de wasstraat
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
30 Maart 2012 | Filipijnen, Manilla
Even voor zevenen in de ochtend. Ik loop over het strand, onderweg naar het bootje wat me weer op het ‘grote’ eiland Cebu moet gaan brengen. “Waar kan ik een kaartje kopen? Daar, even verder op het strand, bij het varken. Bij het varken? Oh, oké” . En verdomd, even verderop een groot varken vrolijk snuffelend in het zand. Ik betwijfel overigens of hij er nu nog rondscharrelt, dit gezien de aankomende Paas festiviteiten. Naast piggy een vriendelijk meisje en een gammel tafeltje wat als kantoortje functioneert. “No ma`am, the 7 o' clock banka is already gone”. Even voel ik een zekere irritatie want het is tenslotte nog geen 7 uur en dan had ik ‘m heus wel gezien. Gelukkig blijk ik al flink geïndoctrineerd met het eilandgevoel, want minuutje later zit ik helemaal zen in de schaduw te kijken hoe het leven op Malapascua beach op gang komt. Schattige kindjes bouwen zandkastelen en al is de architectuur wat eentonig door het beperkte gereedschap van een plastic bekertje, het resultaat wordt unaniem goedgekeurd door de hechte vriendenclub die er omheen zit. Even verderop probeert een meisje haar fiets uit (altijd handig op het strand), vissers halen hun buit binnen, de dorpsroddels worden doorgenomen, het zonnetje schijnt en uit het huisje naast me komt het gehele ABBA repertoire krakend uit speakers die de Bose check niet meer gaan doorkomen. Het leven is helemaal niet slecht, eigenlijk heel relaxed en als het bootje van half acht ook maar niet gaat kan het me al niet veel meer schelen. Ik heb de tijd.
Wat een leuk land en wat een aardige mensen overal! Ik besef dat ik dit vaker roep maar hier verbaas ik me keer op keer aan a) het totale gebrek aan ‘special tourist prices’ en b) over de enorme behulpzaamheid. Bij het eenmaal arriveren van het bootje (ja ja, ben uiteindelijk toch van het eiland weggekomen) pakt een andere passagier geheel automatisch m’n rugzak zodat ik met iets minder gestuntel het gammele loopplankje kan bestijgen, waar maak je dat nog mee?
Maar goed, de verhaallijn gaat een beetje mank want Malapascua; wat is dat en wat heb ik daar gedaan voordat ik weer vertrok? Na Manilla en de bergen vond ik toch echt wel tijd voor één van de vele bounty eilandjes en ik kies dus voor Malapascua: klein, witte stranden en goede duikmogelijkheden.
Één van de ruim 7000 eilanden en eilandjes die de Filippijnen rijk is. Geen geasfalteerde wegen, geen auto’s, behorend tot de Visayas groep en gelegen boven het noordelijkste puntje van het veel grotere eiland Cebu. Vlucht naar Cebu, vier uur bussen, half uurtje varen en je bent er. Aldaar een heerlijke bungalowtje aan een nog fijner baaitje met mooi wit zand en helder turkooisblauw water. Water speelde ook wel de hoofdrol op deze bestemming. Merendeels vrijwillig aangezien het eiland bekend staat om de mooie duiklocaties en deels minder vrijwillig aangezien de regen redelijk non-stop bleef neerdalen. En tja, dan kun je maar beter zelf ook onder water vertoeven. Met een A’damse advocate als buddy ga ik 3x onder water en we maken allebei onze eerste nachtduik. Best raar en ook wel een beetje spannend en claustrofobisch want buiten de bundel van je zaklamp is het dus best heel donker, was blij dat de dive master een gele en een blauwe flipper aan had als herkenning. Nee, inderdaad geen toeval, blijkbaar maar al te vaak gebeurd dat iemand zich spontaan aansloot bij een ander groepje en iemand onder water kwijtraken is nu eenmaal niet zo handig. Kortom, ik volgde hem op de voet, of eigenlijk op de flipper. Sowieso handig want anders had ik die parende mandarine fishes echt wel gemist en dat bleek één van de hoofddoelen te zijn van de duik, mede gezien de duikers met camera die hier letterlijk op af doken. Grappig, dat wel, maar ik vond de zeepaardjes leuker en bovendien had de onderwaterwereld van Malapascua me vooral getriggerd door de verhalen over de voshaaien.
Om die best zeldzame voshaaien te zien moet je er bijtijds bij zijn en dus stond de wekker om 4.15 uur. Maar ik heb er alle vertrouwen en veel zin in, tenslotte heet het duikcentrum thresher sharks dus dat moet goed gaan zou je denken.
Stipt 5 uur staan we dan ook klaar met alle spullen incl een ingevulde vragenlijst zodat ik nu ook eindelijke een officieel certificaat heb voor deep dives, wel handig als men ergens ter wereld strikt is met de regels, al was dit tot op heden nog niet voorgekomen, gezien de diverse deep dives die dus eigenlijk illegaal in m'n logboekje staan.
5 uur.. Waarom op zo’n belachelijk tijdstip zou je zeggen? De reden is eenvoudig want ’s morgens vroeg gaan deze voshaaien door de wasstraat, soort van dagelijks doucheritueel zou je kunnen zeggen. Er zijn verscheidende cleaning stations nabij het eiland en ja hoor, na een klein half uurtje zoeken zijn ze daar opeens. Twee prachtige exemplaren cirkelen mooi om ons drieën heen. Als je dan heel rustig vlak boven de bodem blijft ‘hangen’ storen ze zich niet aan je en laten ze zich fijn in het zicht schoonmaken door kleine visjes. Heel gaaf!
Eenmaal weer boven water blijkt het nog steeds te regenen en koukleum als ik ben zit ik dusdanig te rillen en klappertanden dat ik spontaan het vvoorbeeld volg van een Koreaanse meneer door warme thee in m’n pak te gieten, hetgeen eigenlijk best een goed effect had.
Anne vertrekt de volgende dag en ’s avonds dus een afscheidsfeestje, samen met de duikleraar en de nodige San Miguel biertjes, hier steevast SMB’s genoemd. Je moet tenslotte vieren dat je weer veilig boven bent gekomen, toch? Wel grappig om stukje van zijn levensverhaal te horen. Was ooit getrouwd, woonachtig in London, Managing Director met een jaarsalaris rondom de £250K en ruim 35 kilo te veel aan lichaamsgewicht. Nu duikleraar zonder vast inkomen en na een paar jaar Tobago en Egypte nu woonachtig in kamertje van 4 bij 4 op Malapascua en duidelijk geen last meer van overgewicht. Bovenal, gelukkig. 10 jaar geleden alles achtergelaten toen hij zich realiseerde dat het nummer Once in a Lifetime van the Talking Heads hem wat al teveel aansprak (je weet wel: ‘you may find yourself behind the wheel of a large automobile, you may find yourself in a beautiful house, with a beautiful wife. And you may ask yourself: Well...How did I get here?’). Het kan zo verkeren..
In tegenstelling tot Anne heb ik er nog een dagje aangeplakt, kan geen genoeg krijgen van een beetje luieren, de massages op het strandje en de Italiaanse lekkernijen van Angelina (schaaldieren, inktvis, homemade pasta, panna cotta en latte machiato… do I need to say more?). Bovendien hoopte ik op een dagje zon. En ja! Gelukt, wat een heerlijkheid en verwennerij, helemaal fijn. Kortom, het is dat ik nog wat andere eilanden wilde zien anders had ik daar nu nog gezeten ;-)
Wat een leuk land en wat een aardige mensen overal! Ik besef dat ik dit vaker roep maar hier verbaas ik me keer op keer aan a) het totale gebrek aan ‘special tourist prices’ en b) over de enorme behulpzaamheid. Bij het eenmaal arriveren van het bootje (ja ja, ben uiteindelijk toch van het eiland weggekomen) pakt een andere passagier geheel automatisch m’n rugzak zodat ik met iets minder gestuntel het gammele loopplankje kan bestijgen, waar maak je dat nog mee?
Maar goed, de verhaallijn gaat een beetje mank want Malapascua; wat is dat en wat heb ik daar gedaan voordat ik weer vertrok? Na Manilla en de bergen vond ik toch echt wel tijd voor één van de vele bounty eilandjes en ik kies dus voor Malapascua: klein, witte stranden en goede duikmogelijkheden.
Één van de ruim 7000 eilanden en eilandjes die de Filippijnen rijk is. Geen geasfalteerde wegen, geen auto’s, behorend tot de Visayas groep en gelegen boven het noordelijkste puntje van het veel grotere eiland Cebu. Vlucht naar Cebu, vier uur bussen, half uurtje varen en je bent er. Aldaar een heerlijke bungalowtje aan een nog fijner baaitje met mooi wit zand en helder turkooisblauw water. Water speelde ook wel de hoofdrol op deze bestemming. Merendeels vrijwillig aangezien het eiland bekend staat om de mooie duiklocaties en deels minder vrijwillig aangezien de regen redelijk non-stop bleef neerdalen. En tja, dan kun je maar beter zelf ook onder water vertoeven. Met een A’damse advocate als buddy ga ik 3x onder water en we maken allebei onze eerste nachtduik. Best raar en ook wel een beetje spannend en claustrofobisch want buiten de bundel van je zaklamp is het dus best heel donker, was blij dat de dive master een gele en een blauwe flipper aan had als herkenning. Nee, inderdaad geen toeval, blijkbaar maar al te vaak gebeurd dat iemand zich spontaan aansloot bij een ander groepje en iemand onder water kwijtraken is nu eenmaal niet zo handig. Kortom, ik volgde hem op de voet, of eigenlijk op de flipper. Sowieso handig want anders had ik die parende mandarine fishes echt wel gemist en dat bleek één van de hoofddoelen te zijn van de duik, mede gezien de duikers met camera die hier letterlijk op af doken. Grappig, dat wel, maar ik vond de zeepaardjes leuker en bovendien had de onderwaterwereld van Malapascua me vooral getriggerd door de verhalen over de voshaaien.
Om die best zeldzame voshaaien te zien moet je er bijtijds bij zijn en dus stond de wekker om 4.15 uur. Maar ik heb er alle vertrouwen en veel zin in, tenslotte heet het duikcentrum thresher sharks dus dat moet goed gaan zou je denken.
Stipt 5 uur staan we dan ook klaar met alle spullen incl een ingevulde vragenlijst zodat ik nu ook eindelijke een officieel certificaat heb voor deep dives, wel handig als men ergens ter wereld strikt is met de regels, al was dit tot op heden nog niet voorgekomen, gezien de diverse deep dives die dus eigenlijk illegaal in m'n logboekje staan.
5 uur.. Waarom op zo’n belachelijk tijdstip zou je zeggen? De reden is eenvoudig want ’s morgens vroeg gaan deze voshaaien door de wasstraat, soort van dagelijks doucheritueel zou je kunnen zeggen. Er zijn verscheidende cleaning stations nabij het eiland en ja hoor, na een klein half uurtje zoeken zijn ze daar opeens. Twee prachtige exemplaren cirkelen mooi om ons drieën heen. Als je dan heel rustig vlak boven de bodem blijft ‘hangen’ storen ze zich niet aan je en laten ze zich fijn in het zicht schoonmaken door kleine visjes. Heel gaaf!
Eenmaal weer boven water blijkt het nog steeds te regenen en koukleum als ik ben zit ik dusdanig te rillen en klappertanden dat ik spontaan het vvoorbeeld volg van een Koreaanse meneer door warme thee in m’n pak te gieten, hetgeen eigenlijk best een goed effect had.
Anne vertrekt de volgende dag en ’s avonds dus een afscheidsfeestje, samen met de duikleraar en de nodige San Miguel biertjes, hier steevast SMB’s genoemd. Je moet tenslotte vieren dat je weer veilig boven bent gekomen, toch? Wel grappig om stukje van zijn levensverhaal te horen. Was ooit getrouwd, woonachtig in London, Managing Director met een jaarsalaris rondom de £250K en ruim 35 kilo te veel aan lichaamsgewicht. Nu duikleraar zonder vast inkomen en na een paar jaar Tobago en Egypte nu woonachtig in kamertje van 4 bij 4 op Malapascua en duidelijk geen last meer van overgewicht. Bovenal, gelukkig. 10 jaar geleden alles achtergelaten toen hij zich realiseerde dat het nummer Once in a Lifetime van the Talking Heads hem wat al teveel aansprak (je weet wel: ‘you may find yourself behind the wheel of a large automobile, you may find yourself in a beautiful house, with a beautiful wife. And you may ask yourself: Well...How did I get here?’). Het kan zo verkeren..
In tegenstelling tot Anne heb ik er nog een dagje aangeplakt, kan geen genoeg krijgen van een beetje luieren, de massages op het strandje en de Italiaanse lekkernijen van Angelina (schaaldieren, inktvis, homemade pasta, panna cotta en latte machiato… do I need to say more?). Bovendien hoopte ik op een dagje zon. En ja! Gelukt, wat een heerlijkheid en verwennerij, helemaal fijn. Kortom, het is dat ik nog wat andere eilanden wilde zien anders had ik daar nu nog gezeten ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
