Makbara???

Sabah el kheir,

Tja, m'n Arabisch is (nog) niet helemaal top maar bovenstaand is logischer dan "marbara", waarvan ik dacht dat het "hallo" betekende maar eigenlijk "welkom" bleek te zijn, en dat is raar om te zeggen als je zelf ergens binnen komt....
Ik maakte er helemaal een potje van doordat ik er per abuis "makbara" van maakte, hetgeen "graf" betekent en dat is dus nog vele malen vreemder om te verkondigen als je iemand denkt gedag te zeggen... Kortom, bijzondere conversaties de eerste dagen alhier.

Na enige vertraging die met de stop in Istanbul weer werd goed gemaakt fris en fruitig in Amman gearriveerd. Al moet ik zeggen dat het frisse na een uur wachtrij voor visum altijd iets afneemt. Wat een inefficientie, ik moest duidelijk nog even acclimatiseren. De afhandeling van de gehuurde auto om 22.30 uur op een parkeerplaats onder het flauwe schijnsel van een lantaarnpaal is 'anders dan anders' maar een auto is een auto en we gaan toch maar gewoon meteen in het donker onderweg naar het plaatsje Makaba, 30 km verderop, scheelt namelijk een ritje door ongetwijfeld hectisch Amman. We vragen nog even of men ons in de juiste richting wil loodsen; "no problem", vervolgens scheurt die knul weg alsof z'n huis in de fik staat en moeten wij de tickets van het parkeerterrein betalen.. Welcome! Maar niets is minder waar want even later rijdt ie 40 op de snelweg totdat we weer bij zijn en stopt ie midden op dezelfde snelweg om uit te leggen dat we die betreffende afslag moeten hebben.. Kan schijnbaar allemaal.

Eenmaal in Madaba verdwalen we hopeloos want ofwel geen straatnamen ofwel in het Arabisch maar navraag bij een groepje heren voor de plaatselijke slijterij zorgt ervoor dat binnen een minuut een oud mannetje instapt en ons keurig naar het hotel loodst ("left, oh no, other left..")), kom daar nog maar eens om in Nederland!

De volgende ochtend maak ik wederom kennis met de Jordaanse hartelijkheid, dit gezien het feit dat ik met zowel creditcard als bankpas geen geld uit de diverse ATM's krijg, hetgeen toch lastig is want met slechts beperkte euro's en USD aan cash het land doorkomen leek me een uitdaging die ik liever niet aanga. Al snel zit ik met een overijverige bankdirecteur in gesprek, hij wil me maar aan de Arabic coffee hebben maar ik wil gewoon geld hebben, zo'n dubbele espresso is aan mij niet besteed, hoe onbeleefd het ook moge zijn. Zes telefoontjes naar hoofdkantoor en de nodige wachttijd later blijkt het aan de chip te liggen (uiteraard niet aan de Union bank), maar ik denk: bekijk het maar. Rij de stad in, sluit aan bij een lange rij heren in djebella's (afgetopt met de bekende roodwit geblokte arafatsjaal), glimlach vriendelijk, voer een onmogelijk gesprek, glimlach nog eens en ja hoor, even later schuif ik wat plaatsen op en ben ik 500 JOD en een ervaring rijker. De meest sjofele ATM werkt dus het beste, nix kapotte chip... Weer wat geleerd.

Via de oude Koningsweg (mooi!) naar de Krak van Kerak (kruisvaardersburcht / citadel) om vervolgens door te gaan richting Dana NP. Daar een geweldige eco lodge waar alles echt klopt. 12 bedoeïenen families leven van deze lodge en alles wordt verzorgd door de lokalen aldaar. Van de 4X4 rit ernaar toe (pick up is ouder dan de chauffeur en dat was op zich knap), het brood en overige eten, de gidsen voor de trekkings, tot de kaarsen'fabriek' (want enkel candle light) en een schooltje toe. 's Avonds ergens op een heuvel de zonsondergang bekijken, in de schemer teruglopen terwijl je gepasseerd wordt door een kameel en de wind gewoon nog warm aanvoelt... Het leven kan rotter! Zeker als je 's nachts op kussens op het dak naar een haast bizarre sterrenhemel ligt te staren en je 's morgens gewekt wordt door passerende geitjes die de heuvels in gaan.

Via een schitterende weg door de bergen, die natuurlijk niet op de kaart staat maar ons sterk werd aanbevolen, en die we na enig zoeken zelfs weten te vinden, arriveren we in Petra / Wadi Musa, met overigens nog drie druppels benzine in tank want tankstation was er natuurlijk niet daar in de eenzaamheid....

Hoe dan ook, Petra; een ' must do' (als je hier toch bent..) en een pareltje op meer dan een gebied. Als je door de lange smalle hoge kloof (ruim een kilometer lang) loopt is het opeens niet meer vreemd dat deze ruïne stad/dit gebied eeuwenlang onbekend is gebleven, simpelweg omdat niemand de weg naar binnen wist. Slechts de lokale nomadische bedoeïenen die in dit gebied hun kuddes hoedden wisten van het bestaan.

Een dagje slenteren langs de indrukwekkende gebouwen, vele tombes, de schatkamer, het amfitheater, rotspartijen en door de lange cañons zorgt voor een voldaan en ook nietig gevoel maar ook voor een enorme stoffige bende want zandstorm op de bewuste dag. Had ook wel weer wat mystieks en allahzijdank beschikte het hotel over een goede douche. De volgende dag wil ik klauteren en pakt Mark een relax dagje. Ik vertrek vroeg en geniet waanzinnig, wat een mooie omgeving! Drink thee op een rots met een bedoeïen terwijl de 'Khazneh/ de schatkamer' ver beneden me ligt (prachtig in het zonnetje zoals het hoort), bekijk en beoordeel de salesstrategien van de lokale heren met hun ezels en kamelen, zweet me rot tijdens de klimpartijen naar o.a. het prachtig gelegen klooster maar rust uit bij waanzinnige vergezichten. Voelt alsof je daar echt 'on top of the world' zit. Ultiem slippergevoel dus, wie maakt me wat... (al waren hikingboots/sportschoenen misschien verstandiger geweest?)

Ook de woestijn staat natuurlijk op de planning, eveneens in kader van; als je er toch bent... En hoe gaaf was dat!! We hebben een jeep voor ons alleen en de chauffeur is een toffe peer die precies snapt hoe mensen blij te maken. Binnen 5 minuten zit Mark achter het stuur en scheuren door de woestijn is tenslotte toch een beetje een jongensdroom, denk ik? Zand vliegt alle kanten op en we komen slechts 1 x bijna vast te zitten maar dat was toen de chauffeur zelf weer achter het stuur zat... Lunchen bij moeders met prachtig uitzicht, enige vertraging omdat er een slang rondom haar tentje blijkt te zijn gesignaleerd en die moest natuurlijk gevonden worden. Een ieder die mij kent weet hoe ik over slangen denk en dit was reeds de 2e want ook in Petra was er al opeens een exemplaar vlak voor m'n voeten. Kortom, ik heb me ontfermt over de geitjes en voer een kindje met snottebellen de restanten banaan terwijl de rest druk zoekende is (niet gevonden trouwens). Verder simpelweg supergave omgeving met rode, gele en grijze zandduinen afgewisseld met allerlei rotsbruggen, lopen door siqs en een prachtige zonsondergang in de verlatenheid van dit landschap. Maar ja, dat spreekt haast voor zich...
's Avonds slapen in de open lucht, onder een overhangende rotswand en met wederom duizenden sterren in zicht. Er zijn nog wat Nederlanders (echt overal..) en hij blijkt wethouder bij gemeente Etten Leur te zijn, heb dus en passant ook nog een goed gesprek gevoerd over een aankomende tender en het loopbaancentrum aldaar. Beroepsdeformatie?? Ach, als je daar toch zit ;-)

Nog meer gedaan in Jordanië? Uiteraard de verplichte foto dobberend in/op de Dode Zee (aihh, zoutgehalte bij Elysium is er niets bij..), Jerash bekeken (M+W, thx!), Aqaba letterlijk links laten liggen (oke, eerlijk is eerlijk, wel een latte machiatto gepakt bij het Movenpick hotel want beetje afkickverschijnselen maar dat is ook alles wat we van Aqaba hebben gezien) en gewoon lekker beetje toeren door het land. Maar ook weer niet te lang want eigenlijke bestemming was natuurlijk Syrië, laten we dat niet vergeten. Nadat iemand mij in Djenné (een van mijn favoriete steden) vertelde dat Aleppo ook zo'n gave en fascinerende stad is stond dit land hoog op mijn verlanglijstje. Inmiddels de grens over en gearriveerd in Damascus. Nooit gedacht dat ik met een Duits sprekende chauffeur die trip zou maken, maar ja, die man had ooit in Venlo gewerkt en was erg trots op z'n woordjes Duits. De grensovergang heeft de reputatie nogal een probleem te zijn wanneer je niet over een visum beschikt dus we waren voorbereid op het ergste: " jetzt gehts loss"... Zeker toen we hoorden dat de visa alleen met USD te betalen was (en daar hadden we niet overdreven veel van bij ons...) Maar.. soms heeft een mens gewoon geluk; de uren wachttijd waren niet voor ons van toepassing en, ongelofelijk maar waar, het exacte bedrag was 68 USD en we hadden alles bij elkaar aan USD.. juist 68! Enige onduidelijkheid is of we nu wel of geen multi entry visum hebben, wat wel de bedoeling is want ik moet en zal naar Libanon. Tja, als je toch in de buurt ben dan even een drankje in Beiroet.. We'll see!

Deze mail komt dus uit Damascus, ik kwam deze toch best mysterieuze stad met belachelijk veel historie binnenrijden met Tiësto op de iPod, groter contrast is niet denkbaar want uurtje later dwaal je dan door de eeuwenoude souks en hoor je door de hele stad de oproep tot gebed terwijl ik wel erg mooie lampen en kleden zie die ik natuurlijk niet kan meeslepen maar dat eigenlijk wel graag wil.. Dilemma's dilemma's... Ga er nog eens goed over nadenken op het leuke binnenplaatsje van het hotelletje, voorzien van een glaasje (te) zoete muntthee.

Grtz!!

PS excuus voor gemis aan trema's etc maar kan het echt niet vinden op dit toestenbord..