Peru (meer dan MP)

Quechua!!
(Indianentaal, dat Spaans wordt ook vervelend)

Waarschuwing!!! Hoewel jullie natuurlijk met smart zitten te wachten op ons wereldnieuws en de meesten van jullie hem in een ruk uitlezen (?), is hij dit keer nog langer dan anders. Voor de enkeling die daar moeite mee heeft, print hem uit en lees elke avond een stukje voor het slapen gaan..

Volgens ons bestaan er geen landen die een bezoek niet rechtvaardigen, toch hebben we zo onze meer en minder favoriete bestemmingen. Tot die laatste behoorde Peru, vraag niet waarom, waarschijnlijk omdat we ons tegenwoordig pas `inlezen´ op de plaats van bestemming in plaats van weken van tevoren zoals bij een normale drie wekelijkse vakantie en we er dus eigenlijk geen moer van afwisten.

Maar goed Peru lag op de route en Machu Picchu (MP) is toch een van de topattracties van Zuid Amerika, verder dachten we dat er weinig te beleven viel.
Dit idee werd nog eens bevestigd toen we wakker werden in de nachtbus vanuit het prachtig groene Ecuador naar Peru. Een grauw kaal landschap strekte zich voor ons uit, onderbroken door nog grauwere steden en gehuld in een al even grauwe nevel.

Gelukkig zouden onze voorgevoelens worden gelogenstraft want ook Peru was een bezoek meer dan waard.
Peru kun je grofweg indelen in drie stroken van noord naar zuid en op de kaart van links naar rechts: ten eerste de kuststrook (waar wij aankwamen). Dit is merendeels een woestijngebied, vol gegooid met afval en waar zo´n 8 maanden per jaar een zeemist heerst (in Katwijk noemt men dat: zeedamp). Dus mochten jullie ooit op vakantie gaan naar Peru, plan dan geen weekje strand in.

Nee sterker nog, neem thermisch ondergoed, warme kleding, wanten en een muts mee want de voornaamste bezienswaardigheden liggen in de 2e strook; de Andes. Gemiddeld op zo´n drieduizend meter hoogte dus daar is het heel het jaar door vrij fris. De 3e strook behoort tot het Amazone gebied, die wij nu nog niet bezocht hebben omdat we dit later in Bolivia of Brazilië hopen te doen.

We zaten dus weer eens in een nachtbusje, nauwelijks wakker pakken we een volgende bus richting Trujillo. Het landschap is al beschreven, de huizen die er staan zijn vol gekalkt met leuzen. Die slaan op de onlangs gehouden verkiezingen en die waarschijnlijk pas verfrist worden bij de volgende verkiezingen. Bovendien zijn de meeste half af gebouwd en steekt het betondraad er aan de bovenkant nog uit. Alsof iedereen van plan is om er ooit nog een etage bovenop te bouwen.

Nog een bus verder maken we naast de snoepjesverkopers (koop of jat een zak snoep uit de winkel en verkoop ze per stuk en je loopt lekker binnen) kennis met de buspredikanten. Om de beurt staat er iemand op om zijn verhaal kwijt te raken. De eerste is een gehandicapte dus die krijgt wat, de 2e is een soort juwelengoochelaar, dus wij doen alsof we slapen en de 3e staat al vals zingend op een trommel te rammen dus die kan echt het dak op.

Na ongeveer 18 uur bussen komen we aan in Trujillo, een flinke stad in het noorden van Peru. Volgens de reisgidsen een leuke stad volgens ons een saai hol. Alleen het centrale plein, hier steevast Plaza de Armas genoemd, is mooi maar dat is in bijna elke stad zo. Na een dag houden we het hier voor gezien en gaan terug naar de Andes m.n. Huaráz.

Deze stad ligt in een ongelofelijk mooie omgeving, echt alleen maar witte pieken tegen een strakblauwe lucht. HET hike- en bergklim gebied van Peru (afgezien van MP e.o.) en we lopen hier dan ook wat af. We gaan o.a. naar het fel blauwe Llanganuco meer en beklimmen het laatste stukje van de Pastoruri met op de hellingen de zgn. Puya Raimondi. Een plant die wanneer ie bloeit tot tien meter hoogte reikt. Hier vestigen we ons persoonlijk hoogte record; 5200 meter en een beetje. Al gaat dit niet vanzelf want inmiddels is wel duidelijk dat ik in de buurt van de 4500 m een beetje begin te haperen.

Mentale coaching van partnerlief, eigen doorzettingsvermogen en citroenzuurtjes doen me toch op de gletsjer belanden, zei het enigszins duizelig en misselijk.
Enige minpuntje aan ons verblijf in Huaraz is dat twee uur na aankomst de stroom uitvalt en deze ook de komende vier dagen buiten werking blijft. Hetgeen inhoudt dat onze televisie (speciaal op gelet tijdens het zoeken van de kamer omdat Wimbledon bezig is) dus nutteloos aan de muur hangt, de elektrische douche ook niet werkt (en het is koud in de Andes) en we het, heel romantisch, met een kaarslichtje moeten doen. Hoezo romantisch? Ooit wel eens je partner in thermisch ondergoed gezien? Door Michel steevast de `geen-zin-in-seks outfit´ genoemd, maar dat ter zijde.

Het is inmiddels ook de hoogste tijd om de lokale specialiteit, de gebakken cavia, te testen. Die wordt hier Cuy genoemd omdat ie een cuycuycuy-geluidje maakt als ie op het vuur ligt. Michel bedenkt ter plekke de oplossing voor BSE, gekke koeienziekte, varkenspest en kippentyfus; we gaan met z'n allen lekker cavia wokken. Goed, het blijft even wennen aan dat koppie en die klauwtjes (niet in stukjes dus) op je bord en je hebt er één per persoon nodig want er zit een beetje weinig vlees aan, maar het smaakt prima.Wat trouwens te denken in het kader van die BSE enzo van krokodil, slang, kangoeroe, struisvogel, kameel etc. Spreid het risico, is het devies en smaken doet het allemaal, al wachten we nog maar even met honden en katten! Maar eh, ter zake, we dwalen weer eens af….
We gaan van Huaráz naar Ica via Lima, de hoofdstad.

Door heel veel negatieve verhalen en weinig enthousiaste reisboeken slaan we Lima over, we zijn er slechts een uurtje op de busterminal en dan wordt al iemand beroofd. Maar de Amerikaanse toeriste met kind heeft het door en begint te roepen waarop de dief, door een voorbijganger, welgemikt tegen de grond geslagen wordt. We zijn blij dat we naar Ica gaan, een volgens de reisgids saai hol, volgens ons een leuke stad met aardige mensen en weinig toeristen.

We hebben hier afgesproken met de Vlaamse Big Trippers 2000, Dimitri en Tanja, die we eerder in Hanoi (Vietnam) ontmoet hebben onder het genot van één van de weinige flessen wijn in Azië.
Vervolgens hebben we constant min of meer achter elkaar aan gereisd waarbij een evt. afspraak continu misliep. Zij zijn inmiddels aan het einde van hun reis dus wordt het nu of in de lage landen. Dit keer lukt het wel en houden we een kleine reünie onder het genot van, juist ja.. een fles wijn. Met hen bezoeken we ook Huacachina, een woestijnoase met enorme hoge zandduinen (waar je lekker vanaf kunt boarden) en palmbomen. Ica is trouwens ook het hart van het Piscogebied.

Pisco is de nationale sterke drank die tezamen met geklopt eiwit, suiker, citroen en kaneel een heerlijke Pisco Sour vormt, waarvan we hier regelmatig mogen genieten. Over drank gesproken (we hebben tenslotte slijterbloed in ons midden), de nationale frisdrank heet Inca cola en is vreemd genoeg gifgeel van kleur en zo smaakt het ook (ong. zoals champagnepils in NL). Dan hebben we nog de nationale warme drank, mate de coca, dat is thee van dezelfde plant als waar cocaïne van gemaakt wordt maar met iets andere werking, aanbevolen op grote hoogte maar ook lekker op zeeniveau. Bier is hier goed maar duur, vandaar dat de flessen steevast worden afgestoft voor gebruik.

De Belgen zijn naar huis, wij mogen nog even, volgende stop: Nazca met het beroemde (?) fenomeen, de Nazca -lijnen. Kilometers lange, symmetrische lijnen en figuren in de woestijn, ontstaan door het omdraaien van stenen. Alleen zichtbaar vanuit de lucht dus wij in een zes persoonsvliegtuigje erboven zwabberen, de Engelse jongen voorin kotst ondertussen zijn zakje vol. De figuren zijn meer dan tweeduizend jaar oud maar toch redelijk goed zichtbaar. Een besodemieterd gevoel maakt zich van ons meester, mede omdat zich onder de figuren naast o.a. een hagedis, walvis, kolibrie en tijger, een marsmannetje´ bevindt. Precies zoals men dat nu ook af zou beelden, waarom al dat werk als ze het zelf niet konden zien en waarom hield men zich toen bezig met aliens?? De geleerden zijn het er dan ook niet over eens, de meeste zien het als een astronomische kalender, anderen houden het op iets met buitenaardse wezens. Het zal wel altijd het raadsel van Nazca blijven!!

Nachtbus naar Cuzco (overboeking en slechts 10 uur vertraging), een prachtig koloniale stad, gebouwd op de restanten van Inca gebouwen en de vroegere hoofdstad van diezelfde Inca’s. Tevens uitvalbasis voor (de Inca Trail richting) Machu Picchu waar we heen willen. Het is hier hoogseizoen en het sterft hier van de Nl-ers en als we die in overvloed willen zien dan komen we wel terug maar liever niet hier! Het is zelfs zo toeristisch dat het Benidorm-achtige verschijnselen heeft, zoals verkopers die 'allemactieg practieg' en 'kijken, kijken niet kopen' roepen en daar houden wij niet zo van.

De Inca Trail doen we om diverse redenen niet ( o.a. avondvierdaagse effect) maar MP kunnen en willen we niet overslaan.
We nemen de trein naar Aguas Calientes een dorpje aan de voet van MP. Als we er arriveren plenst het er van de regen en we vrezen het ergste. De volgende ochtend verslapen we ons min of meer, maar 7.30 uur gaan we toch op pad.

We kopen nog wat broodjes en vragen de weg, 'het spoor volgen dan komt er vanzelf een pad', zegt de verkoopster. Je kan namelijk de weg volgen, waar overigens ook een bus gaat maar zo lui zijn we nu ook weer niet, of een pad. We lopen over de spoorrails en er komt al snel een pad, we twijfelen en ik vraag het nog een keer aan een spoormedewerker. 'Si si' zegt de beste man, dus wij naar boven.

Het begint gelijk al vrij steil en er is verder niemand te zien, Michel begint te twijfelen 'zitten we wel goed?'. Na wat extra energie in de vorm van een broodje kaas gaan we verder en arriveren bij een ladder die tegen een loodrechte rotswand staat om vervolgens in het niets te verdwijnen. Uitermate gammel en glad, er ontbreken hier en daar wat treden en Michel weet het zeker, we zitten verkeerd. Ik denk van niet en de volgende discussie speelt zich (enigszins gekuist) af.

Michel : 'Kom we zitten verkeerd, laten we maar terug gaan´.
Yvette : 'Die vent zei toch dat dit het goede pad is' (onder tussen begin ik de ladder te beklimmen die vervaarlijk heen en weer schommelt).
Michel : (wordt pissig) ‘Er is hier geen kippekop te bekennen dus we zitten fout, anders gaan we wel via de weg naar boven'.
Yvette : (klimt verder) 'Misschien is het een alternatieve route?'
Michel : ‘Wel een beetje erg alternatief, vind je ook niet, je denkt toch niet dat elke dakidioot tegen zo`n gammele ladder gaat klimmen, dat hadden die Belgen er trouwens ook wel even bij mogen zeggen’.
Yvette : ‘Kom nou maar‘ (inmiddels op zo`n tien meter hoogte).
Michel : (over de zeik) 'Kom nou van die klote trap af, we gaan ons leven toch niet riskeren voor een paar suffe ruines’.
Yvette verdwijnt uit beeld en zegt niets meer maar de ladder blijkt gewoon te worden vervolgd door nog meer ladders stuk voor stuk zeker vijftien (!) meter hoog. Michel, die zich onderhand net Peter Koelewijn (kom van dat dak af) voelt, besluit maar te volgen. Al vraagt hij zich af wanneer er voor het laatst iemand van over de 90 kilo naar boven is gegaan. Bovenaan gekomen, naar adem happend, speelt zich wederom een heftige woordenwisseling af, maar geen haar op ons hoofd die erover denkt om ooit nog die ladder af te dalen. Dus gaan we maar verder en er volgen nog zeker vijf identieke ladders, zei het iets minder steil, soms ontbreken de eerste zes treden en moeten we ons echt omhoog worstelen vastgrijpend aan stenen en takken. Er lijkt geen eind aan te komen, af en toe slippend langs steile afgronden waar het veiligheidshekje afbreekt zodra je het beetpakt. Al struikelend, scheldend, glijdend, vloekend, klauterend, puffend, strompelend, hijgend en naar lucht happend komen we na zo`n twee uur aan de top.

Er wappert een Inca vlag, gelukkig we zitten wel goed!! Trots neem ik een al even trotse Michel op de foto bij de vlag. Michel loopt verder en staat verbijsterd om zich heen te kijken als ik ook bovenkom. Hij zegt dan de voor ons nu al legendarische woorden: `Het uitzicht is prachtig hoor, maar Machu Picchu ligt dus wel een berg verderop!!’ Hoewel het uitzicht adembenemend is keert mijn maag zich om en het liefst maak ik gelijk rechtsomkeer. Dat hebben wij weer hoor: Jut en Jul staan op de verkeerde berg!!! Michel wil een helikopter laten komen, maar hoe, en vertelt wat hij allemaal van plan is met de meneer die beneden aan het spoor bezig is.

Na een half uurtje houden we het voor gezien en gaan terug. Die terugweg is echt niet in beschaafd NL te beschrijven dus die bewaren we voor intimi bij de borrel. Een ding is duidelijk, onze onechtelijke relatie stond echt op springen om vervolgens natuurlijk weer in al haar glorie op te bloeien als we veilig en wel beneden staan. De spoorwegmeneer was weg...

Totaal versleten en zwart van de modder, Michel ook nog in het bezit van een opgezwollen vinger van een tekenbeet, nemen we de toeristenbus naar MP. Onderweg zien we dat het eigenlijke pad duidelijk staat aangegeven… Het is trouwens echt zo, alleen Machu Picchu rechtvaardigt al een bezoek aan Peru.

Zoals de ruïnes van de Inca stad daar liggen boven op die berg, omgeven door nog hogere groene bergtoppen vormt een betoverend geheel. Alleen die berg daar aan de overkant irriteert ons een beetje, welke gek zet nou een Inca vlag op zo maar een berg. Michel belooft me een zwaar vergrootte foto boven het bed met sprekende tekst.. We zullen MP met recht niet snel vergeten; een week erna kunnen we nog amper lopen van de spierpijn.

Op naar het al even toeristische, prachtige maar enigszins overschatte Titicaca meer, hier bezoeken we met een stel uit Dordt de iets te commerciële Uros eilanden. Dit zijn min of meer drijvende eilanden gemaakt van riet en bij elke stap heb je het idee dat je er doorheen zakt (soortement wandelen op een slecht opgeblazen luchtmatras) en het mooie eiland Taquile.

Puno, de stad aan dit meer, is zodanig koud dat we handschoenen, muts en lamawollen truien aanschaffen mede met het oog op de aan de overkant van het meer liggende sneeuwtoppen van Bolivia. Men kent hier geen kachels en koopt liever een kleuren t.v., als je het koud hebt trek je gewoon nog een trui aan. Eten in restaurants doen we al tijden met ons jas aan, in Puno eten we vier dagen bij dezelfde pizzeria. Niet omdat we het Italiaans eten missen maar omdat de pizzaoven de tent lekker warm houdt.

Zoals overal in de Andes is de eerste voorwaarde voor een hotelkeuze: warm water. Meestal beweert men dit 24 uur te hebben, zelden is dit het geval maar sommigen gaan echt te ver. Hier hebben we een hotel met een continu soaps (dat kan hier 24 uur per dag) kijkende en van alles belovende muts als receptioniste. We worden telkens lastiggevallen om een eventuele tour te boeken bij hetzelfde hotel (hou toch op!). `s Avonds wordt de watertoevoer dichtgedraaid terwijl we allebei 'lichte' darmproblemen hebben.

`s Ochtends staat troela op de deur te rammelen om 7.30 uur omdat we moeten komen ontbijten, terwijl dit tot 9.30 uur zou kunnen. Bovendien kent men hier het fenomeen elektrische douche (vooral Michel heeft hier een hekel aan sinds hij in Venezuela, vijf jaar geleden ook al een keer onder stroom stond) en ja hoor, Michel staat onder stroom en even later krijg ook ik mijn deel. Die dingen zijn ook meestal dusdanig amateuristisch aangelegd dat de kans hierop niet gering is. Als we bij het ontbijt ook nog bijna moeten smeken om de beloofde eieren en jus d'orange, is dat echt de druppel. De aan soap verslaafde muts kijkt niet eens verbaasd wanneer we het geld voor een nacht op de balie gooien en voor het eerst veranderen we om zo`n reden van hotel.

Hoe dan ook..
Via een prachtige treinreis gaan we naar Arequipa, de stad waar, toen 3 weken terug, die vreselijke aardbeving plaatsvond. We informeren uitgebreid of het verantwoord is qua menselijkheid en veiligheid. We zijn dan ook verbaasd als er van een aardbeving bijna niets te merken is en de toeristenindustrie alweer op volle toeren draait. Afgezien van flink wat schade aan gebouwen valt er niets te merken van een aardbeving, het menselijk leed heeft zich dan ook vnl. voltrokken in dorpen buiten deze prachtige stad. Je mag het niet zeggen maar er zijn steden die beter geschikt zijn voor een aardbeving dan deze witte stad, gelegen in de schaduw van de dode vulkaan Misti en waarvan de meeste oude gebouwen gebouwd zijn van lavasteen.

De belangrijkste kathedraal heeft ook de nodige schade opgelopen, hij had twee torentjes, waarvan er een gelijk naar beneden gekomen is en de andere lijkt elk moment dit voorbeeld te gaan volgen. Wanneer we 's avonds aan het Plaza de Armas waaraan deze kathedraal ligt, buiten (jawel dat is hier mogelijk) eten, lijkt iedereen zijn adem in te houden opdat het maar niet zal gebeuren en we weten de volgende ochtend niet hoe snel we er een foto van moeten nemen.

In de buurt van deze stad ligt de prachtige Colca canon, volgens zeggen de diepste kloof ter wereld. Een van de allerleukste berggebieden waar we geweest zijn met prachtige witte bergtoppen, leuke indianendorpjes en als voornaamste spectaculaire bezienswaardigheid, de condor.

Over de condor gesproken, we worden hier 's avonds te pas en te onpas vermaakt door Andes muziek bandjes (je weet wel, ze staan soms ook op de Lijnbaan) maar het opvallendste is dat het nummer van Simon & Garfunkel; El condor pasa, hier nog altijd een wereldhit is (ook op de radio en t.v. komt het regelmatig voorbij). Hoe dan ook, met de condors is het geluk eens een keer niet alleen met de Belgen want ook bij ons landen er twee op een paar meter afstand en vliegen ze op grijpafstand boven ons hoofd (door de lens dan). Echt gigantisch om die beesten te zien zweven en je begint bijna dat deuntje te neuriën.
Hier is wel weer sprake van zo'n typische reisdag, 's ochtends (5.00 uur in de bus) dat hoogtepunt met die roofvogels, gevolgd door een hele mooie wandeling naar het dorp Canabaconde. De rest van de dag brengen we echter zo’n beetje wachtend door, omdat we allebei niet helemaal fit zijn willen we namelijk met de bus terug naar ons dorp. Die zou om 12.00 uur gaan maar is al een half uur eerder vertrokken, zeker tien maal wordt ons een nieuwe tijd beloofd. 13.00 uur, 13.30, 14.00, 15.00, 15.30, 16.00 etc., uiteindelijk stappen we om 21.30 uur in de bus. Zitplaatsen zijn er niet meer dus in het gangpad staan, we worden met meer dan 100 man in een 60 pers. bus gestopt, als vee op elkaar geperst. De chauffeur is een bezopen wezenloos die zo hard optrekt dat iedereen drie meter naar achteren stuitert. We zijn zo warm gekleed dat we bijna de moord stikken en iets uittrekken, daar is geen ruimte voor, terwijl die gestoorde en beschonken buschauffeur langs de bergafgronden raast. het bushulpje, die voor bagage en betaling zorgt, moet het bij Michel bijna ontgelden als hij, bij het uitstappen, om geld durft te vragen voor deze rit.
We overnachten hier (in Chivay) in een soort Flintstone-hotel waar men ‘s nachts de deur niet open krijgt en wij een half uur staan te blauwbekken in de kou, voordat we kunnen gaan dromen over deze gedenkwaardige dag. ’s Morgens, kijkend naar die prachtige roofvogels, weet je zeker dat er niets mooiers bestaat dan reizen en prijzen we onszelf oh zo gelukkig. Na bijna 10 uur wachten en een belabberde busrit vragen we ons af waarom we ook al weer zo nodig wilden reizen. De volgende ochtend ontbijten we in de lokale slagerij met een flink vleesplateau, bestaande uit 7 Alpaca -vleesspecialiteiten (Alpaca is een soort lama maar daarover meer in een volgende nieuwsbrief) en bier (hij)/ yoghurt (zij), waarbij de slager op het Noordeinde in Den Haag het water in de mond zou lopen.

Laatste nieuws uit NL, uit betrouwbare bron, aan de merwedestraat in Den Haag is tegenover onze woning onlangs een hennepkwekerij leeggeruimd. Toch blijft het een leuk straatje om te wonen!!
Zo dat was het weer, het is hier 20 graden Celsius, zij die reizen groeten u,

Toedeloe vanuit Peru!!
Jut en Jul, met recht deze keer