Mali; de Dogon en meer
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg YFR
28 November 2006 | Mali, Djenné
Verzonden: dinsdag 28 november 2006 20:33
Onderwerp: he he, een werkend internetcafe..
Poiye!
Ja, jullie zien het, ik laat het Frans achter me en ga maar meteen voor moeilijkheidsgraad 2, namelijk de lokale taal van de Dogon.
Aha betekent ja en eye-ee is nee (spreek uit als euhh), simpel dus!
Inmiddels ben ik alweer enige dagen verder en heb een stukje van het mooie Mali ontdekt. Het is waar wat de boeken zeggen: een beetje Mali bestaat niet! Ik ervaar het als een soort van compromisloos avontuur met continu allerlei hoogte- en dieptepunten.
Mali is bloedheet (en dan is het hier nu winter..) en straatarm, maar Mali is ook bloedmooi met prachtige mensen in echt oogverblindende gewaden, mooie lemen moskeeën, met exotisch klinkende plaatsen als Timboektoe en Djenne, de Niger en natuurlijk het Pays Dogon. Kortom, heftig maar prachtig. Echt Afrika en ik vind het geweldig!
In dat laatste gebied, de Dogon, heb ik 4 dagen lang rondgetrokken, daar al helemaal geen vormen van de 20ste eeuw.. Tot op de dag van vandaag geen plastic, geen auto’s en geen elektriciteit, waterleidingen en wegen. Wel ezelskarren, een marabout die antwoord geeft op alle belangrijke vragen en een gebied vol geheimen en oeroude rituelen. Daar dansen ze nog om de regen...(en hoe..) Het gebied bestaat uit een vallei van 250 km2 met daarlangs de prachtige Falaise de Bandiagara, een rotswand die constant in je gezichtsveld is. Ofwel je loopt beneden in de vallei, ofwel je bent aan het klauteren op en langs die rotswand. Het lopen viel reuze mee, had ik niet verwacht gezien mijn superconditie. De kampementen waar je slaapt zijn geweldig, midden in de natuur, bovenop de daken van lemen huizen met natuurlijk elke nacht een super uitzicht: miljoenen sterren (en je klamboe)!!
Al bij het eerste dorpje had ik een verliefde Dogon aan m’n staart hangen.. ha ha. De volgende avond kwam hij ook aan in het volgende dorp, hij dacht, kom, laat ik ook eens 4 uur gaan lopen, zie ik haar nog een keertje. Hoe charmant.. Helaas voor hem was ik ergens anders aan het genieten van de zonsondergang en heeft een andere toerist hem duidelijk gemaakt dat we in NL niet zomaar in het huwelijksbootje stappen. Dus.. ik vond hem niet onder mijn klamboe.
Vandaag heb ik de hele dag op een bootje (pinasse) gezeten en ben van Djenne naar Mopti gevaren. Super relaxed, behalve dan dat de kip die we net in een dorpje als lunch hadden ingeslagen halverwege in het water viel cq sprong en we dus een nieuwe konden gaan kopen...
Verder enige vertraging door een enorme kudde wadende koeien. De Peul (zeg maar de veehouders van Mali) trekken in deze tijd naar groenere weiden (die er volgens mij nergens zijn gezien de droogte maar goed) en dan moeten ze dus de rivier oversteken. En die is ook in deze tijd vh jaar nog wel een kleine kilometer breed. Maar goed, met bootjes en zwemmende mannen die die koeien corrigeren komen de meeste beesten heelhuids en levend aan de overkant.
De dorpjes onderweg zijn geweldig, de mensen hebben weinig tot niets maar zijn super vriendelijk, optimistisch bovendien! Gezien het feit dat de gem. levensverwachting hier rond de veertig ligt, er 1 dokter op 20.000 inwoners is (en dan alleen in en rondom de steden) en 85% van de mensen nog analfabeet is. Dat zijn toch getallen die wij ons echt niet meer kunnen voorstellen? Het gem. jaarinkomen bedraagt nog geen $250... De tijd heeft hier duidelijk stil gestaan.
Ik was de afgelopen twee dagen in Djenne (unesco world heritage), die hele stad is van leem gebouwd en als de regentijd is geweest moeten alle gebouwen, huizen etc opnieuw gepleisterd worden. Soort middeleeuwen gevoel. Een en al stof en op de marktdag, dat was gisteren dus, komen mensen van god (allah) mag weten waarvandaan met vol beladen trucks, bootjes en ossenkarren om inkopen te doen.
Balen vol rijst en overal staat men gierst te stampen (ik heb het geprobeerd, is hartstikke zwaar, bakte er niets van) voor de maaltijd van de dag: To. Dat kleverig balletje gierstepap meng je dan met een slijmerig goedje wat naar mest smaakt, althans, ik denk dat mest zo zou smaken.. Jullie begrijpen, geen To voor mij! Maar geen nood, veel couscous met kip te verkrijgen en langs de Niger natuurlijk een soort Nigerbaars, heerlijk!
Wonder boven wonder nog geen maagklachten. Wel last van al het stof, dus de trachitolletjes gaan hard..
Nou, hierbij een stukje Mali, morgen vertrek ik naar Burkina Faso, een busreis waar zo n 11 uur voor staat met veel oponthoud door de politieposten en slechte wegen. Wel een leuk gezellig busje, komt uit Leuven. Af en toe staan we stil, we hebben een mega voorraad V- snaren(?) bij ons want die gaan nog al eens kapot. Kaka (de chauffeur) zorgt ervoor dat het geheel weer gaan lopen en wij lopen ondertussen verder door de brousse. Het openbaar vervoer is net als overal in Afrika, chaotische busstations en bomvol beladen afgekeurde voertuigen. Wel grappig, als je vertrekt wordt je naam omgeroepen door een megafoon en dan mag je in de bus stappen (plaats overigens niet altijd gegarandeerd). Gelukkig kunnen ze Yvette goed uitspreken en is het dus herkenbaar.
Lieve allemaal, dank voor al jullie mailtjes, helaas is internet zeer matig beschikbaar maar wie weet is het in Burkina Faso beter? Ik ga deze lap tekst maar meteen versturen want als de stroom uitvalt ben ik de klos..
Kus / au revoir (ja ja, ik ga met sprongen vooruit.. zelfs de bedragen in het Frans gaan goed, want ja, er zijn heel veel mooie spullen te koop en dan moet je kunnen afdingen (en dat kan ik!)
Yvette
Onderwerp: he he, een werkend internetcafe..
Poiye!
Ja, jullie zien het, ik laat het Frans achter me en ga maar meteen voor moeilijkheidsgraad 2, namelijk de lokale taal van de Dogon.
Aha betekent ja en eye-ee is nee (spreek uit als euhh), simpel dus!
Inmiddels ben ik alweer enige dagen verder en heb een stukje van het mooie Mali ontdekt. Het is waar wat de boeken zeggen: een beetje Mali bestaat niet! Ik ervaar het als een soort van compromisloos avontuur met continu allerlei hoogte- en dieptepunten.
Mali is bloedheet (en dan is het hier nu winter..) en straatarm, maar Mali is ook bloedmooi met prachtige mensen in echt oogverblindende gewaden, mooie lemen moskeeën, met exotisch klinkende plaatsen als Timboektoe en Djenne, de Niger en natuurlijk het Pays Dogon. Kortom, heftig maar prachtig. Echt Afrika en ik vind het geweldig!
In dat laatste gebied, de Dogon, heb ik 4 dagen lang rondgetrokken, daar al helemaal geen vormen van de 20ste eeuw.. Tot op de dag van vandaag geen plastic, geen auto’s en geen elektriciteit, waterleidingen en wegen. Wel ezelskarren, een marabout die antwoord geeft op alle belangrijke vragen en een gebied vol geheimen en oeroude rituelen. Daar dansen ze nog om de regen...(en hoe..) Het gebied bestaat uit een vallei van 250 km2 met daarlangs de prachtige Falaise de Bandiagara, een rotswand die constant in je gezichtsveld is. Ofwel je loopt beneden in de vallei, ofwel je bent aan het klauteren op en langs die rotswand. Het lopen viel reuze mee, had ik niet verwacht gezien mijn superconditie. De kampementen waar je slaapt zijn geweldig, midden in de natuur, bovenop de daken van lemen huizen met natuurlijk elke nacht een super uitzicht: miljoenen sterren (en je klamboe)!!
Al bij het eerste dorpje had ik een verliefde Dogon aan m’n staart hangen.. ha ha. De volgende avond kwam hij ook aan in het volgende dorp, hij dacht, kom, laat ik ook eens 4 uur gaan lopen, zie ik haar nog een keertje. Hoe charmant.. Helaas voor hem was ik ergens anders aan het genieten van de zonsondergang en heeft een andere toerist hem duidelijk gemaakt dat we in NL niet zomaar in het huwelijksbootje stappen. Dus.. ik vond hem niet onder mijn klamboe.
Vandaag heb ik de hele dag op een bootje (pinasse) gezeten en ben van Djenne naar Mopti gevaren. Super relaxed, behalve dan dat de kip die we net in een dorpje als lunch hadden ingeslagen halverwege in het water viel cq sprong en we dus een nieuwe konden gaan kopen...
Verder enige vertraging door een enorme kudde wadende koeien. De Peul (zeg maar de veehouders van Mali) trekken in deze tijd naar groenere weiden (die er volgens mij nergens zijn gezien de droogte maar goed) en dan moeten ze dus de rivier oversteken. En die is ook in deze tijd vh jaar nog wel een kleine kilometer breed. Maar goed, met bootjes en zwemmende mannen die die koeien corrigeren komen de meeste beesten heelhuids en levend aan de overkant.
De dorpjes onderweg zijn geweldig, de mensen hebben weinig tot niets maar zijn super vriendelijk, optimistisch bovendien! Gezien het feit dat de gem. levensverwachting hier rond de veertig ligt, er 1 dokter op 20.000 inwoners is (en dan alleen in en rondom de steden) en 85% van de mensen nog analfabeet is. Dat zijn toch getallen die wij ons echt niet meer kunnen voorstellen? Het gem. jaarinkomen bedraagt nog geen $250... De tijd heeft hier duidelijk stil gestaan.
Ik was de afgelopen twee dagen in Djenne (unesco world heritage), die hele stad is van leem gebouwd en als de regentijd is geweest moeten alle gebouwen, huizen etc opnieuw gepleisterd worden. Soort middeleeuwen gevoel. Een en al stof en op de marktdag, dat was gisteren dus, komen mensen van god (allah) mag weten waarvandaan met vol beladen trucks, bootjes en ossenkarren om inkopen te doen.
Balen vol rijst en overal staat men gierst te stampen (ik heb het geprobeerd, is hartstikke zwaar, bakte er niets van) voor de maaltijd van de dag: To. Dat kleverig balletje gierstepap meng je dan met een slijmerig goedje wat naar mest smaakt, althans, ik denk dat mest zo zou smaken.. Jullie begrijpen, geen To voor mij! Maar geen nood, veel couscous met kip te verkrijgen en langs de Niger natuurlijk een soort Nigerbaars, heerlijk!
Wonder boven wonder nog geen maagklachten. Wel last van al het stof, dus de trachitolletjes gaan hard..
Nou, hierbij een stukje Mali, morgen vertrek ik naar Burkina Faso, een busreis waar zo n 11 uur voor staat met veel oponthoud door de politieposten en slechte wegen. Wel een leuk gezellig busje, komt uit Leuven. Af en toe staan we stil, we hebben een mega voorraad V- snaren(?) bij ons want die gaan nog al eens kapot. Kaka (de chauffeur) zorgt ervoor dat het geheel weer gaan lopen en wij lopen ondertussen verder door de brousse. Het openbaar vervoer is net als overal in Afrika, chaotische busstations en bomvol beladen afgekeurde voertuigen. Wel grappig, als je vertrekt wordt je naam omgeroepen door een megafoon en dan mag je in de bus stappen (plaats overigens niet altijd gegarandeerd). Gelukkig kunnen ze Yvette goed uitspreken en is het dus herkenbaar.
Lieve allemaal, dank voor al jullie mailtjes, helaas is internet zeer matig beschikbaar maar wie weet is het in Burkina Faso beter? Ik ga deze lap tekst maar meteen versturen want als de stroom uitvalt ben ik de klos..
Kus / au revoir (ja ja, ik ga met sprongen vooruit.. zelfs de bedragen in het Frans gaan goed, want ja, er zijn heel veel mooie spullen te koop en dan moet je kunnen afdingen (en dat kan ik!)
Yvette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
