Laos-Thailand (deel III)

november 2005

Sawadee,

Oke oke, ik begrijp jullie hints; meer ' nieuwsflitsen' en wat jullie
betreft mag ik nog wel wat langer wegblijven, wederom een jaartje ofzo.. (en
bedankt, het is natuurlijk maar net hoe je het opvat). Nou, ik ben de rotste
niet, dus als jullie dat nou even regelen met m'n baas (mobiel nr effe niet
bij me maar dat valt best te achterhalen..) dan zorg ik voor de nodige
nieuwsbrieven. Geen punt om nu ter plekke een globale route te verzinnen.
Wat te denken van Bhutan, Sikkim, India, Nepal, een rendez vous met Tibet en
dan via de Malediven naar Afrika; Madagaskar, Mozambique, Zimbabwe en dan
omhoog naar Ethiopie etc etc.
Ik hoor wel of het te regelen valt.

Maar vooralsnog zit in ik weer in Thailand, in het noorden op precies te
zijn, Chiang Mai.
Ik ben gisteravond de grens over gegaan nadat ik in twee dagen 300 km per
boot over de Mekong had afgelegd. Heerlijk relaxen; zonnetje, windje,
boek(overland trip van Londen naar Sydney, ook leuk..), vissers en hard
werkende olifanten langs de oever, leuke dorpjes, mooi landschap (groen,
groen en nog eens groen), lekker eten, halverwege slapen in een lodge...
Het leven kan slechter zeg maar.

Ik vond het wel erg jammer om Laos weer te verlaten, het is echt een
supergaaf land, ik was alweer vergeten hoe leuk Azie is. En dan heb ik nog
niet eens het echte zuiden van het land gezien, maar ja, het visum is maar
14 dagen geldig.

De laatste mail die ik stuurde ging o.a. over mijn kayak talenten en die
achterlijke flying fox sprong. Nou, dat laatste heb ik geweten, de volgende
dag voelde m'n nek aan alsof er geen wervel meer op z'n plaats zat en ik was
bovendien overtuigd dat m'n borstkas gekneusd was. Wat een spierpijn!
Gelukkig hoefde ik in Luang Prabang alleen maar een beetje door de,
overigens absoluut prachtige stad, te slenteren. Een beetje met de monniken
van de ontelbare tempels kletsen en meemaken hoe een nieuwe bestelbus werd
gezegend. Dat was een hele ceremonie met veel geprevel, gezang, offers en
natuurlijk de hele familie. Uiteindelijk hield ik de kleine kinderen bezig
door op hun handen en armen te schrijven, als dank kreeg ik ook limonade,
net als de monniken. Stel je voor dat wij onze nieuwe auto de St. Jan in
rijden om veilige ritjes te garanderen! Verder waren inmiddels de echte
longboat racings begonnen. Dit keer geen oefeningen meer, ik zat ook niet in
een kayak om de hele boel te verstoren dus het ging helemaal prima. Ik
geloof dat elke Laotiaan al om 10.00 uur 's morgens aan het bier zat, de
sfeer zat er dus al vroeg in; ze stonden te juichen alsof het de finale van
de Olympische Spelen was!

Verder ben ik inmiddels naar het Noorden geweest, na ruim 10 uur bussen
tussen rijstzakken, gedroogde vis en dode eekhoorns (schijnbaar erg lekker
en ondanks dat ze beschermd zijn worden ze daar gewoon langs de weg
verkocht) kom ik aan in Luang Nam Tha. De volgende ochtend spreken twee
Nederlanders mij aan, ze zijn al even bezig om een trekking te organiseren
wat gezien het geringe aantal toeristen aldaar lastig blijkt te zijn. Ze
gaan over een uurtje weg, of ik zin heb om mee te gaan. Ook goedemorgen, ik
zat net met m'n slaperige hoofd aan het ontbijt. Ze willen drie dagen, twee
lijkt mij voldoende (je moet tenslotte niet overdrijven) en dat vinden ze
geen probleem. De gids gelukkig ook niet. Later bleek overigens dat men de
drie daagse trekking gewoon in twee dagen had gepropt, hetgeen kort gezegd
inhield dat het flink aanpoten was. Ik bedoel, zo'n 8 uur lopen per dag
(waarvan het grootste gedeelte bergopwaarts!) is toch wat anders dan die
twee trappen per dag om naar kantoor te gaan.. M.a.w. wederom spierpijn, ik
was er net vanaf!

Maar.. het was wel onwijs gaaf!! Wat een landschap! Er leven daar weet ik
hoe veel etnische minderheden en tussen de rijstvelden, de bergen en de
rimboe door hebben we de nodige bergstammen ontmoet/gezien. Uiteraard ook
overnacht in een toch wel primitief dorpje en ik moet zeggen, we bakten
weinig van de lokale bezigheden. Het voetvolleyballen ben ik maar niet aan
begonnen, dat zag er wel erg professioneel uit, kleedjes weven was ook niet
aan me besteed. Zelfs het wassen in de rivier zorgde voor lach salvo's. Zie
je maar eens fatsoenlijk te wassen zonder dat die sarong naar beneden zakt..
Valt vies tegen! Het koken werd gelukkig voor ons gedaan, wel mochten we de
kip uitzoeken, versheid gegarandeerd. Het was dus een super trip; de flora
was prachtig, de fauna viel echter een beetje tegen. Er is in heel Laos geen
vogeltje te bekennen, want ook deze worden opgegeten. Sterker nog, ik botste
bijna tegen een 'illigale jager' op (ja, in het national park) die zojuist
met z'n grote geweer een mooi kleurrijk exemplaar had neergehaald, hij
schrok net zo van mij als ik van hem! Verder alleen een blaffend hert
gehoord en het nodige (stekende) ongedierte aanschouwd en gevoeld, evenals
vieze dikke bloedzuigers (ja, dik van het heerlijke Nederlandse bloed).
Interessant detail was overigens dat al snel bleek dat ik samen met een
klant van Randstad deze wat hachelijke onderneming was begonnen. Sterker
nog, ik had net een offerte voor hun geschreven.. (maar ja, in het kader van
"doe eens wat anders dan je concurrent").

Jullie begrijpen, na deze twee (eigenlijk dus drie) dagen hadden we wel een
dagje rust verdiend. Hetgeen prima lukte in onze zorgvuldig uitgekozen eco-
bungalowtjes aan het water.
Enige inspannende van die dag was onze goede daad om te helpen met het
serveren van een lunch aan een groep van zo'n 80 schoolkindertjes. Ze waren
ingezet om alle troep op te ruimen van het festival (ja, ook daar dus
hetzelfde boat racing festival, zij het iets primitiever en eenvoudiger
opgezet maar overigens wel met dezelfde hoeveelheid herrie) en als dank
kreeg de school geld en zij dus een lunch van gebakken rijst en zelfgebakken
chips. Wat een feest, niets grappiger dan door een stel 'witte falangs' te
worden bediend.

Verder liep ik die dag een beetje op m'n slippertjes door het dorp te
slenteren en zag daarbij een steen over het hoofd (het zal eens niet!). Met
als gevolg dat ik nu toch echt een stukje mis van m'n grote teen. Ondanks
mijn 2-dagelijkse verzorging met Ecuadoriaanse jodium en het nodige gaas en
pleisters wil het genezingsproces nog niet echt vlotten. Als het in dit
tempo doorgaat vrees ik dat ik volgende week op m'n Teva slippers naar het
werk moet. Staat misschien wel een beetje raar?

Nou, ik heb nog genoeg te vertellen maar moet alweer stoppen want ik heb
afgesproken om te gaan eten met een 60-jarige stewardess uit New York,
enigzins verweerd maar een erg grappig mens, prettig gestoord zal ik maar
zeggen, bovendien het nodige gezien van de wereld. Toen ik werd geboren trok
zij door India. We hebben vanmorgen samen om 7 uur de bus naar Chiang Rai
genomen en vandaaruit naar Chiang Mai. Aangezien de eerste bus niet veel
voorstelde waren onze verwachtingen niet erg hoog gespannen voor de tweede.
Echter, toen we keurig op 'platform 4' van het busstation stonden te wachten
en kwijlend stonden te kijken naar de superdeluxe bus op platform 5 bleek (5
minuten voor vertrek) dit onze bus te zijn. Vol verbazing stapten we in,
overtuigd van het feit dat ze een fout hadden gemaakt. Eenmaal onderweg
kregen we ook nog een combinatie van cabaret, toneel en muziek
voorgeschoteld op de aanwezige televisie. Een ironie op de westerse wereld
en op de vele transseksuelen in Thailand. We verstonden er natuurlijk geen
bal van maar lagen echt helemaal in een deuk, overigens waren we zo'n beetje
de enigen, de rest zat geloof ik meer om ons te lachen.

We gaan straks de Night Bazaar verkennen en daar een hapje eten. Hopelijk
hebben ze lekkere viskoekjes want daar heb ik wel trek in. Daarna nog twee
dagen hier en vervolgens met de nachttrein terug naar Bangkok. Wat gaat de
tijd toch snel, bah.

Voor nu, Toedeloe en dikke kus, Yvette