Puntje meegepikt: Chili
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
30 Juli 2001 | Chili, Pedro Montt
juli/aug 2001
Hola!
Acht augustus jongstleden waren we een jaar weg, tijd dus voor een korte balans (hè gèt) en wat antwoorden op veelgestelde vragen. Ondanks dat het jaar veel langer leek te duren dan normaal het geval zou zijn, gaat het ons eigenlijk allemaal nog veel te snel. We hebben nog helemaal geen zin om terug te komen en vermaken ons nog uitstekend, maar dat blijkt als het goed is wel uit de nieuwsbrieven. De paspoorten raken wel steeds voller en (helaas) de geldput steeds leger, maar toch hopen we het nog even te kunnen uitzingen.
Natuurlijk missen we af en toe wel het een en ander, met name familie, vrienden en onze katten. Wat eten en drinken betreft hebben we best wel eens trek in een andijviestamppot van moeder Els of een biefstukje van moeder Elly. Ook een flesje Tokay Pinot Gris met de Grovertjes, ganzenlever vergezeld van een glas Sauternes met de Zijdebeentjes of een zonnig Schlemmerbrunchje met Mo zouden we niet versmaden. Met de rest (we gaan natuurlijk niet iedereen bij naam noemen) zouden we wel weer eens een potje willen slap ouwehoeren in de kroeg, maar het gaat ons dus echt te ver om daar eerder voor terug te keren.
Michel mist vooral Studio Sport (nog nooit Leonardo of Emerton zien voetballen), zijn muziek, (Hema)rookworst en bijvoorbeeld een broodje paling van de Haringkoning, ook zou hij wel weer eens een aflevering van 'Laat de Leeuw' of ‘Barend en van Dorp’ willen zien. Ik mis vooral zoute drop, kaas en kaassoufflés en Royal 10.5 (mijn haar bevat onderhand meer uitgroei dan kleur).
Jullie vragen vaak hoe het tussen ons gaat, nu we 24 uur op elkaar’s lip zitten i.p.v. elkaar maar 3 avonden per week te zien. Wel dat gaat uitstekend anders hadden we dit ook geen jaar volgehouden. Eigenlijk gaat het zelfs beter dan thuis maar het is dan ook leuker om samen te reizen dan in die dagelijkse sleur te zitten. Natuurlijk is er ook af en toe wel sprake van een zekere 'reisverzadiging' bij weer een mooie berg, tempel, kerk of ruïne, maar dan schudden we elkaar gewoon even wakker: “Zeg besef je wel dat anders de wekker om 5.15 uur gaat, er waarschijnlijk 1 van de 2 pas rond 10-en thuiskomt en de ander als een zombie voor de t.v. of achter de computer zit tot het bedtijd is”. WE BESEFFEN HET!!!
Een jaar onderweg is ook niet bevorderlijk voor de kleding, vlekken die er niet meer uitgaan maar vooral slijtage door het overmatige gebruik. Vooral Michel's enige dikkere en dus warme broek heeft het begeven. We zijn er al vier keer mee naar een kleermaker geweest maar hij is echt op. Al op zo'n tien plaatsen dicht gestikt maar elke keer valt er weer ergens anders een gat in. We horen jullie al zeggen, 'koop dan een nieuwe', maar dat is hier dus echt onmogelijk. De gemiddelde broek van hier komt bij hem net over zijn knieën of het model is dusdanig dat je gelijk voor hippie versleten zou worden. Het vervelendste is dat het nu net in de Andes moet gebeuren waar het regelmatig echt koud is (zelfs kouder dan in Holland, ook dat is irritant).
We denken wel dat de moderne wereldreis aanzienlijk anders is dan die van vroeger, dit vanwege het fenomeen 'internet'. Al zal ook dit level straks alweer enorm achterhaald en ouderwets (traag) zijn. Op een enkel verlaten of achtergebleven oord na, is het zo redelijk makkelijk om op de hoogte te blijven van de 'toestand thuis en in de wereld' dat we soms zelfs het idee hebben dat we bepaalde dingen sneller weten dan jullie. Ook is het ontzettend leuk om van persoonlijk nieuws en roddels op de hoogte te blijven. We hebben de afgelopen tijd ook ervaren dat de lol van het reizen zeer betrekkelijk is wanneer thuis v.w.b. de gezondheid niet alles optimaal is. Gelukkig lijkt het vooralsnog allemaal mee te vallen en kunnen we nog een tijdje doorgaan met reizen. Voor degenen die ons reisprogramma niet onder hun kussen bewaren, we bevinden ons momenteel in Bolivia (het begin belooft overigens heel veel!). We hopen eind augustus Brazilië aan te doen en dan in september richting Afrika te vliegen voor een maand of drie om ons vervolgens begin januari weer bij jullie te vervoegen.
Oh ja, dat zouden we bijna vergeten we zijn ook nog even in Chili geweest. We hebben dan ook alleen het meest noordelijke puntje van dit duizenden kilometers lange land gezien. Eigenlijk hadden we ook Patagonië op het schema staan maar we zijn er al een tijdje achter dat het daar momenteel echt te koud is, dus dat komt nog wel een keertje. De reden om zo te reizen en niet rechtstreeks naar Bolivia was dat de Boliviaanse cocaboeren bij de grens tussen Peru en Bolivia op zijn zachtst gezegd voor nogal wat onrust hebben gezorgd met hun blokkades. Bovendien hadden we enthousiaste verhalen gehoord over een Nat. Park in het uiterste noorden van Chili en over San Pedro de Atacama dus de keus was niet moeilijk, een kleine omweg via Chili dus!
Bij de grensovergang Peru -Chili geen boze stenengooiende cocaboeren maar wel de meest uitgebreide tassencontrole ooit m.n. van Peruviaanse zijde. De tampons werden nog net niet uitgeplozen maar dat was dan ook wel het enige. Flesjes werden opengedraaid, ondergoed uitgestald over de tafel, het maakt ze niets uit. We krijgen uiteindelijk gelukkig toch de gewenste stempels in ons paspoort.
Eenmaal in Arica, de eerste stad, verbazen we ons over het grote verschil met Peru. Ten eerste zien we voor het eerst sinds tijden een McDonalds (niet dat we er gebruik van maken maar dat ter zijde), ten tweede heerst er een veel modernere levensstandaard en ten derde de hippiecultuur (iedere mannelijke Chileen wil een lookalike zijn van Marcello Rios, je weet wel de nationale tennisheld). Verder spreekt men onverstaanbaar en turbosnel Spaans, waren de prijzen even slikken, kunnen we voor het eerst sinds Nieuw-Zeeland weer een tapbiertje drinken en gewoon geld opnemen bij de super (maakt zelfs niet uit hoeveel).
Vanuit Arica bezoeken we het Lauca NP en zoals in de meeste nationale parken vermaken we ons ook hier weer uitstekend. Dit keer o.a. met vicuna's (soort lama), viscachas (konijn met eekhoornstaart), muizen die met hun grote oren echt op Mickey lijken, blauwe lucht, witte vulkanen, leuke dorpjes en prachtige meren.
Nachtbusje verder (met bingo als tijdverdrijf), belanden we in San Pedro de Atacama, een zeer stoffig, maar leuk oasedorpje midden in de droogste woestijn ter wereld (zegt men) en waar het 's avonds zo koud is dat men kampvuren stookt om de toeristen die toch buiten willen zitten warm te houden. In de buurt ligt het (wederom volgens zeggen) hoogste geiserveld ter wereld wat wij natuurlijk, terecht, niet links kunnen laten liggen. We genieten hier nog even van de goedkope maar lekkere lokale wijn in ons veel te dure hotelhok voordat we een driedaagse trip richting Bolivia boeken.
Wordt vervolgd, maar we kunnen wel verklappen dat die trip een absoluut hoogtepunt was! En het was er koud, tot min 25 graden Celsius.
Voor nu, TOEDELOE!, zij die reizen groeten u
Miguel y Ybette
Hola!
Acht augustus jongstleden waren we een jaar weg, tijd dus voor een korte balans (hè gèt) en wat antwoorden op veelgestelde vragen. Ondanks dat het jaar veel langer leek te duren dan normaal het geval zou zijn, gaat het ons eigenlijk allemaal nog veel te snel. We hebben nog helemaal geen zin om terug te komen en vermaken ons nog uitstekend, maar dat blijkt als het goed is wel uit de nieuwsbrieven. De paspoorten raken wel steeds voller en (helaas) de geldput steeds leger, maar toch hopen we het nog even te kunnen uitzingen.
Natuurlijk missen we af en toe wel het een en ander, met name familie, vrienden en onze katten. Wat eten en drinken betreft hebben we best wel eens trek in een andijviestamppot van moeder Els of een biefstukje van moeder Elly. Ook een flesje Tokay Pinot Gris met de Grovertjes, ganzenlever vergezeld van een glas Sauternes met de Zijdebeentjes of een zonnig Schlemmerbrunchje met Mo zouden we niet versmaden. Met de rest (we gaan natuurlijk niet iedereen bij naam noemen) zouden we wel weer eens een potje willen slap ouwehoeren in de kroeg, maar het gaat ons dus echt te ver om daar eerder voor terug te keren.
Michel mist vooral Studio Sport (nog nooit Leonardo of Emerton zien voetballen), zijn muziek, (Hema)rookworst en bijvoorbeeld een broodje paling van de Haringkoning, ook zou hij wel weer eens een aflevering van 'Laat de Leeuw' of ‘Barend en van Dorp’ willen zien. Ik mis vooral zoute drop, kaas en kaassoufflés en Royal 10.5 (mijn haar bevat onderhand meer uitgroei dan kleur).
Jullie vragen vaak hoe het tussen ons gaat, nu we 24 uur op elkaar’s lip zitten i.p.v. elkaar maar 3 avonden per week te zien. Wel dat gaat uitstekend anders hadden we dit ook geen jaar volgehouden. Eigenlijk gaat het zelfs beter dan thuis maar het is dan ook leuker om samen te reizen dan in die dagelijkse sleur te zitten. Natuurlijk is er ook af en toe wel sprake van een zekere 'reisverzadiging' bij weer een mooie berg, tempel, kerk of ruïne, maar dan schudden we elkaar gewoon even wakker: “Zeg besef je wel dat anders de wekker om 5.15 uur gaat, er waarschijnlijk 1 van de 2 pas rond 10-en thuiskomt en de ander als een zombie voor de t.v. of achter de computer zit tot het bedtijd is”. WE BESEFFEN HET!!!
Een jaar onderweg is ook niet bevorderlijk voor de kleding, vlekken die er niet meer uitgaan maar vooral slijtage door het overmatige gebruik. Vooral Michel's enige dikkere en dus warme broek heeft het begeven. We zijn er al vier keer mee naar een kleermaker geweest maar hij is echt op. Al op zo'n tien plaatsen dicht gestikt maar elke keer valt er weer ergens anders een gat in. We horen jullie al zeggen, 'koop dan een nieuwe', maar dat is hier dus echt onmogelijk. De gemiddelde broek van hier komt bij hem net over zijn knieën of het model is dusdanig dat je gelijk voor hippie versleten zou worden. Het vervelendste is dat het nu net in de Andes moet gebeuren waar het regelmatig echt koud is (zelfs kouder dan in Holland, ook dat is irritant).
We denken wel dat de moderne wereldreis aanzienlijk anders is dan die van vroeger, dit vanwege het fenomeen 'internet'. Al zal ook dit level straks alweer enorm achterhaald en ouderwets (traag) zijn. Op een enkel verlaten of achtergebleven oord na, is het zo redelijk makkelijk om op de hoogte te blijven van de 'toestand thuis en in de wereld' dat we soms zelfs het idee hebben dat we bepaalde dingen sneller weten dan jullie. Ook is het ontzettend leuk om van persoonlijk nieuws en roddels op de hoogte te blijven. We hebben de afgelopen tijd ook ervaren dat de lol van het reizen zeer betrekkelijk is wanneer thuis v.w.b. de gezondheid niet alles optimaal is. Gelukkig lijkt het vooralsnog allemaal mee te vallen en kunnen we nog een tijdje doorgaan met reizen. Voor degenen die ons reisprogramma niet onder hun kussen bewaren, we bevinden ons momenteel in Bolivia (het begin belooft overigens heel veel!). We hopen eind augustus Brazilië aan te doen en dan in september richting Afrika te vliegen voor een maand of drie om ons vervolgens begin januari weer bij jullie te vervoegen.
Oh ja, dat zouden we bijna vergeten we zijn ook nog even in Chili geweest. We hebben dan ook alleen het meest noordelijke puntje van dit duizenden kilometers lange land gezien. Eigenlijk hadden we ook Patagonië op het schema staan maar we zijn er al een tijdje achter dat het daar momenteel echt te koud is, dus dat komt nog wel een keertje. De reden om zo te reizen en niet rechtstreeks naar Bolivia was dat de Boliviaanse cocaboeren bij de grens tussen Peru en Bolivia op zijn zachtst gezegd voor nogal wat onrust hebben gezorgd met hun blokkades. Bovendien hadden we enthousiaste verhalen gehoord over een Nat. Park in het uiterste noorden van Chili en over San Pedro de Atacama dus de keus was niet moeilijk, een kleine omweg via Chili dus!
Bij de grensovergang Peru -Chili geen boze stenengooiende cocaboeren maar wel de meest uitgebreide tassencontrole ooit m.n. van Peruviaanse zijde. De tampons werden nog net niet uitgeplozen maar dat was dan ook wel het enige. Flesjes werden opengedraaid, ondergoed uitgestald over de tafel, het maakt ze niets uit. We krijgen uiteindelijk gelukkig toch de gewenste stempels in ons paspoort.
Eenmaal in Arica, de eerste stad, verbazen we ons over het grote verschil met Peru. Ten eerste zien we voor het eerst sinds tijden een McDonalds (niet dat we er gebruik van maken maar dat ter zijde), ten tweede heerst er een veel modernere levensstandaard en ten derde de hippiecultuur (iedere mannelijke Chileen wil een lookalike zijn van Marcello Rios, je weet wel de nationale tennisheld). Verder spreekt men onverstaanbaar en turbosnel Spaans, waren de prijzen even slikken, kunnen we voor het eerst sinds Nieuw-Zeeland weer een tapbiertje drinken en gewoon geld opnemen bij de super (maakt zelfs niet uit hoeveel).
Vanuit Arica bezoeken we het Lauca NP en zoals in de meeste nationale parken vermaken we ons ook hier weer uitstekend. Dit keer o.a. met vicuna's (soort lama), viscachas (konijn met eekhoornstaart), muizen die met hun grote oren echt op Mickey lijken, blauwe lucht, witte vulkanen, leuke dorpjes en prachtige meren.
Nachtbusje verder (met bingo als tijdverdrijf), belanden we in San Pedro de Atacama, een zeer stoffig, maar leuk oasedorpje midden in de droogste woestijn ter wereld (zegt men) en waar het 's avonds zo koud is dat men kampvuren stookt om de toeristen die toch buiten willen zitten warm te houden. In de buurt ligt het (wederom volgens zeggen) hoogste geiserveld ter wereld wat wij natuurlijk, terecht, niet links kunnen laten liggen. We genieten hier nog even van de goedkope maar lekkere lokale wijn in ons veel te dure hotelhok voordat we een driedaagse trip richting Bolivia boeken.
Wordt vervolgd, maar we kunnen wel verklappen dat die trip een absoluut hoogtepunt was! En het was er koud, tot min 25 graden Celsius.
Voor nu, TOEDELOE!, zij die reizen groeten u
Miguel y Ybette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
