wat een reisbestemming; Rwanda
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
14 Februari 2002 | Rwanda, Musanze
Bonjour / Mwaramutse,
Helaas spreekt men hier in Rwanda Frans als tweede taal, duidelijk niet onze favoriete, maar de lokale taal (Kinyarwanda) is nog net iets lastiger dus toch maar geprobeerd om met het Frans uit de voeten te komen. Rwanda dus, nu niet bepaald reisbestemming nummer één, omdat je die naam automatisch in verband brengt met de genocide van de Hutu's op de Tutsi's, immers nog niet zo lang geleden (1994).
In de koloniale tijd werd dit mooie land het land van de duizend heuvels genoemd, later, na de onafhankelijkheid, werd dit kleine landje vooral bekend door Dian Fossey's strijd om het behoud van de berggorilla's die leven op de hellingen van de Virunga vulkanen. Tegenwoordig is het dus het land van de zinloze massamoord (dik 100 dagen lang werden er namelijk zo'n tienduizend mensen per dag vermoord). Maar zoals men hier zegt, de genocide is geschiedenis, de duizend heuvels zijn er nog en gelukkig zijn er ook nog altijd berggorilla's en daar zijn we uiteindelijk voor gekomen. Eigenlijk dachten we even snel langs die gorilla's te wippen maar zo werkt het duidelijk niet in een land dat herstellende is van zo'n naar verleden.
Onze ontvangst hier zorgt meteen voor twijfels of we wel de juiste beslissing hebben genomen (in eerste instantie wilden we namelijk de berggorilla's in Oeganda gaan bezoeken) want het kost ons de nodige moeite om een visum te bemachtigen. Wat nou facilité d'entrée? Je ne le comprend pas! Wat een corruptie… je zou haast denken dat je niet welkom bent..
In Kigali zorgen we dat de verzameling bieretiketten van Michel aangevuld wordt, kijken we (Michel) de finale van de Afrikacup en verwisselen we de cassave /maïs prak (ugali) voor bananenprak (matooke), hetgeen overigens beiden lekkerder is dan dat het klinkt. Dankzij de Belgen hebben ze hier overigens ook de beste patat van Afrika. Hoe dan ook, in deze hoofdstad kopen we onze gorillapermit en we proppen onszelf een paar dagen later in een reeds volle minibus richting Ruhengeri. Daar slapen we in een kamertje van de lokale kerk naast de lokale gevangenis. Onze buren zijn een paar honderd (van de 120.000 naar men zegt) in het roze geklede gevangenen. Dit zijn de mensen die orders hebben uitgedeeld tijdens de genocide en die stuk voor stuk wachten op hun vonnis, hetgeen levenslang of de doodstraf zal zijn. Dat er dus nog heel wat rechtzaken zijn te gaan is overbodig om te vermelden. Ik vind het best heftig om dit alles van zo dichtbij mee te maken en vol emoties, gevoelens en vragen kruip ik elke avond in ons (kerkelijke) bedje.
Het is ook duidelijk dat er sindsdien nog maar weinig toeristen gekomen zijn, Mzungu (=wit persoon) wordt er vaak al van verre naar ons geroepen en kinderen rennen of huilend weg of volgen je eindeloos. Maar goed, die berggorilla's. Wereldwijd zijn er nog maar zo’n zeshonderd over en wij zien er een stuk of vijftien.
Ze zijn makkelijker te vinden dan verwacht omdat ze momenteel laag op de bergen zitten. Onze groep bestaat uit zes toeristen (waaronder een BBC verslaggever die de hele toestand opneemt voor BBC radio), vier rangers en twaalf militairen. We mogen precies een uur bij de gorilla's blijven, foto's maken(zonder flits) is moeilijk maar met de video gaat het redelijk. We moeten een afstand houden van zes meter dit om te voorkomen dat de beesten ziek worden door menselijke bacteriën of virussen. Zeer regelmatig komt er eentje wel erg dichtbij (twee meter) en dan moeten we dus weer verder naar achteren, de struiken in. De kleintjes spelen onverstoorbaar door en de twee heren zilverrug (elk zo'n tweehonderd kilo) trekken zich ook al helemaal niets van ons aan. Ondertussen wordt de ene boom na de andere gesloopt onder het gewicht van deze giganten. Het uur is natuurlijk veel te snel voorbij en voor we het weten moeten we weer terug.
We zijn al met al maar heel kort in Rwanda geweest maar het zal ons nog lang heugen. Oog in oog met onze grote zwarte broer en de confrontatie met mensen die erg onverschillig, ongeïnteresseerd en roekeloos ogen. Er wordt nog weinig
gelachen in Rwanda, het stikt er van de wezen en de nasleep zal waarschijnlijk nog jaren voortduren. Maar ja, worden we in NL ook niet nog regelmatig met W.O.2 geconfronteerd en dat is inmiddels al bijna zestig jaar geleden.
Tja, we kunnen er geen vrolijker verhaal van maken al zouden we het graag willen. Dus geen spannende leeuwenverhalen deze keer, maar wie weet wat ons nog allemaal in Oeganda te wachten staat!? Ondertussen zitten wij hier de dagen af te tellen maar dan in negatief opzicht (sorry mams, niet persoonlijk bedoeld), de tijd gaat veel maar dan ook veel te snel. Als we het goed volgen moeten we ons langzaam maar zeker op de Hollandse kou gaan voorbereiden. Misschien moeten we ons ook maar eens in de Euro gaan verdiepen, wij zijn waarschijnlijk de enige Nederlanders die nog in guldens denken?
Nou, zij die nog heel even doorreizen groeten u, voor diegenen die zich afvragen waar we deze nieuwsbrief tikken, we zijn momenteel in Kampala en vertrekken morgen richting Jinja om daar bij de bron van de Nijl te gaan white water raften. Je hoort ons niet klagen…
Zij die reizen groeten u TOEDELOE
Twee albino polderapen
Helaas spreekt men hier in Rwanda Frans als tweede taal, duidelijk niet onze favoriete, maar de lokale taal (Kinyarwanda) is nog net iets lastiger dus toch maar geprobeerd om met het Frans uit de voeten te komen. Rwanda dus, nu niet bepaald reisbestemming nummer één, omdat je die naam automatisch in verband brengt met de genocide van de Hutu's op de Tutsi's, immers nog niet zo lang geleden (1994).
In de koloniale tijd werd dit mooie land het land van de duizend heuvels genoemd, later, na de onafhankelijkheid, werd dit kleine landje vooral bekend door Dian Fossey's strijd om het behoud van de berggorilla's die leven op de hellingen van de Virunga vulkanen. Tegenwoordig is het dus het land van de zinloze massamoord (dik 100 dagen lang werden er namelijk zo'n tienduizend mensen per dag vermoord). Maar zoals men hier zegt, de genocide is geschiedenis, de duizend heuvels zijn er nog en gelukkig zijn er ook nog altijd berggorilla's en daar zijn we uiteindelijk voor gekomen. Eigenlijk dachten we even snel langs die gorilla's te wippen maar zo werkt het duidelijk niet in een land dat herstellende is van zo'n naar verleden.
Onze ontvangst hier zorgt meteen voor twijfels of we wel de juiste beslissing hebben genomen (in eerste instantie wilden we namelijk de berggorilla's in Oeganda gaan bezoeken) want het kost ons de nodige moeite om een visum te bemachtigen. Wat nou facilité d'entrée? Je ne le comprend pas! Wat een corruptie… je zou haast denken dat je niet welkom bent..
In Kigali zorgen we dat de verzameling bieretiketten van Michel aangevuld wordt, kijken we (Michel) de finale van de Afrikacup en verwisselen we de cassave /maïs prak (ugali) voor bananenprak (matooke), hetgeen overigens beiden lekkerder is dan dat het klinkt. Dankzij de Belgen hebben ze hier overigens ook de beste patat van Afrika. Hoe dan ook, in deze hoofdstad kopen we onze gorillapermit en we proppen onszelf een paar dagen later in een reeds volle minibus richting Ruhengeri. Daar slapen we in een kamertje van de lokale kerk naast de lokale gevangenis. Onze buren zijn een paar honderd (van de 120.000 naar men zegt) in het roze geklede gevangenen. Dit zijn de mensen die orders hebben uitgedeeld tijdens de genocide en die stuk voor stuk wachten op hun vonnis, hetgeen levenslang of de doodstraf zal zijn. Dat er dus nog heel wat rechtzaken zijn te gaan is overbodig om te vermelden. Ik vind het best heftig om dit alles van zo dichtbij mee te maken en vol emoties, gevoelens en vragen kruip ik elke avond in ons (kerkelijke) bedje.
Het is ook duidelijk dat er sindsdien nog maar weinig toeristen gekomen zijn, Mzungu (=wit persoon) wordt er vaak al van verre naar ons geroepen en kinderen rennen of huilend weg of volgen je eindeloos. Maar goed, die berggorilla's. Wereldwijd zijn er nog maar zo’n zeshonderd over en wij zien er een stuk of vijftien.
Ze zijn makkelijker te vinden dan verwacht omdat ze momenteel laag op de bergen zitten. Onze groep bestaat uit zes toeristen (waaronder een BBC verslaggever die de hele toestand opneemt voor BBC radio), vier rangers en twaalf militairen. We mogen precies een uur bij de gorilla's blijven, foto's maken(zonder flits) is moeilijk maar met de video gaat het redelijk. We moeten een afstand houden van zes meter dit om te voorkomen dat de beesten ziek worden door menselijke bacteriën of virussen. Zeer regelmatig komt er eentje wel erg dichtbij (twee meter) en dan moeten we dus weer verder naar achteren, de struiken in. De kleintjes spelen onverstoorbaar door en de twee heren zilverrug (elk zo'n tweehonderd kilo) trekken zich ook al helemaal niets van ons aan. Ondertussen wordt de ene boom na de andere gesloopt onder het gewicht van deze giganten. Het uur is natuurlijk veel te snel voorbij en voor we het weten moeten we weer terug.
We zijn al met al maar heel kort in Rwanda geweest maar het zal ons nog lang heugen. Oog in oog met onze grote zwarte broer en de confrontatie met mensen die erg onverschillig, ongeïnteresseerd en roekeloos ogen. Er wordt nog weinig
gelachen in Rwanda, het stikt er van de wezen en de nasleep zal waarschijnlijk nog jaren voortduren. Maar ja, worden we in NL ook niet nog regelmatig met W.O.2 geconfronteerd en dat is inmiddels al bijna zestig jaar geleden.
Tja, we kunnen er geen vrolijker verhaal van maken al zouden we het graag willen. Dus geen spannende leeuwenverhalen deze keer, maar wie weet wat ons nog allemaal in Oeganda te wachten staat!? Ondertussen zitten wij hier de dagen af te tellen maar dan in negatief opzicht (sorry mams, niet persoonlijk bedoeld), de tijd gaat veel maar dan ook veel te snel. Als we het goed volgen moeten we ons langzaam maar zeker op de Hollandse kou gaan voorbereiden. Misschien moeten we ons ook maar eens in de Euro gaan verdiepen, wij zijn waarschijnlijk de enige Nederlanders die nog in guldens denken?
Nou, zij die nog heel even doorreizen groeten u, voor diegenen die zich afvragen waar we deze nieuwsbrief tikken, we zijn momenteel in Kampala en vertrekken morgen richting Jinja om daar bij de bron van de Nijl te gaan white water raften. Je hoort ons niet klagen…
Zij die reizen groeten u TOEDELOE
Twee albino polderapen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
