kantje boord in Zanzibar: michel aan het woord

Hoi,

Alles goed hier, bloedheet, twee dagen geluierd op een ansichtkaartenstrand en nu doen we ons best om even het Zanzibar-gevoel op jullie over te brengen. Jammer dat we de geuren van dit specerijeiland niet op kunnen sturen want juist dat is zo kenmerkend voor Zanzibar.

Voor ons zal Zanzibar echter de rest van ons leven in het teken staan van de hevigste allergieaanval sinds mensenheugenis. We gaan van de week op onze eerste dag alhier eten bij een Indian-tandoori toko. We vragen nog of er geen linzenmeel of iets dergelijks gebruikt wordt, nee hoor zegt de meneer overtuigd, alleen graanmeel. Na een paar happen weet ik dat hij liegt dus ik neem een allergiepil in en eet rustig verder omdat dat de laatste tijd altijd goed ging. Dit keer mocht het niet zo zijn en na een paar minuten besluiten we naar het hotel te gaan omdat mijn kop op springen staat en ik me op die manier liever niet in het openbaar vertoon. We rekenen af en hij zegt nog een keer dat er echt geen peulvruchten gebruikt worden, vreemd maar ik geloof hem niet helemaal..
We willen een taxi nemen maar de chauffeur probeert ons te belazeren dus in wandeldraf, Yvette weet de weg feilloos te vinden en dat is op zich al een wonder in dit doolhof van steegjes, straatjes en pleintjes (prachtige stad trouwens, dat Stonetown hier). Naar mate we vorderen voel ik de allergieaanval erger worden en dit keer is mijn luchtpijp de klos en krijg ik het dus ook nog steeds benauwder. De hitte helpt ook niet mee en we lijken nooit bij het hotel te geraken. Het begint me letterlijk te duizelen en ik moet Yvette beetpakken om niet om te vallen.
"Lichte paniek", maar we naderen het hotel, de laatste tientallen meters moet ik echt vechten om op de been te blijven. Alles begint te draaien, geluiden worden vaag, alsof ik drie soorten drugs door elkaar heb gebruikt. In de hal van ons hotelletje begeef ik het en word ik even later weer wakker op de grond. Mijn ademhaling is het enige geluid wat tot me doordringt, het klinkt dan ook ongeveer als een walrus op het droge. Ik krijg echt bijna geen lucht, slechts korte snelle teugjes en op dat moment denk ik "shit, dat was het dus". Ik murmel tegen Yvette dat ik bang ben dat ik doodga wanneer ze mijn één, twee, drie, vier, vijf (?) en negentig kilo samen met de hotelmeneer naar onze kamer (gelukkig op de begane grond) heeft gezeuld.
Ze geven me water, Yvette staat mijn hoofd te deppen met een natte handdoek, hetgeen soms lekker was soms niet. Ondertussen mijn bergkisten uittrekkend samen met een vrouw die de sokken wijselijk aan Yvette laat en het continu heeft over inktvisvergiftiging (laat ik dat nu net gegeten hebben), maar dat bepaal ik zelf wel en we houden het op een allergieaanval. Het is ten slotte niet mijn eerste. Kinderen staan om het hoekje te gluren om te zien wat er allemaal aan de hand is. De dokter, waar blijft ie dan, tja onze Italiaanse Mario, aanbevolen in de reisgids, moet natuurlijk wel even de lunch afmaken, begrijpelijk, ik word ook liever niet gestoord onder het eten. De beloofde tien minuten duren drie kwartier en zijn de langste van mijn leven. Andere doktoren zijn er niet want het is vrijdag en dan zitten ze in de moskee, wordt ons verteld, waarop ik Yvette enigszins boos hoor roepen dat er dan iemand heel snel naar die moskee moet rennen omdat mijn lippen en nagels inmiddels blauw zijn.
Wanneer onze mafiavriend eindelijk op komt dagen, schrikt hij van wat hij aantreft en biedt wel twintig keer zijn excuses aan en legt uit dat hij dacht dat het om een zonnesteek ging. Ik begin net wat meer lucht te krijgen, maar hij wil toch dat ik meega naar zijn privé-kliniek dus zeult men mij naar zijn bestelauto en vandaar naar de behandeltafel. Waar geconstateerd wordt dat mijn bloeddruk wel erg laag is en ik dus een heerlijke spuit krijg en moet wachten tot de bloeddruk weer normaal is. Gelukkig krijg ik wel steeds meer lucht, de aanval neemt nu duidelijk af en even later mag ik lopend het pand verlaten. Sorry dat de volgorde van onze nieuwsbrieven wat chaotisch is maar dit moest ik echt even kwijt en ik ben heel erg blij dat ik het jullie vertellen kan, Yvette ook trouwens! Hij die opgelucht verder reist met haar, groet u allen, TOEDELOE

Michel