Nooit genoeg, dat is me wel duidelijk.
Over 2 dagen ga ik verder noordwaarts. De reisafstanden zijn eerlijk gezegd niet gering, het komt geregeld voor dat ik 10 uur in de bus zit. Gelukkig is er altijd wel wat te zien onderweg; continu kuddes koeien en geiten die de weg versperren maar ook ezels en kamelen zijn ruim vertegenwoordigd. Blijven mafe beesten die kamelen; met lome passen op weg naar nergens, of groepjes van drie-vier die aan een soffige struik knabbelen en je dan kauwend nastaren, hun blik zo
leeg als de wegen in het oosten van Ethiopië nu eenmaal zijn.
Verder had ik niet verwacht dat het landschap zo divers zou zijn. Hier veel bergen met overal wel wat hutjes en huisjes en af en toe een stadje. Zodra je langs de weg gaat lopen hoor je al van verre " you, you" galmen en binnen mum van tijd heb je gezelschap, al dan niet gewenst.
Ethiopie kent 80 verschillende bevolkingsgroepen (en talen!) en de mensen zijn schitterend. Lang leve de digitale camera.
Een stad die ik echt geweldig vond is Harar. Een ommuurde moslimstad met middeleeuwse steegjes en paadjes. De plaats van Arthur Rimbaud en Richard Burton evenals de plaats waar, naar het schijnt, de beste qat van de wereld wordt verbouwd. Ook wel het groene goud genoemd. Er wordt geexporteerd maar vooral ook veel zelf verbruikt. Iedereen zit te kauwen en het is een levendige handel (waar overigens alleen de vrouwen zich mee bezig houden). Er zit nogal wat kwaliteitsverschil in maar na twee qatsessies had ik het wel gehad. Alleen maar kauwen op van die bittere blaadjes (beetje radijsachtig) en zitten hangen is niet mijn ding. Bovendien merkte ik helemaal geen effect en dat zou toch wel de bedoeling moeten zijn (naar het schijnt).
Verder dus in Harar 30 geworden; handig zo'n andere jaartelling. Als verjaardagskadootje kreeg ik tijdens een ochtendwandelingetje door de vele steegjes de dorpsgek achter me aan. "I love you too much" was z'n favoriete zin en die blerde hij dan ook continu en luidkeels door zijn mobiele telefoon, hetgeen uit een stukje hout bestond. Ik was het natuurlijk al snel zat maar ja, zie er maar eens van af te komen...
Uiteindelijk een tentje in gevlucht voor een kop koffie en dat hielp!
Die koffie is hier heerlijk, cafe macciato! Want al heeft men verder niets tot weinig, er altijd wel ergens een imposante koffiemachine te vinden. Restantje van de Italianen die hier eventjes geweest zijn.
Ander restantje is de spagetti met tomatensaus. Meestal koud geserveerd maar toch een welkome afwisseling op de injera; een zurige sponsachtige pannekoek met de looks van grijs ondertapijt. Gelukkig zorgen de pittige curries en vleesprutjes ervoor dat de smaak weer wat neutraal wordt. Veel lokalen eten er rauw vlees bij maar dat gaat me toch net iets te ver. Verrassend lekker is de enset. Gefermenteerde merg uit een look-a-like bananenboom wat 6 maanden onder de grond heeft liggen gisten. Klinkt verre van aantrekkelijk maar eenmaal gebakken is het prima. Kortom, hier (nog) geen culinaire hoogstandjes, ook niet op alcoholisch gebied. Wijn getest maar was soort koude, gluwein van slechte kwaliteit. Gelukkig is het St George bier van constante kwaliteit, en soms zelfs koud!
En zo kan ik moeiteloos doorgaan over het uitgaansleven. Bijzonder te noemen. In al die kleine stoffige dorpjes is wel ergens een soort van cafe/stamkroeg te vinden. Wat ik niet had verwacht (of bedacht) is dat prostitutie hier schijnbaar echt booming business en totaal geaccepteerd is. Vrijwel 100% van de aanwezige lokale vrouwen in de kroegjes is een hoertje en aangezien er ontzettend weinig toeristen zijn (en als ze er al zijn dan is de gemiddelde leeftijd 60+) trek je dus als blanke vrouw 100% aandacht.
Favoriete kroegspelletje is 'stapelen' : wat je ook vindt of bedenkt, om en om stapelen is de bedoeling en als het geheel omvalt heb je verloren. Hetgeen tot gevolg had dat we (=Monique, een boomlange brunette van 34 en ondergetekende) van de week van ons bed gelicht worden en wel om 4 uur 's nachts. Gezien het feit dat naast de politie ook mensen van het leger voor de deur stonden leek het ons verstandiger om toch even naar buiten te komen... De meneer die eerder op de avond het spelletje had verloren bleek een kolonel te zijn en nu beweerde hij dat wij zijn autosleutel en 100 Somalische dollar hadden! Wat natuurlijk niet waar was (sterker nog, ik was eerder weg gegaan en had er eigenlijk helemaal niets mee te maken) maar ja, daar was hij natuurlijk niet van overtuigd.
Dus in optocht terug naar het cafe, die lui wakker gemaakt en ja hoor, de 'ober' had spontaan de autosleutel gevonden. Om lang verhaal kort te maken, het mysterie van de 100 Somalische dollar bleef en meneer de kolonel wilde gewoon geld zien. Na een uur bakkeleien hebben we het afgekocht voor 200 Birr (zo'n 17 euro's). Zwaar tegen m'n principes maar ja, weinig keus zo midden in de nacht.
Dus mocht iemand binnenkort stapplannen in Kombolcha hebben, denk aan de kolonel en zorg dat je hem afzet!
Inmiddels een enorm verhaal geworden, om eerlijk te zijn is de enige reden dat internet in de tussentijd is uitgevallen en niet meer op te starten was. Ik zat echter in word te werken maar het is toch handiger als dit hele epistel te verzenden is. En de tussenliggende tijd maar 'nuttig' besteed. Nu dus inmiddels weer in de lucht dus hierbij... TOEDELOE!
Yvette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
