grade 4+ fun

En daar stond ik dan, keurig om 6.30 in de ochtend op het busstation, voorzien van reeds vooraf aangeschafte ticket. Echter, bus was niet te vinden. Hier geen spannende namen zoals de 'loverboy minibus' in Suriname maar enkel een nummer. Al snel snap ik dat het nr op de ticket moet corresponderen met het laatste deel van het kenteken, maar dit zorgde nog steeds niet voor een match :-( Navraag leert dat nr 993 misschien wel eens 663 zou kunnen zijn en ja hoor, de match is gemaakt. Het is dan 6.56 uur dus nog op tijd maar toch arriveer ik met licht verhoogde hartslag bij de juiste bus. Free zone wifi staat er op de voorkant. Dat zal toch niet? En nee, dat was ook niet. Alleen vandaag niet, aldus de chauffeur. Grapjas.

De vertrektijd van 7 uur wordt vervolgens wat verstoord door de vele Nepali die nog een tika willen halen, wederom Dasain festival? Ik denk dat ik de enige was zonder rode stip op m'n voorhoofd. Sommige hebben een praktische versie, soort rood plakkertje van vilt maar die meesten hebben een combi van rijst met rode kleurstof. Geen idee wat er doorheen vermengd s maar het blijft goed plakken. Met zo veel gezegende mensen moet de busrit haast wel veilig verlopen ... Bovendien kan ik nog snel een marsala tea gaan scoren, ook fijn. De eerste plasstop komt precies op het juiste moment, want ongeveer de helft van de passagiers had inmiddels een kotszakje gebruikt, dit ten gevolge van de vele bochten door de bergen. Gelukkig niet in mijn zeer directe omgeving maar het idee alleen al zorgde voor een weeïg gevoel in m'n maag.. Bah. Hoe dan ook, de busrit verliep veilig en dat is het voornaamste.

Pokhara is the place to be en m'n verwachtingen zijn hoog gespannen. Mijn doel was een mooie zonsopkomst zien vanaf een berg en eigenlijk ook een tandem paragliding.

Dit eerste is zeker wel gelukt, al was dat meer geluk dan wijsheid. Ik was de avond ervoor aan de praat geraakt met een jongen uit Quebec en we zijn daarna nog wat gaan drinken. Nu sluit alles hier bijtijds maar dat bleek slechts enkel officieel te zijn. Rolluiken dicht, live muziek stopt, maar de rest gaat het gewoon door. Kortom, (te) laat m'n bed in en belangrijkste, geen taxi geregeld voor de volgende morgen.

Met slaapuren die op een halve hand te tellen zijn sta ik om 5 uur weer buiten, nog (steeds) donker maar... er rijdt een taxi langs! De chauffeur probeerde op goed geluk iemand op te pikken en ik probeerde dus op goed geluk een taxi te krijgen. Match! Wel gehoopt, niet gedacht. Eenmaal bij Sarangkot aangekomen blijk ik niet de enige te zijn. Desalniettemin is de zonsopkomst geweldig en als je al die mensen wegdenkt is het magisch. Rondom witte pieken en je voelt je heel nietig. Ook het Phewa meer is mooi, met dezelfde witte toppen op de achtergrond. Mooie plek om te ontbijten of einde middag beetje te mijmeren.

Het paragliden is helaas niet gelukt, ondanks het feit dat ik bij zo'n beetje elk boekings bureautje op de reserve lijst stond. Dat had ik toch echt vooraf moeten boeken. Echter, meer dan prima alternatief gevonden want het bleek dat sinds een dag the Upper Seti rivier weer 'open' was voor raften. Het water stond nog wel hoog maar ze hadden de dag ervoor met kajaks het traject gedaan en was 'heftig maar goedgekeurd'. Was echt super gaaf, één grote adrenaline kick van 3+/4+ stroomversnellingen; veel en woest water, hard werken en, niet onbelangrijk, in de raft weten te blijven. Leuk!

Einde dag maar meteen massage genomen want ik zag de (spierpijn) bui al hangen. Om de hoek van guesthouse zat een instituut voor doven waar ze allerhande massages gaven en die combi leek me prima. Uiteindelijk kreeg ik het enige meisje wat niet doof was (??) maar dat was wel fijn aangezien ze halverwege over m'n rug ging lopen. Ik voelde van alles kraken en was toch blij dat ik kon aangeven dat het wel iets milder mocht.. Volgende dag alsnog spierpijn maar denk dat het anders toch echt ietsjes meer was geweest. In ieder geval liep ik redelijk soepeltjes door het interessante mountaineering museum. Over (spier)pijn gesproken, wat een bikkels, al die mensen die die toppen beklommen hebben. Respect!

Na Pokhara vertrek ik richting Chitwan NP, op zoek naar de neushoorns, tijgers en olifanten.
De aanbevolen 'lodge' aldaar blijkt een juweeltje te zijn met een grote tuin en banken met kussens vanwaar je uitkijkt op de rivier en de rijstvelden. Veel spelende en zwemmende kinderen maar vooral ook in de ochtend en einde middag perfecte plek want naast een aantal katten hebben ze ook een huis olifant mét baby. En die laatste twee mogen regelmatig lekker badderen in de rivier. Hoe gaaf is dat om te zien?!

Alle olifanten, behalve de wilde olifanten in het om de hoek gelegen NP, worden hier ingezet om toeristen te vervoeren maar deze dame heeft in totaal 4 jaar zwangerschapsverlof. Mini Dombo maakte er natuurlijk continu een potje van. De mahout werkt elke dag een half uurtje met haar sinds ze 2 maanden is maar vooralsnog lijkt ze nog lekker haar eigen gang te gaan. Behalve als moeders 'roept', dan weet ze niet hoe snel ze weer vlakbij is. Ik maak natuurlijk direct vrienden met de verzorgers, maar de manager houdt me scherp in de gaten dus af en toe word ik terug gefloten. Natuurlijk precies toen ik kleine Dombo achter haar flaporen kriebelde en en poging deed om haar op commando te laten liggen. Niet dat dat lukte trouwens, ze vond het een stuk interessanter om te proberen of ze m'n been met haar slurf kon optillen of m'n sarong los kon trekken. Zó schattig (en al verrassend sterk, blijf toch een olifant).

's Avonds gezellig gegeten met 3 maffe studenten uit Groningen ('waarom kom je niet bij ons zitten, we hebben al van alles besteld') en de volgende ochtend vroeg op voor een walking safari.

5 uur op, 6 uur de eerste herten in een prachtige ochtend mist en om 7 uur compleet paranoia vanwege de vele bloedzuigers. Ik weet niet hoe ze het doen, want was qua kleding goed voorbereid, maar ze zaten zelfs bij m'n middel, via broek omhoog gekropen. GATVER! Om 8 uur een close encounter met een neushoorn (goede afleiding voor de bloedzuigers) en even na negenen aan t ontbijt ( na grondige bodycheck). Er zijn ochtenden in m'n leven die saaier verlopen.

's Middags laat ik me overhalen voor een tocht op een olifant. Wel gelachen maar zoals ik al beetje verwachtte érg toeristisch en dus weinig wild gezien. Nu moet ik daarbij wel vermelden dat je met 4 man op zo'n olifant zit en ik had het geluk dat ik met 2 Chinezen en een Nepalees met kindje van 2 jr zat. Dat kindje was super grappig maar hield geen seconde haar mond en ook de Chinese achterburen waren best luidruchtig. Dus eigenlijk was het nog een wonder dat we twee herten tegenkwamen.. Van de tijgers in t park enkel sporen en ook de neushoorns laten zich wijselijk niet zien. Wel grappig was dat het meisje natuurlijk halverwege moest plassen (ik eigenlijk ook maar dat durfde ik niet te zeggen) dus mahout van de olifant af geklommen, kind naar beneden getakeld en toen wilde de olifant natuurlijk alvast verder. Godzijdank luisterde hij/zij weer nadat de bamboe op links verorbert was want je wil toch niet zonder mahout op pad.. Kind weer naar boven toe was wel mooi, via slurf en knielende olifant. Dat wij er bijna vanaf kukelden was bijzaak.

En verder? Verder deed ik daar vooral weinig tot niets. Heb in een dag een boek uitgelezen en dat was lang geleden. Heerlijk languit op een lounge bank met uitzicht op de rivier waar af en toe wat buffels voorbij kwamen. Ook lag er een slang 2 meter lager te luieren, moet toegeven dat ik daar wel wat ongerust over was, ze kunnen me 10 x vertellen dat hij niet gevaarlijk is, ik moet er gewoon niets van hebben. Maar goed, al bewoog hij regelmatig, de plek beviel hem blijkbaar goed want hij bleef daar braaf liggen.

Nu straks de bus in terug naar Kathmandu en voorbereiden op de trekking. Hier zei net iemand; "Helambu? Wow, beautiful, but very, very steep". Dat eerste deel van de zin klonk goed, tweede deel wat minder. Ik ga in Kathmandu in ieder geval op zoek naar een slaapzak, paar stokken en een bandage voor m'n knie. Je kunt maar beter voorbereid zijn..

Wordt vervolgd!