Landcruiserland

'Hello you'

Het is ongelofelijk maar waar.. een (werkend) internetcafe.

Ik was m'n vorige mail volgens mij geeindigd met een van mijn conversaties op een markt. Nou.. inmiddels kan ik zeggen dat ik nog veeeeel meer van dat soort gesprekken gevoerd heb. En ook nog veel meer markten gezien heb. Kortom, het ‘wilde zuiden’ van Ethiopie doorgetrokken. Heet (40 gr midden op de dag was geen uitzondering), heftig, fascinerend, primitief en niet te vergeten enigzins stoffig!

Om het zuiden van Ethiopië te bezoeken is een 4WD onontbeerlijk. Dit feit was mij al eerder bekend, gezien mijn verwoede pogingen vanuit Nl om iets te regelen. Nu dus ‘verzorgd’ en dus ‘in bezit’ van een landcruiser. Ik heb geen verstand van auto’s maar de eerste aanblik deed mij direct terugdenken aan de vehikels die me ooit over de zoutvlakte van Bolivia hebben gebracht: zeg maar ‘goed ingereden exemplaren’. Ik kreeg gelijk: onderweg kwamen zeer regelmatig lekke banden voor (elke dag raak) en noodreparaties aan bod. Zekeringen werden met draadjes omzeild en ook plakband bleek onontbeerlijk. En ook weet ik nu alles van een overkokende motor: gewoon een aantal flessen water eroverheen kiepen en dan wachten... en wachten.. en wachten...

De wegen in het zuiden zijn baggerslecht, daar nergens asfalt te bekennen en dan ben ik nu nog in het droge, dus goede, seizoen. Anders is er volgens mij echt niet te komen!
Maar goed, het zuiden van Ethiopie betekent vooral een rondje langs allerlei stammen en volken, met hun hutten, markten, haarstijl en klederdracht. Heel bijzonder!

Dresscode is veelal een met schelpen versierd geitenvel, heel veel sieraden en klei in het haar. De westerse technologieën hebben nog geen vat gekregen op de stammen die er wonen. Er is geen elektriciteit en kralen en spiegeltjes zijn een groot goed (water ook trouwens, vooral als je het stof van je lichaam wilt verwijderen..).

Het is allemaal enorm kleurrijk maar wel echt even wennen. De mensen staan te dringen om op de foto te mogen, het onopvallend schieten van ongeposeerde plaatjes is haast onmogelijk. Eigenlijk kun je wel zeggen dat het dagelijks leven zo goed als wordt platgelegd om op de foto te mogen. Het is gebruikelijk te betalen voor een foto, daar is inmiddels niet meer onderuit te komen. Op zich niet slecht, de mensen kunnen het gebruiken. De prijs is één Birr, zo’n acht eurocent, al dreigt inflatie naar het dubbele. Einde van een goed gesprek.

Buitencategorie, en dus twee Birr, zijn de Mursi. Dat zijn de befaamde schotellippen. De vrouwen hebben aardewerk schotels in hun lip tot meer dan vijftien centimeter doorsnede. Hoe groter de schotel, hoe hoger de uiteindelijke waarde van de bruidsprijs. Behalve dat het een bizar gezicht is zorgt het ook voor een vreemde uitspraak van het woord foto; probeer het maar eens zonder onderlip ;-)

Helaas zijn die Mursi nogal ‘assertief’ in hun benadering; trekken met meerdere tegelijk al slissend aan je arm, terwijl een niveau lager kinderen aan je broek rukken. Ik raak al snel lichtelijk geïrriteerd en berg mijn camera op maar, maar dan. om onduidelijke redenen, wordt er nog steeds constant aan me geplukt en getrokken. Als we het dorp uiteindelijk verlaten staan om de bocht bijvoorbeeld weer een rij jongens, compleet beschilderd met witte stippen en poedelnaakt. Tja, die verleiding kon ik dan weer niet weerstaan, 2 birr armer..

Natuurlijk koop ik wat ook wat schoteltjes, ze halen ze zo uit hun lip, hetgeen er overigens voor zorgt dat het geheel er nog wat misvormder uit ziet.

Ook heb ik hier Ethiopisch kerst gevierd (7 januari) en wel in Konso. Een dorp wat eigenlijk bestaat uit een stoffige rotonde, een hotel (of wat ervoor door moest gaan), wat tafeltennistafels langs de weg en een gebouw van 2 verdiepingen waar men op het dak een feest gaf. Samen met Monique (enige andere blanke dame onder de veertig aanwezig in het dorp) zetten we de boel op stelten. Maar ook het (overigens lauwe) bier vloeit rijkelijk en als er op een gegeven moment bijna een stammenoorlog uitbreekt omdat we bij een ander groepje willen gaan zitten houden we het snel voor gezien. Opvliegende types daar en aangezien ze allemaal met een enorme machette rondlopen wil ik geen ruzie op m'n geweten hebben!

Nu ben ik alweer een heel stuk noordelijker nadat ik in Harar (het verre oosten en geheel moslim) mijn verjaardag heb gevierd. Internet tijd is nu helaas om maar ik probeer later nog eens verbinding te krijgen, eerst dit maar eens zien te versturen..

Dank voor al jullie mail en groet en kus van "you", alias "you, money". (men is hier best duidelijk en recht door zee..)