chauffeurs met 'lef' (en zonder verstand?)

Tja... het uitstapje naar Libanon.

Begon zeer voorspoedig; ontbijtje, taxi naar busstation, en 15 minuten later reeds in bus onderweg naar de grens. Helaas aldaar een behoorlijk corrupte meneer in uniform die ik maar niet kon overtuigen van het feit dat we echt niet hoeven te betalen voor een Libanees visum. Het staat zelfs met koeieletters op een bord boven z'n hoofd geschreven maar dat maakte hem echt niets uit... Tenzij we een vliegticket uit Beiroet kunnen aantonen moeten we toch echt betalen.. Spontaan slaat bij de grens m'n telefoon compleet op hol en komen er 15 smsjes achter elkaar binnen (in de herhaling en de herhaling, en de herhaling... prettig die providers hier) Wilde nog gaan uitleggen dat ik 'dus' erg belangrijk was maar had toen de moed al opgegeven. Ik kan daar zoooo slecht tegen maar goed, betalen maar. Bus stopt halverwege en we stappen over naar een minibus omdat we graag eerst de opgravingen van Baalbek willen bekijken, slechts afwijking van zo'n 45 km dus leek redelijk. Was ook wel redelijk, bovendien was Baalbek inderdaad zeker de moeite waard maar de vervolgtocht naar Beiroet, dwars door het Libanongebergte, was categorie 'pittig'. Ze rijden hier als gekken en zonder enige belijning op de weg is het met recht wie het meeste lef heeft wint. En de chauffeur van 'onze' minibus had 'lef'... Jeesz! Piepende remmen, continu getoeter en 3 hartverzakkingen verder (zelfs de muziek van wijlen mevrouw Sosa krijgt me niet rustig) arriveren we in Beiroet, aldaar nog een graadje erger. Geen idee waar we moeten zijn, ik roep de naam van een busstation door het busje, iedereen kijkt behulpzaam en probeert dit ook echt maar niemand snapt me...

Uiteindelijk een overstap naar andere minibus, nr 4 zou de juiste moeten zijn. Dus niet... want ook die chauffeur kijkt halverwege de rit nogal vragend. Zal wel aan m'n uitspraak liggen... Alhoewel Avenue Charles Helou toch niet heel Arabisch is en m'n Frans is niet top maar dit wil nog wel lukken. Einde van het verhaal is dat we uitstappen, vlakbij zou het hotel moeten zijn maar dat was toch maar niet het geval! Iedereen wijst de weg, "just 10 minutes walk", helaas zegt de volgende dat ook dus uiteindelijk lopen we nogal een eindje.. Mark kijkt wat bedenkelijk en vraagt zich stiekum af waarom hij ook al weer zo spontaan ja had gezegd op de vraag of hij mee ging... En terecht! 35 gr en door Beiroet sjouwen met een rugzak is geen feest, zeker niet omdat de stad nogal wat vals plat kent! 'Gelukkig' is het hotel vol, de volgende ook en de volgende ook.. Maar na een goed gesprek worden bij het eerste hotel 2 mensen van een double room naar balkon verplaatst (ze wilden eigenlijk een dorm dus ja, nu zelfs buitenlucht, wat een luxe??) zodat wij de double room krijgen. Het is een verschrikkelijk basic hok met een pijpleiding half boven het toilet wat de douche moet voorstellen (en dat voor de schappelijke prijs van 50.000 LL en daar moest ik nog voor onderhandelen..) maar ach, een nachtje is wel te overleven. Wel ook hier weer verschrikkelijk aardige mensen, er wordt meteen thee gezet en van alles uitgelegd over de stad. Bovendien, als je over de krotten in de straat en de tegenoverliggende ijzerhandelaar heen kijkt, je hoofd flink naar links buigt, dan heb je zeezicht! Valt mee dat ze dat niet in de Lonely Planet vermelden ;-)

Ik ga snel de 'badkamer' in en Beiroet ontdekken (zonder rugzak vast en zeker leuker), we zitten vlakbij het hippe uitgaansgedeelte, althans, dat zouden de wijken Gemmayzeh en Achrafiye moeten zijn, dus wie weet wordt het wel na 12-en??