de eerste dagen : I'm off..

“Volcanic landscapes, colonial architecture, sensational beaches and pristine forests that range from breathtaking to downright incredible”.

Ik weet niet of ik een uitzondering ben of niet, maar een dergelijke omschrijving hoef ik maar een keer te lezen om warm te lopen. Daarnaast vakantiedagen te over en vrije tijd te weinig, al met al een prima match. Met die gedachte liep ik een aantal maanden terug het kantoor van mijn manager binnen: “ik wil graag een (mini) sabbatical”. Laat zij nou net in hetzelfde gesprek aangeven dat ze zelf voor minimaal anderhalf jaar vertrekt, dus tja, we waren het snel eens. Is tenslotte lastig nee zeggen in zo'n situatie… Timing is everything.

Vervolgens is de tijd om gevlogen en voor ik het wist vertrok ik vorige week naar New York. Nu was dat ook niet helemaal gepland, maar eerlijk is eerlijk, ook zonder die extra week was m'n planning waardeloos geweest. Altijd weer die laatste dingen, ik zal het ook nooit leren. Ik begon letterlijk 2 uur voor vertrek m'n rugzak in te pakken, hetgeen nog voor lichte paniek zorgde want die rugzak was nieuw en het leek toch echt alsof er veel minder in kon dan in m'n ouwe trouwe maatje. Ik ben er nog steeds niet helemaal over uit maar feit is dat die oude écht niet meer kon, er zat geen vorm meer in en dat voelde je goed aan schouders en rug. Kortom, geen keuze.

Pas op Schiphol, tijdens een chai latte grande, dringt het tot me door dat deze spontane gedachte van een paar maanden ertussen uit werkelijkheid is geworden.

Het avontuur start nog even met een zakelijk tintje, in Greenwich CT, waar ik nog een klant bezoek gepland heb. Kortom, hakken en jurkje mee naast de slippers en outdoor kleding...
Tijdens voorbereiding op de dag voorafgaand aan de meeting heb ik dringend behoefte aan frisse lucht (en een goede kop koffie), zal te maken hebben met de jetlag, en we besluiten even in de auto te stappen, op zoek naar een stukje natuur. Via enorme villa’s, oa onze bestemming voor de volgende dag (ik las later dat Mel Gibson daar ook een bescheiden huisje heeft gehad) arriveren we bij een mooi uitzichtpunt; veel wind, geen koffie maar de sky line van New York in de verte maakt dat ruimschoots goed. In voorbereiding op de meeting had ik veel gelezen over deze klant, in een interview vertelt hij oa dat hij elke avond aan zijn dochters vroeg wat hun leukste/ mooiste moment van de dag was geweest. Inmiddels zijn ze volwassen en het huis uit maar hij heeft de traditie voortgezet met zijn vrouw, het laat je nadenken over de dag en maakt je bewust van waar je mee bezig bent. Terwijl ik daar in de wind over het water staar neem ik me voor dit ook elke dag aan mezelf te vragen.

Door het verzetten van de vluchten heb ik de zaterdag voor mezelf in New York, hetgeen natuurlijk geen straf is. Ontbijten bij m'n favoriete tentje, beetje slenteren door Soho e.o. en de vele kerstmarkten, elk plein of park heeft wel wat kraampjes en ook de nodige ijsbanen zijn al geïnstalleerd. Prima sfeer met een heerlijk zonnetje, de dag vliegt voorbij, wat is het toch een bijzondere stad. Wel merk ik dat ik meer op m'n hoede ben, een extreem leeg of een extreem druk metrostation vind ik maar niets en volgens mij ben ik niet de enige. Ik had dat ook eerder die week in London en ben eigenlijk wel blij dat ik de komende weken niet veel in grote steden zal zijn.
Vervolgens via Miami in Managua gearriveerd, volgens mij was ik de enige niet Spaans sprekende op de vlucht, en het rappe tempo waarin men spreekt zorgt ervoor dat ik me ernstig afvraag of de twee weken Spaanse les ook maar enigszins baat gaan hebben. Sterker nog, ik maak binnen een uur na aankomst al meteen een mega blunder. De chauffeur praat een eind weg en ik merk dat ik het al snel opgeef om er ook maar iets van te begrijpen. Naast begrijpen is er ook nog de kwestie van het simpelweg verstaan want de muziek schalt uit de boxen. En wat voor muziek; de welbekende kerst hits en mierzoete love songs. Ja ja, Last Christmas op vol volume, het kan niet op. Ondertussen denk ik hem een snoepje aan te bieden maar ipv ‘quieres?’, met daarbij de rol pepermunt voor z'n neus houdend, zeg ik ‘te quiero?’
Awkward moment.. Ik schaam me dood en hij ligt ( natuurlijk) in een deuk.

Kortom, die spaanse les is geen overbodige luxe, wil ik niet spontaan (en ongewenst) getrouwd terugkomen.
Ik had me al wel tijdens de vlucht verdiept in wat ‘Nica slang’. M'n favoriet woord dusver is ‘pateperro’, daar heb ik wel zin in, zou mooi zijn als dat m'n motto kan zijn voor de komende weken. Al moet ik toegeven dat Moisés, een van mijn leraren, het woord niet kent, en wellicht is hij betrouwbaarder dan de lonely planet... Ook weet ik inmiddels dat ik een chela ben, jong en oud gebruiktdit woord; “hola chela, que tal?”

De school zelf is echt super. Net buiten een dorpje en het ziet eruit zoals op trip advisor, iets wat je altijd maar moet afwachten. De eco kamers liggen midden in een stuk grond boordevol bananenbomen en enorm veel anders groen.
Naast een Spaanse school is het een soort opvang tehuis voor dieren in nood, ze heeft meerdere locaties maar ik begreep dat ze nu in totaal zo'n 45 honden onderhoudt, 19 paarden, veel papegaaien en andere vogels, apen, katten, konijnen en wat al niet meer. Alles is geheel verantwoord en gericht op het behoud en verbeteren van. Zo wordt het douchewater weer gebruikt voor de tuin (m'n rituals flesjes blijven nog even dicht want dus het vriendelijke verzoek om biologisch afbreekbare shampoo en zeep te gebruiken, die dan weer keurig klaar ligt en gemaakt wordt door mensen uit het dorp). Verder wordt er gekookt met merendeel producten uit eigen tuin en overal hangen enorme trossen bananen waarvan je onbeperkt kan plukken.

De lessen worden ergens in die grote groene ‘wildernis / dierentuin’ gegeven, 2 stoeltjes en een tafel, een whiteboard en een afdak tegen de zon, één op één les dus afdwalen is er niet bij. Ook niet bij het vervoegen van de werkwoorden, hoe graag ik het ook zou willen want is nooit m'n favoriete bezigheid geweest. Gelukkig biedt een passerende eekhoorn of een kudde (belachelijk grote en lelijke) eenden af en toe afleiding. Opstaan is geen probleem en de wekker kun je achterwege laten, de dieren maken je wel wakker dus ontbijt om 7 uur haal je met gemak.
In de middag kun je van alles ondernemen, of juist helemaal niets en languit in de hangmat liggen, samen met een van de katten, of natuurlijk studeren. Er is een mega bibliotheek maar de onderwerpen zich niet bepaald ‘licht’ te noemen, ik heb me er (nog) niet niet aan gewaagd.

Wel al gewaagd aan een kook cursus, en na een uur maisdeeg mengen, empanadas vouwen en rondjes maken mag ik mezelf wel een rosquillera y empanada experta noemen. Eind resultaat was nog best lekker ook. Overigens prima therapie om je hoofd leeg te maken, al moet ik toegeven dat ik ook bezig was met procesverbetering. “Als iedereen nu een stukje van het proces doet ipv van A tot Z, dan zien we dat zeker terug in kwantiteit- en kwaliteitsverbetering”, zoiets dus..

Verder ‘s avonds dorpje ingegaan, want het is ‘La Purisima’. Er zijn hier verder geen toeristen, enkel studenten van de school en iedereen vind het super leuk om met je te praten. Het was de avond voor de feestdag en dat betekende dat kinderen, maar ook ouders en tieners, langs de (grotere) huizen gaan waar men een altaar heeft gemaakt, ze zingen dan een Maria liedje en krijgen vervolgens zakjes snoep. Hele rijen staan er voor sommige huizen en zodra ze ons zagen moesten we natuurlijk ook meekomen. Nu is mijn repertoire van Maria liedjes niet bepaald indrukwekkend maar luisteren ging goed, en ik kreeg toch m'n zakjes met snoep.. Haha. Gefermenteerde nancites (een fruitsoort gedrenkt in een alcoholisch goedje), geen idee hoe al die kinderen daarop reageren maar het leek de favoriete gift te zijn.
De andere bezigheden waren nog niet echt een doorslaand succes, want de beide markten in Masaya waren dicht ivm de feestdag en het ritje met de minibus naar dorpje verderop om, naar zeggen, bijzonder goede koffie te drinken sloeg ook nergens op. Koffietentje was dicht en alle drie de ATM’s wilden me geen geld uitkeren. Wel gelachen in de bus, ook wat waard.

Tot zover de eerste indrukken, leuke diverse groep mensen, perfecte locatie en ook nog wat leren, veel meer heb je niet nodig!

Hasta luego.