het nachtleven van Beiroet...

... is vast heel bruisend in het weekend maar op maandagavond is het wat rustig, of eigenlijk gewoon 'stil'.... Leuke aangeklede barretjes en restaurants maar... er was niemand te bekennen. Toen ook bleek dat het prachtig verlichte Sursock Museum (gelegen on top of the steep 200 St.Nicolas Steps) niet verlicht was vanwege renovatie werkzaamheden kreeg ik een beetje de slappe lach. Een passerende meneer relativeerde de boel weer: "you just have to come back once, or I can make a picture for you when they've finished their job". En zo is het ook weer...


Eenmaal weer beneden zat er welgeteld 1 restaurantje stampvol en grappig genoeg was dat een beetje de 'Fat Kee' (hagenezen weten wel wat ik bedoel) tussen de happy few. Maar.. supergezellig - ondanks de TL verlichting- en bovendien heerlijk eten. Kortom, toch een prima avond.

Bizar trouwens wat een auto's er rondcruisen door deze stad, grote sjieke mercedessen zijn blijkbaar nogal populair, mobieltje in de hand en armpje naar buiten, fouter dan fout. Vreemd bovendien om die rijkdom te zien tegenover een stad waar de oorlogswonden nog duidelijk zichtbaar zijn. Heel wat gebouwen met kogelgaten of simpelweg half weggeslagen en naast de excentrieken rijdt de meerderheid dan ook in mercedessen uit het jaar nul, taxi's zijn zo mogelijk nog ouder. Maar.. wel een goede vering op de achterbank, deed me denken aan de kever die we vroeger thuis hadden, je schommelt alle kanten op...

De volgende dag bright & shining richting Tripoli met een lunchstop aan het haventje van Byblos. Grappig, je wordt op de snelweg afgezet en loopt vervolgens naar het dorpje, zelfde verhaal als je weer wilt vertrekken. Minibusjes te over dus weinig wachttijden, je moet alleen wel aan de goede kant van de weg staan, that's all ....

In Tripoli wederom geen kamer met eigen badkamer bij 1e keus hotel (en veel meer keus was er ook niet) maar ook nu wordt er iets geregeld. Na het opzetten van mijn meeste teleurgestelde blik en een goed gesprek met eigenaar krijgen we de double w/bathroom en de mensen die later komen, maar dus wel gereserveerd hadden krijgen waarschijnlijk de dorm met gedeelde douche/toilet?? Geen idee maar het zegt wel wat over de waarde en het nut van reserveren; nada noppes dus. Wat wel weer grappig is dat vrijwel niets uit de Lonely Planet nog kloppend is maar sommige onzinnige details dan weer wel. Over het Al Koura hotel wordt gezegd dat oma de hele dag in haar nachtjapon op de bank in de ontvangstruimte zit en ja hoor, geheel correct. Ze zit er nog steeds en knikt vriendelijk elke keer als je passeert. De prijs daarentegen was meer dan verdubbeld, dat klopte dan weer net niet.

's Avonds belanden we bij de sweetshop van Rafaat Hallab & Sons. Rafaat was er niet maar des te gezelliger was het met de heren Mohammed, Mohammed en Eid. Alle drie spraken ze twee woorden Engels en twee woorden Frans ('tres jolie') maar we hebben toch veel lol. Het aankomende WK is hiet het gesprek van de dag en Brazilie is duidelijk favoriet. Ik spreek natuurlijk alles tegen en Mohammed denkt nu dat Nederlandse vrouwen heel veel verstand van voetbal hebben.. haha. Tussendoor worden we verwend met de specialiteiten van Tripoli, krijg ik rozenwater en mogen we uiteindelijk niets afrekenen.. Dat is hier echt wel super, de mensen! De douane beambten daargelaten dan want ook bij de noordelijke grens Libanon-Syrie is men belachelijk corrupt. Het is een grote chaos (vrachtwagens staan er echt dagen in de rij) en de weinige toeristen worden flink afgezet hetgeen toch echt niet goed is voor het toerisme (en mijn humeur). Ook wij moeten opnieuw betalen, uiteraard in USD maar ja, die haddden we natuurlijk niet meer... drie foute wisselkoersen verder, want zowel Syrische Ponds als Libanese Lires worden niet geaccepteerd, wat toch bijzonder is bij een grensovergang tussen Libanon en Syrië, mogen we toch weer het land in. Daarna is het ook weer meteen gedaan met alle ellende en arriveren we vlotjes in Palmyra. Van de zee naar de woestijn dus. Overigens in een hele oude rammelbak want de nieuwe 'hop hop' busjes waren blijkbaar toevallig allemaal onderweg en dus met 36 mannen en 2 vrouwen opgevouwen in een busje wat de laatste APK denk ik gemist had. Maar... we komen waar we willen en daar gaat het om. Bij gebrek aan kamers (het zal niet..) krijgen we het penthouse van een nieuw gebouw verderop. Echt grappig, voor 35 USD een jacuzzi midden in een enorme kamer en balkon met uitzicht over de opgraving. Niet dat je wat hebt aan een jacuzzi als je geen warm water hebt maar dat wist ik natuurlijk niet van te voren.. ik had me er overigens wel de hele avond op zitten verheugen ;-(

Palmyra uitgebreid bezichtigd; zowel in de namiddag, tijdens zonsondergang vanaf de citadel, alsmede 's avonds want je mag in het donker gewoon de site op! Het is er flink uitgestrekt en veel gebouwen (of beter gezegd restanten, pilaren en bogen) zijn mooi verlicht. Bijzondere ervaring, de omgeving (veel woestijn en beetje groen van de oase, Palmyra = stad vd palmen) geeft het iets extra's en dus ook de volgende ochtend nog maar eens een wandelingetje gemaakt. Want ja, wanneer kom je er weer??

Buiten de archeologische vindplaatsen is er niet heel veel te beleven, de vibe van de wel zeer eigengereide koningin Zenobia is er niet meer en we zijn helaas net te vroeg voor het jaarlijkse festival en dus pakken we de bus naar het plaatsje Hama waar we aan de oevers van de Orontes de piepende, knarsende en krakende noria's (oude houten waterraderen met diameter van 20 m) bestuderen, onder genot van wat mezzes en een lekker zonnetje.

Over diversiteit dus niet te klagen deze vakantie, zoveel is duidelijk... Alles gaat voorspoeding alleen de tijd gaat te snel. Nog maar een paar dagen en dan alweer het vliegtuig in, time flies!

Voor nu; groet/kus uit Hama!
Yvette