eindeloze vergezichten...

.. met daarnaast 2 geweldige mensen die oprecht alles doen om je het optimale ´laid back & feel home gevoel´ te geven, midden in Uruquay, daar waar geen toerist te vinden is.

Pedro, 71 jaar; he had me on the first moment! Ongecompliceerd, vriendelijk en gastvrij. Zijn vrouw Nahir doet niet voor hem onder en zorgde de hele dag voor heerlijke maaltijden en verrassingen zoals zelfgemaakte limoncello terwijl je van de ondergaande zon zit te genieten (om maar eens een zijweg te noemen). Maar niet nadat we eerst een uurtje aan de mate hadden gezeten, op klapstoeltjes op het gras. ´s Avonds onder de sterrenhemel mooie verhalen en misschien wel nog mooiere stiltes.

Samen hebben ze reeds 18 jaar hun estancia (boerderij) op 50 km afstand van Tacuarembó. Inderdaad in het midden van nergens maar de oude pick up truck deed goed z´n werk en Pedro bracht me via rotsige langweggetjes (en niet te vergeten onder het genot van een koud biertje) naar hun casa. Hun kleinzoon van drie stond bij aankomst te springen alsof ik zijn meest geliefde peettante was en binnen mum van tijd liep ik met hem door de omliggende weilanden op zoek naar, ja, ik weet eigenlijk niet waarnaar op zoek. Verstond bar weinig van zijn enthousiaste fantasierijke spaanse gebrabbel maar het was wel gezellig en met handen en voeten kwamen we er wel.

Het huis was eenvoudig maar efficient en comfortabel, licht via zonnenergie en warm water via het houtvuur. Een douche moest je dus wel even van te voren aankondigen, al doende leert men.
Zodra er wind was dan werd de windmolen even verderop aangezet en hoppa, weer een nieuwe voorraad water werd omhoog gepompt. Redelijk zelfvoorzienend te noemen dus. Gelukkig was er ook een generator voor noodgevallen en een van die noodgevallen was de vrijwel lege batterij van mijn mobiele telefoon en tja, er zijn grenzen want daar wel bereik en daar wilde ik natuurlijk graag gebruik van maken. Maar ook dat was geen enkel probleem. Verder natuurlijk legio paarden, koeien en schapen die heerlijk vrij rondliepen met daartussen nog wat ezels en struisvogels. De dagen bestonden uit heerlijke lange ritten te paard waarbij minimaal 2 honden ons vergezelden, onderwel een beetje de koeien en schapen opdrijven. En dat laatste is nog best een vak kan ik verklappen. Zeker als het toch alweer even geleden is dat je op een paard hebt gezeten... (je kunt je waarschijnlijk nu wel een beeld vormen?). Maar.. ik liet me niet kennen natuurlijk, zéker niet als naast me een kind van drie op een paard zit, weliswaar stapvoets en met touw vast aan opa maar toch..

Kortom, ik heb volop genoten van de rust, de eenvoud, de gastvrijheid en de natuur. Ik was verder volgens mij van weinig waarde, de koe melken bijvoorbeeld ging me slecht af. Sterker nog, kreeg er geen druppel uit, Pedro lag in een deuk en nam het maar snel over want er moest toch melk komen voor in de koffie en voor het maken van de yoghurt en andere lekkere dingen. Ja, versheid krijgt in zo´n omgeving toch een andere dimensie.

Echter, ik moest daar natuurlijk ook weer weg. Het strand van Copacobana is tenslotte nog best een eind weg. Veel busmogelijkheden waren er niet maar ik had gelezen over een bus die vanaf Paysando (grensplaats Uruguay-Argentinië)i n één ruk naar Cordoba zou gaan en Nahir zou wel even gaan informeren. 3,5 uur en vele, vele, veeeele telefoontjes later had ze het geregeld. Ik was ondertussen, heel luxe, weer lekker onderweg, samen met de paarden en honden armandillo´s zoeken, wat een rare beesten zijn dat...).

Helaas ging die bewuste bus wel nog dezelfde avond (in tegenstelling toch wat de Lonely Planet aangaf, altijd handig) dus uiteindelijk een lift naar Tacuarembo, ergens langs de weg op bus naar Paysando gestapt en daar redelijk aansluitend een nachtbus Argentinië weer in. Gelukkig zijn de bussen zeer comfortabel want de afstanden hier zijn niet gering. Cordoba zelf valt me eerlijk gezegd een beetje tegen, prachtige kerken en oude universiteiten maar dat is eigenlijk maar een klein gedeelte van de stad. Kortom, stond vandaag beetje in tweestrijd. What to do?? In het ´nabijgelegen´ la Cumbre kun je paragliden en dat leek me wel wat. Althans, een tandemvlucht dan.. Helaas bleek, na een aantal telefoontjes, dat ook daar de meeste hotelletjes vol zaten (het is dan ook maar een klein plaatsje), en heb ik inmiddels van dit spontane idee weer afscheid genomen.

Knoop nu doorgehakt en ik stap vanavond op de bus naar Salta, een koloniaal stadje in het hoge noorden van Argentinië, omringt door prachtige natuur. Vandaaruit wil ik dan de omgeving gaan bekijken en natuurlijk de wijn in (en uit) Cafayate uitproberen. Heb er zin in!

Beso, Yvette