last but not least....

De aanleiding voor deze trip voor het laatst bewaard: het mytische Aleppo. Behorend tot het werelderfgoed van de Unesco en vroeger een belangrijke stop op de Zijderoute, samen met Palmyra en Damascus. Vol verwachting klopte mijn hart... Zelfs toen we uiteindelijk onze intrek namen bij een hotelletje gelegen midden tussen legio autobandenwinkels, een altijd gezellige en inspirerende omgeving. Maar, wel centraal gelegen en, zo bleek later, met wat fruitstalletjes om de hoek en bovendien een nachtwaker die gezellig z´n glaasjes arak deelt dus wat wil een mens eigenlijk nog meer?

En over Aleppo zelf had men niets teveel gezegd. Fascinerende en authentieke souks, een prachtig fort, het oude stadscentrum met talloze moskees en madrassas (koranscholen), de Armeense wijk Al-Jdeida met z´n wirwar van smalle straatjes en mooie beits... Joepie, als een kind in een snoepwinkel...

In de souks stapels blokken zeep, heerlijk geurige specerijen, antiek, kleurige doeken, zoet gebak en versgebrande koffie maar ook vreselijk foute felgekleurde lingerie en ‘made in China textiel'. De eeuwenoude poorten worden als 'etalage' gebruikt, soms hangt zo´n beeldig setje direct naast de karkassen van koeien en die laatst genoemde ‘slagerijen’ fungeren dan weer gelijk als restaurant (voor degenen met een sterke maag). Kortom, voldoende variatie en mits je maar alert genoeg bent om de legio zwaarbeladen handkarren en in de wat bredere gedeelten rondcrossende minibusjes te blijven ontwijken kun je er uren doorbrengen. Wat we dan ook doen...

Kan het toch niet laten en koop nog een kleed. Vier heren zijn ruim een uur bezig zijn met uitrollen en showen van een wel zeer grote collectie (tuurlijk kom je altijd weer op eerste keus uit) maar na een stevige onderhandeling en te zoete thee bereiken we de zogeheten winwin situatie. Ik blij, hij blij. Blijft natuurlijk altijd de vraag of zo´n kleed dan ook nog leuk is als je eenmaal weer thuis bent maar ach, krijgt wel een plekje.

Ook het psychiatrisch ziekenhuis uit de 14e eeuw met z´n piepkleine 'gekmakende' cellen en natuurlijk de daartegenoverliggende zeep‘fabriek’ van de familie Al-Joubaili (alles nog handmatig en met enthousiaste uitleg over overgrootvader, grootvader, paps én alle broers) zorgen ervoor dat de uren voorbij vliegen. De citadel bezoeken we op vrijdag, dus de ‘zondag’ van de moslims, en het is dan ook razend druk. Voorinformatie voor diegenen die ook ooit nog deze kant op willen gaan: be prepared op de nodige fotomomentjes.. Een dagje flexwerken als Jacoba van Beieren in de Keukenhof levert minder verzoeken tot een gezamenlijke foto op en daar ligt de lat al tamelijk hoog...

De keuken van Aleppo heeft best wat leuke specialiteiten dus ook ´s avonds vermaken we ons uitstekend, al blijft de wijn niet te drinken, alleen de Libanese Ksara is wel aardig maar die hebben ze lang niet overal. Lekker buiten zitten tot laat en kletsen met een Australisch stel wat een goede poging heeft gedaan om Arabisch te leren in Caïro. Ze vonden het eigenlijk helemaal niet zo moeilijk maar ja, hadden als referentiekader in anderhalf jaar Chinees leren. Stoer! Maar na wat schaaltjes mouhamara en een biertje heb ook ik de Arabische cijfers onder de knie, tenslotte altijd handig zo op de avond voor vertrek.

Kortom, Aleppo was een perfecte afsluiting van deze korte maar toch best intensieve Midden Oosten trip. Weer terug naar Nederland en morgen in de file op de A4 bedenken wat de volgende trip gaat worden. Blijft altijd lastig om niet spontaan af te slaan bij Schiphol :-/

Illa al lika, Yvette