Winter wonder Lapland

"The sun is waiting for you, on the other side of the clouds."
A warm welcome to Finnish Lapland!

Nou ja, warm? Wat is de definitie van warm? Februari blijkt statistisch gezien de koudste maand te zijn, maar gelukkig was het meteorologisch systeem een beetje van slag en kwamen we niet aan de temperaturen van de week ervoor (-30 gr), hetgeen we helemaal niet erg vonden. De Finnen klaagden steen en been dat het veel te warm was, maar ik liep alsnog de hele week rond als een Michelin mannetje; heel veel laagjes over elkaar :-)

Om nog even bij t weer te blijven, we hebben regelmatig met ons hoofd in de wolken gelopen, hetgeen bijzonder (prettig) was, echter, al die laaghangende bewolking zorgde er wel voor dat we in de avonden geheel tevergeefs naar boven staarden, zoekend naar het beroemde noorderlicht. Camera met statief in de aanslag en sjalen, buffs en mutsen over elkaar heen gewikkeld. Mooie ervaring, veel gelachen, maar... geen groene flarden.

Bijzonder was de avond dat we met Eeva (met dubbel E) op pad gingen, zij is amateur astrologe en heeft 3 uur aan één stuk door vol passie verteld over het noorderlicht, niet alleen de verklaring omtrent het verschijnsel maar ook allerlei sagen en mythen over voorouders and Fire Foxes kwamen aan bod. In de iglo werd zelfs 3G verbinding gemaakt om zo allerhande staatjes en grafieken te laten zien. Daar hadden we dan ook alle tijd voor want samenvattend;
Super veel magnetische activiteit (extreem ver uitslaande rode grafieken) maar, door de bewolking zagen we er niks van... Next time!

Overdag daarentegen elke dag nieuwe ervaringen, de één nog gaver dan de ander!!
Waanzinnig mooie wandelingen (ervaring leerde al snel dat sneeuw schoenen echt wel nuttig zijn) door een volledig witte wereld. Om bovenop een berg te staan temidden van 30-40 rendieren met hun deels bevroren vachten (en wij met bevroren sjaals) is iets wat ik niet snel zal vergeten.

Onze blokhut lag direct bij een national park, zo'n 35 km vanaf het dichtstbijzijnde dorpje, kon niet beter. Extra fijn: 2 x pw werd de rooksauna opgestookt en daar maakte ik natuurlijk dankbaar gebruik van. Voornamelijk Finnen die (denk ik) de dag doornamen, ik verstond er uiteraard niets van en volgde maar gewoon hun ritme: Sauna, onderdompelen in het ijswater/wak, sneeuw scrub en dan weer snel de sauna in. Vooraf een pannenkoek bakken boven het open vuur in de kota en achteraf warme chocolademelk bij de open haard in ons huisje. Uitermate fijn einde van de dag om de volgende dag weer vroeg op te staan en actief aan de slag te gaan.

Ons cross country skiën was wel een you tube filmpje waard ben ik bang. Wat een onmogelijk lange latten, en zo smal ook... Ik dacht, 'dat doe ik wel even', maar bij de eerste de beste 'afdaling' duikelde ik uiterst elegant vol naar voren en porde de ski stok tussen m'n ribben, hetgeen tot 3 weken erna pijnlijke momenten opleverde als ik weer eens in de lach schoot. En wat doe je als je bijna bovenop de heuvel staat en je glijdt per ongeluk in z'n achteruit naar beneden? Dat hadden ze niet uitgelegd.. Eindresultaat was een volledig in de knoop geraakte Yvette, van t padje af languit in de diepe sneeuw. Gelukkig wel precies tussen de bomen in, dat was wel weer fijn. Olaf deed overigens vrolijk mee, met zijn 2 meter blokkeerde hij tijdens val overdwars het pad, net op het moment dat er een 4 jarige peuter soepeltjes de bocht om kwam. Hij keek net zo verbaasd naar de lange Nederlandse dweil op t pad als een gefrustreerde Olaf naar deze toekomstige kampioen. Zijn vader keek iets bezorgder en vroeg heel attent of het wel goed ging... Uiteraard, geen enkel probleem! En het is waar, oefening baart kunst, want de terugweg, na een grote kop Borsjtsj, ging iets soepeler. Denk echt dat het super leuk is als je het goed onder de knie hebt.. Al hadden we nu misschien veel meer lol.

Vlak bij het dorpje Saarinselka was ook een heuvel waardoor je bij het hoogste punt van de skiliften komt. De lol is om dan vervolgens knoerthard in een plastic bakje naar beneden te roetsjen, de bomen langszij hadden stootkussens dus dat leek ons wel wat. Echter, toen we eenmaal boven waren bleek dat je de sleetjes al vanuit het dorpje moest meenemen, dus onze logica van verhuur bovenop de berg was niet de Finse logica. Beetje jammer, al waren de snow kiters bovenop zo verschrikkelijk cool om naar te kijken dat we de sleetjes spontaan vergaten. Wat een helden!

Al vond ik persoonlijk Olaf de grootste held van de week, want hij durfde het aan om bij mij achterop te stappen op de sneeuw motor, iets wat ikzelf geloof ik niet zo snel zou hebben gedaan :-)

Maar, het ging verbazingwekkend goed (en ja, dat is mijn mening) en bovenal, wat super gaaf is dat! We hebben drie dagen op die dingen gereden, met tussendoor stops voor een rendier tochtje, ijsvissen, lasso werpen (waarbij ik natuurlijk weer werd gevangen door de Sami meneer) en vooral ook warme berry juice.

De waarheid gebiedt overigens te melden dat Olaf een heel stuk behendiger was met sneeuwmotor, het liefst had hij een slipcursus gedaan denk ik. Of wellicht meegedaan aan de kampioenschappen in de zomer, wanneer ze met motor en al met 80 km pu over de meren gaan. En voor de duidelijkheid, er is dan geen ijs, dus verlies van snelheid betekent ook verlies van motor en natte kleren.

De laatste dag zijn we, eindelijk, met de husky's op pad gegaan. Ik stond 's morgens zelf al als een puppy te springen, was zo m'n bed uit, ondanks alle spierpijn.

De husky's sprongen ook, die wilden alleen maar rennen en niets anders, tijdens het wachten gaan ze als een dolle tekeer, een enorm kabaal. Maar zodra je de voet van de rem haalt zijn ze stil en hoor je alleen maar de geluid van de slee over de sneeuw (en na twee uur hijgende honden, die desalniettemin zelfs dan alleen maar verder willen). Oja, tussendoor gehijg van degene die stuurt en bij stept wanneer heuvel op...

De husky kennel had 120 honden (incl racehonden) en de mensen die er werkten wisten echt alles over die beesten. Namen, familiebanden, eigenaardigheden en grappige weetjes. De 6 honden die wij ' ter beschikking' hadden had ik allemaal wel mee willen nemen. Benz, de vechter die alleen maar een vrouwtje naast zich duldde, Sandy, de leider ( uiteraard een dame) en Kotchi met z'n herstelde oog nadat dat eruit lag na een gevecht.

Ook Artic, de kampioen racen, was erbij. Met gemak €30.000 waard.
Helaas dreigde men bij vertrek met body check, dus puppy's meenemen was geen optie.

En zo kwam er een einde aan een super leuke week. Omgevlogen..

Op de terugweg vliegen we trouwens daadwerkelijk om, via Noorwegen, en bij entree in vliegtuig meteen een goed gesprek met Nederlandse buurman, die dus een tussenstop had vanuit NL.
Buurman: "Hoe was Zweden?"
"Geen idee, u bent nu in Finland". "Oh.." "U gaat naar Noorwegen?" " nee, naar Evenes". Euhm, dat is toch Noorwegen? " Oja, dat is zo."
Na deze verhelderende conversatie (althans, voor hem) heb ik maar snel een boek gepakt..